Een hond leren alleen te zijn, is dat zo anders dan zo anders dan bij mensenkinderen? Kun je je nog herinneren dat je als kind plots bang was omdat je ineens alleen of verlaten waande? Zonder moeite kan ik zo een heel aantal jeugdverhalen daarover oplepelen van diverse mensen.
Zelf ben ik vroeger wel eens op wintersport geweest. Wat een feest in de sneeuw! Onder het mom ‘jong geleerd, oud gedaan’ ging ik in een skiklasje mee. Een prachtplan want op die leeftijd ben je nog vlak bij de grond en lekker lenig. Met wat vallen en opstaan was er zo een begin gemaakt met het skiën. Ik vond het echter maar wat spannend! Al die vreemde kinderen en een vreemde ski-juf. In een onbekend wit sneeuwlandschap. Op dag drie was de klas op weg terug. Ik skiede achteraan en kwam ten val.
Daar lag ik in de sneeuw. Voor ik overeind was, waren juf en skiklas al verdwenen. Het enige in mijn blikveld was sneeuw, sneeuw, nog meer sneeuw en een grote heuvel. Direct raakte ik in paniek. Ik keek om me heen en begon te dwalen. Nergens zag ik iets bekends. De tranen biggelden al snel over mijn wangen. Na een eeuwigheid besloot ik over de grote heuvel te klimmen.
Daar stonden mijn ouders op hun gemak met de ski-juf te praten. De eeuwigheid bleek geen eeuwigheid. De heuvel leek in hun ogen lang zo hoog niet. Niemand had me nog gemist. Mijn ouders probeerden me nog te troosten. Ik was toch vlakbij geweest. Net achter die heuvel en maar even uit het zicht?
Het kwetsbare kleine kind dat ik was had het echter geheel anders ervaren. Nu nog kan ik de paniek voelen als ik terugdenk aan die ervaring. Van de skilessen zelf bleek jaren later helaas minder te zijn blijven hangen.
Het ene kind is het andere niet. Misschien herinner je bij het lezen van deze column direct een situatie waarin je je als kind verlaten waande. Misschien is er geen enkele herkenning. Er zijn namelijk ook kinderen die ‘de angst om alleen te zijn’ nauwelijks kennen. Zij zijn altijd maar ‘zoek’. Een nachtmerrie voor de ouders. Als ze worden teruggevonden, zijn ze zich van geen kwaad bewust. Ze waren alleen maar even druk ergens mee bezig. Of liepen achter iets interessants aan.
Mensen zijn verschillend. Honden ook. De ene hond is veel relaxter en zelfstandiger dan de andere. Daardoor kan de ene eigenaar zijn hond zonder al te veel oefening alleen laten. Terwijl de andere eindeloos lang bezig is zijn hond het alleen zijn te leren. Bij die honden werk je in ministapjes aan het alleen zijn. Even kort in een andere kamer zijn. Eerst met de deur open, dan dicht. Een soort ‘kiekeboe’ voor honden. Daarna seconde voor seconde opbouwen. Alles om het paniekgevoel bij de hond te voorkomen.
Want die paniek is in de wereld van de hond heel reëel. Het kapotte bankstel, de plas op de vloer of het geloei zijn geen wraak op jouw vertrek. Het zijn uitingen van stress.
Langzaam opbouwen is een heel karwei. Maar de hond die het nodig heeft, heeft er recht op. Omdat de ene hond de ander niet is, net zoals het ene kind het andere niet is.
Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming.nl ©PiepVandaag.nl
1 Comment
Comments are closed.
Wj hebben zelf een hond 12 jaar gehad Een kruising klein herdertje /boomertje Ondanks alle trainingen en hulp . Is het niet gelukt . Ze heeft zelfs een draadbenche met 8 veren kapot gebeten
Happy heette ze . Ze is zelfs in Utrecht , Gaus en Tinley gedragsdeskundige geweest, en heeft medicijnen gehad Niets hielp. We hebben van alles geprobeerd. Er werd heel veel met haar gedaan. zoals veel wandelen ruim 2.5 uur per dag , trainingen, zoals gehoorzaamheid en dogdance. Happy luisterde perfect.
wij hebben het geaccepteerd . Ze had een eigen kamertje met een maatje dat ging redelijk maar slopen deed ze zeker. Tot dat ze weer zo gesloopt had en angstig was en weer bij de dierenarts terecht kwamen. Die zei ik sta er achter als je haar laat inslapen .Jullie zijn al zo lang bezig met haar De dierenarts zei ik heb nog een medicijn dat is nieuw op de markt probeer dit als alle laatste . Telizen heette dat medicijn . En je gelooft het of niet het hielp echt. Ze heeft daarna nog 1,5 jaar plezier gehad. Happy was weer Happy. Wij denken zelf dat er meer aan de hand was . Wij denken dat er iets niet goed was in haar koppie. Ze is helaas overleden aan gescheurde lever.
Achteraf hoorde we dat ze uit een 3e nest kwam in nog geen 1,5 jaar tijd. De vader hond was al uit huis geplaatst i .v.m. met ongewenst gedrag en sommige pups hadden het ook.
Leuk om je verhaal te lezen Jody en super dat je voor een oudere herplaatser hebt gekozen. Zo te lezen heeft hij een gouden mandje gevonden bij je!
Helemaal mee eens iedere hond is anders, sommige honden zijn van nature iets angstiger. Ik heb nu een oude hond overgenomen van een man die naar bejaardentehuis moest. De hond was altijd samen met de baas, kon wel een beetje alleen zijn, maar ging dan toch in het begin een beetje huilen. Nu na 4 maanden reageert hij heel rustig. In het begin mocht hij overal mee naartoe, zelfs mee naar pianoles, ik liet hem geen seconde alleen. Langzaam maar zeker liet ik hem meer en meer alleen voor kleine boodschapjes, en nu inmiddels kan hij al 2 uur alleen zijn, als mijn buurman thuis is vraag ik hem om even verslag te doen (of de hond geblaft/gejankt heeft), soms mag de hond ook bij de buurman zijn. Je moet zelf ook rustig blijven en de tijd nemen voor het proces, de hond de kans geven het te leren in zijn eigen tempo, en natuurlijk overal mee naartoe nemen als dat kan, zodat hij ook niet te klagen heeft. Ik gun het dier de gezelligheid van met me meekomen als het kan.