Het is een zonnige lentedag. Zo’n dag waarop mensen elkaar spontaan groeten op straat. Waarop automobilisten voetgangers voorrang verlenen bij het zebrapad. In winkels deuren worden opgehouden voor elkaar. Goed gemutst passeer ik op de weg terug van een boodschap een “hondenspeelveld”. Op slag verschijnen er donkere wolken boven mijn zonnig humeur.
Het “speelveld” blijkt een “boksring”. Waarin een flinke krachtmeting aan de gang is. Met een overduidelijke winnaar. Die winnaar, een hond van zeker veertig kilo, houdt een jong rank hondje tegen de grond gedrukt. “Underdog” heeft zijn staart tussen zijn benen, zijn buik nat geplast en piept. “Mister Veertig Kilo” trekt zich daar niets van aan. Terwijl hij het zich gemakkelijk maakt door verder op Underdog te gaan liggen, meet hij of zijn bek ook helemaal over diens kop past. En verrek, het past!
Terwijl dit drama zich als in slow motion voor mijn ogen voltrekt, verwacht ik reactie van de eigenaars. Snel ingrijpen. Of beiden een andere kant op lopen om de honden ruimte te geven. Overleg. Of desnoods paniek. Over hoe de situatie het beste is op te lossen.
Ik kijk hun kant op. “Wat spelen ze leuk he?” zegt baasje Underdog tegen baasje Mister Veertig Kilo. Deze knikt met een grote glimlach: “Ja heerlijk, zo is hij dadelijk ook lekker moe.” Ze blijven gemoedelijk op hun bankje in de zon zitten.
Underdog piept nu nog harder. “Excuus” roep ik, terwijl ik over het hek van de boksring stap “maar dat is geen spel”. “Ik denk dat uw hond heel blij is als hij even wat ruimte krijgt” vervolg ik, wijzend op Underdog. De beide baasjes kijken me aan. Er verschijnt een groot vraagteken boven hun hoofd. Wie is die mevrouw die het waagt iets over hun honden te zeggen? Mijn brein maakt overuren over hoe ik de situatie voor Underdog kan veranderen, zonder in een fikse ruzie terecht te komen. De zon voelt ineens veel te warm.
Vanaf de bank nog geen beweging. In Mister Veertig Kilo ook geen beweging. Is het mijn verbeelding of wordt Underdog’s tong blauw?
Een ingeving.
“Wel prachtige honden! Hoe heten ze?” Vanaf de bank hoor ik twee namen. Ik waag het er op. Ik roep hard de namen en ren enthousiast roepend van de honden vandaan. Mister Veertig Kilo kijkt op, vergeet Underdog en rent op me af. Er is iets nieuws te beleven! Terwijl Underdog naar de bank – en vervolgens hijgend daaronder – verdwijnt, houd ik Mister Veertig Kilo bezig met een balletje. Totdat zijn baasje met een boos gezicht naast me staat. Wat is dat voor raar gedrag van mij, wil hij weten. En zijn hond mag niet met ballen spelen, slecht voor zijn gewrichten. Hij lijnt Mister Veertig Kilo aan. Terwijl hij woedend weg beent hoor ik het hem boos mompelen. “Zo ga je toch niet met elkaar om!”
Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming ©PiepVandaag.nl
12 Comments
Comments are closed.
Ik mocht van de week meemaken dat iemand met zijn hele roedel engelse staffords besloot in het bos te gaan lopen. Meneer laat zijn 8 honden los en kuiert al typend op zijn smartfoon het bos in. Geen oog voor gedrag of andere wandelaars met hun honden. Ik zag hem al van verre aankomen, hield mijn honden (4) dus bij me, want met een intacte reu en intacte teef bij je, kan een brutale kennismaking een vervelende wending nemen. Iets voor mij loopt echter een mevrouw met een soort van whippetkruising. Die mevrouw roept haar hond maar de staffords hebben het hondje al gezien en denderen met zijn allen op het kleine ranke beestje af. Deze wordt dus ook omver gelopen, er wordt geduwd, op haar gesprongen, de ene na de andere neus duwt zich brutaal onder haar staart en het kleine ding weet niet waar ze het zoeken moet. Ze kan geen kant op dus laat ze haar tanden zien en probeert de losgeslagen roedel van zich af te snauwen en dan wordt het spannend. 1 van de teven uit de roedel pikt het niet en gaat in verweer. De eigenaar staat nog steeds met zijn smartfoon, de mevrouw raakt langzaam in paniek omdat ze haar bange hondje niet meekrijgt en waar het beest ook gaat, de hele roedel achter haar aankomt. Dit gedrag van een hele groep honden kan je ook bij andere rassen zien. Wat er echter bij honden zoals E. staffords bij komt, is dat het kleine tanks zijn die met het volle gewicht tegen zo’n hondje lopen en die van geen ophouden weten.
Uiteindelijk komt de man zich verontschuldigen maar zegt er (natuurlijk) wel bij dat ze alleen maar willen spelen. Hij heeft zijn honden totaal niet onder controle, maar lacht ondertussen de inmiddels boze mevrouw uit omdat ze zich aanstelt. 1 van zijn teven bepaalt wat er gebeurt en zij zet iedere keer weer die zogenaamd speelse aanval in gang. Er komt een meneer aangerend, die geeft de teef een schop onder haar hol wat niet helpt overigens, pakt dan het beest bij kop en kont en smijt haar weg. Nu lijkt de teef genoeg onder de indruk om haar bezigheden (even) te staken. Woedend is de eigenaar en de heren gaan bijna met elkaar op de vuist (in plaats dat die vent nou eindelijk zijn honden meeroept). De mevrouw loopt, zich verontschuldigend naar de schoppende man, gauw weg met haar hondje nu het kan. Ik spring (mijn honden staan een eindje verder te wachten) met een boze kreet voor de achtervolgende honden, die daarmee hun achtervolging staken. pfffiew. Bij de mevrouw staan de tranen in de ogen. Leuk hoor, op een mooie dag een wandeling in het bos maken.
Reken maar dat dit hondje schade op heeft gedaan, niet lichamelijk maar zeer zeker wel geestelijk. En die mevrouw ook, die loopt voortaan niet meer ontspannen met haar hondje door het bos. Ik heb de ruzie tussen de mannen gesust (gelukkig blijven mijn honden heel goed op een afstand zitten als ik ze dat opdraag, waardoor niet opnieuw de hel los breekt tussen honden.
Overigens volg ik met al mijn honden een training waarbij de zo verfoeide slipketting wordt gebruikt. Wilde dit ook even melden, omdat er heel vaak afkeurend op wordt gereageerd, terwijl mijn honden in dergelijke situaties wel luisteren en heel veel andere honden niet. Daarmee wil ik niet zeggen dat mijn trainingsvorm de enige goede is, maar wel dat ik iets mis in de clicker en snoepjesstrainingen. Ik vind dat de moderne hondentrainers daar eens naar moeten gaan kijken. Heel veel honden kennen een breed scala aan commando’s, maar zodra ze loslopen hebben ze schijt aan hun baas. Naast onverschillig gedrag van mensen zoals die van de staffordroedel, zie en hoor ik te vaak mensen, die heel serieus een hondentraining gevolgd hebben, maar hun hond los niet onder controle weten te krijgen. Zij willen wel netjes hun hond naar zich toeroepen, maar hebben niet voldoende invloed. Wat ze zelf ook als zeer frustrerend ervaren. Wat gaan Dogvision, O en O, Martin Gaus enz. hier nu eens mee doen? De huidige inzichten voldoen niet op dit vlak, ik durf dit stellig te zeggen omdat ik zelfs hondentrainers ken van dergelijke cursussen die hun hond op zo’n moment niet onder controle hebben. Dit vraagt om nieuwe inzichten en is een issue waar ik veel te weinig over hoor.
Ach, zo kreeg ik laatst te horen dat die kleine hondjes altijd zo agressief zijn, nadat een van mijn Cairns door een Duitse Herder omver werd geploegd, om vervolgens op haar rug te belanden. Nu is zij gelukkig geen type underdog, dus ze gaf mr Duitse Herder even een snauw. Vond baasje Duitse Herder niet terecht…
Al trof ik het gisteren andersom. Er komt een loslopende, gemuilkorfde Rottweiler aan, mijn 3 honden zaten vast en kunnen dan wat onvriendelijk zijn. Meestal gaat het prima, maar wil geen risico lopen. Ik vraag het baasje hem even bij zich te houden. Zegt ze: ach hij heeft toch zijn korf om. Heb maar tegen haar gezegd dat ik het dan des te oneerlijker vind tegenover haar hond als die van mij ineens wel wat doen. Ik ga mensen nooit snappen denk ik.
En weer vraag ik me af waarom we zonder Hondenbewijs een viervoeter mogen houden. Zonder rijbewijs mag je toch ook geen auto rijden? Zonder enige kennis van het wezen hond de openbare ruimte in is gevaarlijk. In dit voorbeeld gaat het om twee honden onderling. Erg genoeg. Maar als het om hond/mens gaat wordt het steeds erger. Met als grote verliezer de Hond. Ik heb twee honden, ben instructeur reddingshonden en erger me dagelijks aan de onwetendheid van andere honden bezitters. Gewoon verbieden: geen kennis van honden? Geen hond. Punt.
Dank voor je reactie Hans,
Een ‘hondvaardigheidsbewijs’ zou absoluut een sprong voorwaarts zijn!
Ik heb onlangs precies hetzelfde meegemaakt….mijn hond van 50 kg was dus de “underdog”in dit geval….de eigenaar van de andere hond raakte er niet van onder de indruk: ze zijn aan elkaar gewaagd!
Ik raakte dus wel in paniek…bloed kwam uit zijn neus en kon gelijk naar da om een “gaatje”in zijn schouder te laten hechten! Onbegrijpelijk…sommige mensen!
Vervelend te lezen! Is je hond lichamelijk en geestelijk hersteld van deze nare ervaring?!
Zo heb je ook van die mensen die hun overenthousiaste en hyperactieve hond van 20 m op een andere rustige hond laten afrennen en het dan gek vinden dan die rustige hond van zich af snauwt!! Die rustige hond snapt de hondentaal dan zogenaamd niet en omdat het toevallig een steviger ras is is zij meteen agressief!!!??? Die hyperactieve heeft het zeker wel begrepen! Mensen verdiep je in het hondengedrag en leer de goede en foute signalen die je hond afgeeft herkennen aub. Zo voorkom je een hoop problemen!!!!
Precies, wij hebben een bullmastiff van 70 kg.
Regelmatig komen er kleine keffertjes op hem afrennen en naar zijn bek springen, dat vinden die eigenaren dan stoer van hun hondjes…….nu is onze hond een vreselijke goedsul en zal nooit uithalen, maar als hij het echt zat is en even een snauw geeft, wat doen ze dan : ze tillen die keffertjes op ???????die voelen zich daardoor oppermachtig en mijn hond word dan een chagrijn genoemd……..zucht…….
Er is inderdaad nog veel te winnen wat betreft het kennisniveau van hondenbezitters! Wij hopen, met hulp van het werkveld, daar later dit jaar weer een stap in te maken…
Ik verbaas me soms nog steeds, dat er hondeneigenaren zijn, die géén hondentaal begrijpen en daarmee geen idee hebben wat ze in huis halen/hebben.
Het asiel zit niet voor niks vol met terriërs, die hebben niet zo’n makkelijk karakter als dat men denkt.
Dan heb ik het dus niet alleen over staffords ( dat is sowieso meer een mensenhond dan een hondenhond )maar ook over jack russels e.d.
Uitzonderingen daargelaten !!
Dank voor je reacties Monique.
Het zou absoluut een betere wereld zijn voor (mens en) hond als er meer kennis van hondentaal zou zijn, en meer begrip voor elkaar!
Ik heb dus een terriër, een Lakeland om precies te zijn. Fantastisch hondje, grappig, vrolijk, superenergiek, heel sociaal, maar… een echte terriër, wat in haar geval betekent: allergisch voor bepaald soort speelgedrag van met name Duitse Herders, lompe wilde labradors en dergelijke en: als ze echt kwaad wordt, dan is zo ook heel erg kwaad en gaat door roeien en ruiten. Dat weten wij, dus wij hebben er heel erg op getraind dat ze niet gaat knokken als een hond haar te na komt, maar met ons meeloopt en de hond negeert. Als we een hond tegenkomen die we niet kennen en waarvan we vermoeden dat ze elkaar niet liggen, lijnen we haar aan en lopen kwiek door. Doorlopen en negeren doet ze inmiddels heel goed, dus wij zijn trots.
Maar wat gebeurt er op de avondwandeling zojuist: jonge (maand of 10) DH komt totaal onverwacht van veraf ineens met een noodgang op ons hondje afgedenderd, stort zich op haar, pakt haar bij de nek en begint wat te schudden. Laat los, rent, weg, doet het nog een keer en blijft klieren en schudden en trekken, slaan met zijn voorpoten, op haar liggen, enig. “Hij doet niks hoor”, riep het meisje dat met hem liep. Op een gegeven moment lukte het mijn hondje om te ontsnappen, ze verschuilde zich tussen de bomen, maar hij kwam haar achterna rennen en greep haar weer. “Hij wil alleen maar spelen hoor!” riep het meisje. Maar die van mij dus niet; ze was inmiddels zo kwaad dat ze hem aanvloog en in zijn wang bleef hangen, al grommend en tierend. Ik greep mijn hondje en lijnde haar aan, zij lijnde DH aan en ik liep door. “Wat een rothond!” riep het meisje me na, “dat beest is hartstikke vals, die moet je afmaken.” Tja, wat moet je daar nou mee?