Wat kan het leven op een zonnige dag toch heerlijk zijn. Soms gaat alles vanzelf en is alles makkelijk. Het zijn de dagen waarop we lijken te vliegen. Waarop die ene lastige klus zonder een vloek en een zucht geklaard wordt, waarop een oude vriend belt en je samen mooie herinneringen ophaalt, waarop je sleutels al in je hand zitten voordat je er naar zoekt.
Vandaag is zo’n dag. En het mooie van zo’n dag is… het werkt aanstekelijk. Ik laat een mevrouw voor bij de kassa die heftig zuchtend aan de rij begon, maar nu met een glimlach de winkel verlaat. Toch nog op tijd voor het ophalen van haar dochtertje. Ik help een meneer die letterlijk worstelt met zijn pup van negen weken die de wereld ineens eng vindt en besloten heeft geen stap meer te zetten. Met een vrolijk geluidje lok ik het kleine hondje mee naar hun auto waar hij veiligheid vindt en zijn baas rust. Ik besluit geen punt te maken van een niet zo handige actie, waardoor het excuus vanzelf komt. Ik maak een mevrouw aan het lachen die haar autosleutel in een rioolput heeft laten vallen.
Wanneer ik even later met mijn hond aan de wandel ben, loop ik op een man met kinderwagen af. In de kinderwagen zit een meisje van anderhalf. Wanneer ze mijn hond spot, wordt ze een grote glimlach. Haar vrolijkheid straalt op haar vader af en ook ik kan niet anders dan vertederd zijn “van oor tot oor”.
Wat is dat toch met kinderen en dieren. Ze kunnen net als wij alle verdrietige, onrustige en nare emoties ervaren en toch lijken ze veel vaker dan wij te genieten met een hoofdletter “G”. Zo is mijn hond altijd blij als ze me weer ziet. Ze maakt daar telkens weer een feestje van. Rondjes rennend, speeltjes halend en wroetend om onder mijn handen of gezicht te komen. Haar vrolijkheid is elke keer even aanstekelijk. Nooit is mijn begroeting terug halfbakken. Simpelweg omdat ik niet om haar blije energie heen kan. Als ik thuiskom, of mijn vriend, ben ik ook altijd blij, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij wel eens moet wachten op een begroeting tot ik een telefoongesprek heb afgerond of mijn tassen heb weggezet.
Ik wijd het aan onze prefrontale cortex dat we als volwassenen minder vaak genieten dan kan. Dat we minder bezig zijn met de mooie kanten van het leven dan kinderen of dieren. De prefrontale cortex, een ingewikkelde naam voor een onmisbaar deel van onze hersenen. Het voorkomt dat we zonder opletten een weg oversteken, ons te impulsief in een nieuw avontuur storten of zonder afweging van voor- en nadelen sociaal ongepast handelen. Na een lange periode van opgroeien, opvoeding en training, krijgt het zo’n flinke rol in ons leven dat we ons “volwassen” gedragen. We kunnen niet zonder, zeker niet in de (sociaal) ingewikkelde samenleving van vandaag de dag.
Maar misschien dat we soms toch meer een voorbeeld moeten nemen aan diegenen die hun prefrontale cortex nog wat minder ontwikkeld hebben. En gewoon blij moeten zijn. Uitgebreid blij zijn. Om iets heel kleins. Zoals het zien van een hond terwijl je met je vader aan de wandel bent. Of bij thuiskomst van een geliefde heel hard door de kamer rennen om dan enthousiast in diens armen te springen.
Ongeremd blij zijn. De kunst die kinderen en dieren als geen ander beheersen. Als één volwassene er mee begint, werkt het zeker aanstekelijk.
Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming ©PiepVandaag.nl
5 Comments
Comments are closed.
Heel mooi hoor, alleen: ik begrijp niet wat dit te maken heeft met Hondenbescherming – waarvan mevrouw zich directeur noemt. (Niet geschreven op persoonlijke titel!)
Dat is wel erg dat je het niet begrijpt, misschien meer buiten de hokjes denken.
Precies, wat zijn wij als volwassenen dan al een stel horken, gevoelsloos lijkt het wel.
Geluk zit in de kleine dingen…..je moet ze alleen willen zien.
Absoluut Monique, mooi! :-)