Ik fiets door de wijk richting een dame. Voor de dame loopt een Labrador met een gemoedelijk gangetje in de ochtendzon. Om het middel van de dame zit een klein heuptasje. Als ik langsfiets, kijkt de hond achterom naar zijn baas. Zij haalt een brokje uit het heuptasje en geeft het aan haar kameraad. Hij kwispelt en neemt het brokje behoedzaam aan.

labrador hond
Foto: Djmirko via Wikimedia Commons

Nog niet eens zo heel lang geleden had ik in plaats van het heuptasje om het middel van de dame, een slipketting om de nek van de Labrador gezien.

We zien het niet altijd, maar we maken stappen (en misschien wel sprongen) voorwaarts als het om dierenwelzijn gaat. En nee, nog niet iedereen is op de trein gesprongen richting een rijkere wereld, richting wat het je brengt goed te kijken naar dieren en vooral te gaan zién.

Maar zeg nou eens eerlijk. Heb jij in één keer leren fietsen? Of was het een tocht met vallen en opstaan?

Wat maakte jou het leren makkelijk? De één leert fietsen het best op een driewieler. De ander op een loopfiets. Voor de derde is een optimale start een fiets met zijwieltjes. Terwijl nummer vier meteen een ‘echte fiets’ wil. Het ene kind wil alles ‘zelf doen’. De tweede wil alleen naar je toe fietsen. De derde juist van je af. De vierde wil veel uitleg. De vijfde een vertrouwde hand die hem vasthoudt. Vallen en opstaan hoort erbij. Zo lang een kind zichzelf of een ander niet in ongewenste situaties stort, mag er best een beetje gerommeld worden in de vrije ruimte. In het belang van leren.

Dát onthouden, zal ons ook helpen als het over de blik op het dier gaat. Want velen die deze column lezen kennen de begrippen als ‘intrinsieke waarde’, ‘a life worth living/a good life’ en beseffen dat íeder levend wezen net zo veel recht heeft op vrijheid, ruimte en geluk als henzelf.

Maar veel anderen, die deze column waarschijnlijk niet lezen, beseffen dat nog niet. En ze zullen het niet gaan beseffen door opgeheven vingertjes, preken, of door spaken die in hun wielen worden gestoken. Schreeuwen naar iemand die moet leren fietsen, werkt hooguit voor één ding: die persoon gaat sneller van je vandaan, al dan niet peddelend op pedalen van een fiets.

Vijf jaar PiepVandaag. Vijf jaar nieuws over dieren. Vijf jaar opiniestukken. Vijf jaar reacties van mensen, vijf jaar discussie. Vijf jaar van het aanzwengelen van verandering, in belang van mens en dier. Zijn we er? Nog lang niet. Komen we er? Naar een wereld waar mens en dier in wel-zijn kunnen samenleven? Elke dag een stapje meer. Zeker als we ook nog leren om elkaar geen spaken in de wielen te steken, maar elkaar het duwtje in de rug te geven wanneer het nodig is. Elkaars wind mee te zijn op regenachtige en zonnige dagen.

De Koninklijke Hondenbescherming feliciteert PiepVandaag met haar jubileum en haar doorzettingsvermogen in het brengen van nieuws over dieren naar een brede doelgroep. Met 1,5 miljoen unieke bezoekers per jaar mag PiepVandaag trots zijn op wat ze heeft bereikt. Van uitgebreide reportages van straathonden in Roemenië, tot het belichten van de ellende van Galgo’s in Spanje en het duiden van problematiek met hondengevechten in Nederland. Met een brede blik duikt het team van PiepVandaag in onderwerpen die je raken en die anderen raken. En hoe meer mensen geraakt worden, hoe meer stappen we maken op de weg van vooruitgang. Op naar de volgende vijf jaar!

In haar vorige columnbijdrage schreef Ineke van Herwijnen over de etiquette van huisdieren en hun baasjes.

Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming

©PiepVandaag.nl