‘Het blijft mooi spel’ hoor ik iemand zeggen. ‘Wat zijn ze schoon hè!’, gevolgd door ‘ben je een dierenliefhebber of een fokker?’
Mijn reactie op de opmerking van een vreemdeling naast mij, die ook naar een konijn in een kooi keek, was een knik van een soort bevestiging van ontvangen bericht. Ik was me ervan bewust dat een antwoord waarbij schoonheidsaspect aan bod zou komen, niet in dank zou afgenomen worden. Hoe graag ik ook mijn visie hierop wilde laten merken, heb ik alsnog mijn lippen geen beweging gegund. Of de vreemdeling het zou begrijpen was voor mij net zo irrelevant als zijn theorie over wat schoonheid is.
Het gold ook voor zijn vraag of ik een dierenliefhebber ben, waarbij ik toegaf dat ik het was, en nee, geen fokker. Het was nogal een moeizame glimlach op mijn gezicht om mijn eigen mening te verbergen. Het was wel duidelijk dat ik niet een van de dierenliefhebbers was die, volgens een lokale krant, in steeds groteren getale worden begroet, omdat ze een kijkje komen nemen. Ook stelde ik mezelf de vraag in hoeverre er sprake is van dierenliefhebberij bij een ‘knuffeltafel’ waar de kinderen konijnen, kippen en cavia’s kunnen aaien.
Volgens de mensen die zulke kooien bezitten (ik weet geen raad met namen als eigenaars, verzorgers of fokkers), geloven ze niet dat de tentoonstelling erg stressvol kan zijn. Hiermee lijkt het wel of men suggereert dat het wèl stressvol kan zijn. Maar zolang het niet ‘erg’ is, is er niks aan de hand. Als dierenliefhebber zou je beter moeten weten wat mij betreft.
Het hoogtepunt van beleving voor de deelnemers is, zoals altijd en overal, een prijsuitreiking. Terwijl de leden van deze vereniging prijzen in ontvangst nemen onder niet al te groot gejuich gezien het aantal aanwezigen in de kantine, zitten degenen die daar letterlijk en figuurlijk een prijs voor moeten betalen, achter in de zaal. Want hun stemmen worden niet gehoord, deels door de gesloten deur en deels door een feestavondje in de kantine. Want het moet uiteindelijk feestje van de liefhebbers worden. Liefhebbers van dieren of liefhebbers van zichzelf?
Konrad Szymanski
©AnimalsToday.nl
3 Comments
Comments are closed.
Trieste mensen met een trieste hobby. Zou zeggen ga eens zelf wat presteren en niet pronken met andermans veren. Het vervelende van dit soort mensen is ook, als er maar iets mankeert aan 1 van hun dieren, dan worden ze zonder pardon afgemaakt. Die dieren zijn niet echt belangrijk, alleen hun uiterlijk daar gaat het om en als ze prijzen winnen, dan zijn het ineens hun schatjes. Ga nooit naar zoiets toe, vroeger weleens gedaan, maar je komt er depressief weer weg.
Het tentoonstellen van dieren voor menselijk vermaak moet nu toch eens worden verboden. Wat is hier leuk aan? Ook houders van roofvogels die op beurzen en markten staan moeten worden geweerd.
Tja, het blijft een raar fenomeen, die tentoonstellingen en shows van talloze dieren die er door mensen naar toe gesleept worden en die vooral op door de mens verzonnen uiterlijke kenmerken gekeurd en beoordeeld worden. Naar mijn idee heeft dit niets met liefde voor dieren te maken maar met een kortzichtige doorgeslagen egoïstische hobby waarbij de dieren ten dienste gedwongen worden van de behoeftes van mensen. Alsof een dier er gelukkiger van wordt en trots is omdat hij of zij een medaille gewonnen heeft vanwege zijn kenmerken…
Laat dieren zo veel mogelijk in hun eigen waarde en hun natuurlijke gedrag vertonen. Behandel hen niet als objecten die tentoongesteld moeten worden om door een publiek bekeken en op allerlei manieren aangeraakt worden. Al die drukte, alle geluiden, geuren, aanrakingen, keuringen, transport, opgesloten zitten en verblijf een vreemde omgeving leveren die dieren angst en stress op.
Daarom zou dit verboden moeten worden.