Dag 1. Ik ben No. 665. Volgens mij ben ik geboren op 28 of 29 februari. Het is koud. Ik ruik de geur van mest en andere koeien in de stal. Ik hoor de andere pasgeboren kalveren loeien, roepen om hun moeder. Ik hoor en ruik van alles. De eerste indrukken zijn heftig! Ik wacht tot mijn ogen open gaan en ik buitenwereld kan zien. En mama! Maar dat gebeurt niet. Ik kan niets zien en raak in paniek. Ik hoor de boer mompelen en maak eruit op dat ik blind geboren ben. “Blind geboren..” denk ik bij mijzelf, “..dat belooft niet veel goeds.”
Plots word ik ruw opgetild en op mijn poten gezet. Daar sta ik dan, met mama in de donkere stal. Ik ben bang en ik weet niet wat er gaat gebeuren. Welk lot staat een blind vleeskalf te wachten?
Dag 2. De wereld is donker. De tijd gaat langzaam voorbij, te langzaam. De andere kalveren zijn onrustig, ik hoor ze loeien. Het scheelt dat ik niet alleen ben, maar ik kan de angst van de andere kalveren voelen. Misschien mogen we naar buiten als het weer mee zit. Ik kruip tegen mama en besluit rustig af te wachten.
Dag 3. Ik hoor de regen op het dak van de stal. Ik kan de vochtige grond ruiken. Wat zou ik graag die modder voelen aan mijn hoeven. Inmiddels heb ik ook andere dieren op de boerderij gehoord. Ik vraag me af hoe zij er uit zien. Volgens kalf No. 561 komt de boerderijkat elke ochtend langs om muizen te vangen. Ik kan me er geen voorstelling van maken.
De boer heeft nog niet gezegd wat met ons gaat gebeuren. Misschien zijn we geen vleeskalveren en mogen we toch blijven? Misschien worden we wel opgevoed als melkkoe. Ik heb een beetje hoop. Ik heb de verhalen gehoord. Melkkoeien moeten hard werken, maar leven langer dan vleeskalveren.
Dag 4. We krijgen veel te eten. Ik heb niet altijd honger maar eet wat ik kan. Waarom weet ik niet. Ik hoor dat we over een aantal maanden geslacht worden. “Omdat er veel vraag is naar kalfsvlees,” hoor ik de mensen zeggen.
Dag 5 “Vroegtijdig slachten” hoorde ik de boer vandaag ineens zeggen. Ik weet dat hij het over mij heeft. Vroegtijdig? Ik ben pas 5 dagen oud! Vleeskalveren worden na een paar maanden geslacht. “Is dat niet vroeg genoeg?” vraag ik mij af. Ik weet het al. Omdat ik blind ben, ben ik natuurlijk minder waard. Of ik kost te veel. Ik ben ‘niet rendabel’. Ik vrees voor het ergste.
Ik hoor de boer weer met iemand praten. Een nieuwe stem. Kan zij mij helpen? Ze hebben het weer over mij. De boer vertelt haar dat ik blind geboren ben. Hij vindt het prima dat iemand mij adopteert, maar dan wel op korte termijn. Als ik over een paar dagen niet geadopteerd ben wordt ik alsnog vroegtijdig geslacht. De boer gaat weg en ik hoor de lieve stem mompelen. Ineens voel ik een hand. Een zachte aai over mijn neus. “Wat is No. 665 nu voor een naam? Weet je wat? Ik noem je Helen.” Dat klinkt als een mooie naam. Even voel ik mij goed. Even.. voel ik mij waardig.
De lieve stem is weg. En ook mijn hoop ebt weg. Wat gaat er gebeuren? Komt iemand mij redden? Kan iemand ons redden?
Mijn naam is Helen. Ik ben een blind vleeskalf.
Arantxa Vos
3 Comments
Comments are closed.
Triest is het laten lijden van dit kalf. Ik begrijp dat Arantxa precies weet wat er in het kalf omgaat. Lijkt me sterk. Over het algemeen kunnen wij mensen al erg slecht inschatten hoe andere mensen zich voelen. En een kalf is geen mens.
We hebben de koeien altijd buiten en de kalveren blijven bij hun moeder.
Een paar jaar gelden hadden we een blind geboren kalf. Hij bleef in de wei bij zijn moeder. Was hij gelukkig? Nee. Drinken was lastig, want waar is je moeder als je haar nodig hebt? Die moeder verwacht dat je bij haar blijft en komt wel als je roept, maar dat duurt even: ze probeert je immers bij te brengen dat een kalf naar de moeder komt en niet andersom. Ze weet niet beter. En in de kudde zien ze je als kalf normaliter al niet staan, als kleine bungel je immers ergens onderaan in de sterke rangorde die koeien kennen. Geeft niets, maar als jij als kalf de groteren niet zit staan reageren ze daar niet vrindelijk op… Als je niets ziet en wel alles hoort voel je voortdurend onveilig, zeker als je niet zeker weet dat moeder of de kudde in de buurt is om je te beschermen. Ach, het ging wel, er waren mooie momenten, maar viel niet mee. Na 5 maanden is hij toch naar de (zelfslachtende) slager gegaan. Soms is dat gewoon het beste….
Het is om te huilen,ik heb er geen woorden voor.
Zo in en in triest.
Willy, je bedoelde deze brief toch? inderdaad, te triest voor woorden dat je zulke onzin schrijft.
In de natuur laat de koe dit soort kalveren gewoon in de steek en zal het verhongeren.