Er is de laatste tijd veel te doen over hoog-risico honden, de zogenaamde gevaarlijke rassen. Ik zal niet ontkennen dat door het gepruts met de genen van honden er toch wat dingetjes gebeurd zijn met sommige rassen. Gefokt op karaktereigenschappen, of uiterlijke kenmerken die we graag zien, is er rigoureus aan voorbij gegaan wat voor gevolgen dat kan hebben. Ik wil graag een andere kant van dit probleem belichten.
Het is waar gebeurd……
Anatolische herder, Vounoh
Ik wilde Anton verrassen met een bezoekje van mij en Vounoh. Aangekomen bij het terras wilde Vounoh zich keurig voorstellen aan de honden aldaar. Dit ging met het nodige gesnuffel onder de gordel. Hondjes die nogal onder de indruk waren van het formaat van Vounoh. Maar uiteindelijk gewoon de hondentaal beheersen en terug snuffelden. De grote staart van Vounoh verzorgde enigszins verkoeling op het hete terras. Kwispel, kwispel kwispel…
Vounoh overtreft mij zwaar in lichaamsgewicht, indrukwekkend stel slagtanden en een lodderige trouwe blik in zijn ogen. Een hond uit duizenden. Want alhoewel hij op de lijst gevaarlijke honden staat, is het een zeer trouwe goedaardige lobbes.
Het terras zat vol, er kwam een groepje mensen aan met een hondje. Op een naastgelegen terras. Ik zat op een stoel met de riem van Vounoh stevig in mijn hand. Moet gezegd worden mijn slechte arm. Ik word al maanden geteisterd door een frozen shoulder. Vounoh springt op, kwispelt hevig en sleurt mij met stoel en al richting nieuwkomer. Stort zich met neus en ziel onder de staart van de nieuwkomer en rook dat het goed was. Na dit metertje crowdsurfen op een stoel, wist ik op te staan en probeerde tussen de mensen door Vounoh te bereiken. Ik had de riem nog vast. Geen grom, geen onvertogen blaf was nog gevallen. Als een zwerm redders doken allerlei vreemdelingen zich op mijn hond (met hun schoenen welteverstaan) en schopten er op los. Ik kon niet bij hem komen, hij was volledig omsingelt door schoenen en mensen. De baasjes van het kleine hondje werden bruut aan de kant gedrukt, ook zij konden hun hondje niet bereiken. In totale verwarring en angst deed Vounoh wat een hond nu eenmaal doet als hij aangevallen word.
Besnuffelen
Logischerwijze zag mijn hond het kwaad in wat hij net vriendelijk aan het besnuffelen was. Sterker nog hij kon niets anders zien en raken dan het arme oude hondje waar hij vervolgens met verve zijn tanden inzette. Voor hem pure zelfverdediging, voor het slachtoffer een nachtmerrie. Nog wist hij zijn kaken te bedwingen, ooit goed de kaken van een Anatolische herder bekeken? Één hap en het hondje was weg geweest……
Anton, mijn man, dook op Vounoh met zijn volledige 2 meter en 100 kilo en schermde zo Vounoh af voor de trappen die hij onterecht kreeg en wist het hondje uit de kaken van Vounoh te halen. Dankzij hem liep het goed af, zowel voor het hondje als voor Vounoh.
Ik nam het vol met kwijl besmeurde slachtoffertje in mijn armen en zag geen bloed. De eigenaars van het hondje namen mij en Vounoh niets kwalijk…sterker nog we stonden bijna snikkend in elkaars armen, van opluchting en van schrik. Toch heb ik hun voorgesteld om direct op mijn kosten een dierenarts te bezoeken. Godzijdank constateerde deze ook dat buiten een licht gekneusd pootje en een gigantisch gekneusd ego er verder niets aan de hand was. Zij wilden ook niets weten van mijn aanbod dat consult te betalen. Ze zei, zoiets kan nu eenmaal gebeuren met honden onder elkaar
Vol adrenaline zat ik later in de auto met mijn bloeddorstig, gevaarlijke moordenaar van een hond. Oh ja en aso hond en…. zelf ben ik ook een zware aso. Een junk en een kutwijf. Ben ik een loser, die met een grote hond haar ego op wil vijzelen, en een uitkeringstrekker die alleen maar parasiteert op de maatschappij. Tenminste als je het publiek mocht geloven.
26 honden
Vounoh leeft thuis met nog 26 andere honden in absolute vrede, lijdt aan spierreuma en heeft een verleden van misbruik achter zich. Nee dat voeren we niet als excuus aan. Vounoh wilde namelijk alleen maar heel blij het gebied onder de staart van de ander verkennen. En één en ander in die spannende regio. Wie ben je? Waar was je? Snuffel snuffel, dat ruikt goed! En met zijn 70 kilo, tja dan kun je dat een tsunami aan aandacht noemen. De moraal van dit verhaal laat zich lezen hopelijk. Want stel er was net politie geweest zonder verstand van honden, luisterend naar de reacties op dat terras. Hoe was het dan met Vounoh afgelopen? Met mij? En met Anton?
Verketterd
Hoog-risico honden zijn verketterd in de media, zijn de dader nog voor er een incident is. Bij wat voor bijtincident dan ook wordt steevast een foto van een stafford geplaatst, zelfs als het een labrador betreft. En waarom? Om hoe de mensen op ze reageren. De agressie die er los komt in een groep mensen is puur gebaseerd op een vooroordeel. Waar een klein hondje een hoog-risico hond uitdaagt en zelfs bijt en toch vrijuit gaat. Want tja die zijn niet gevaarlijk. Sommige eigenaren die achteloos met hun kleine hondjes omgaan, want hé de ander moet maar op letten. Een hond heeft geen recht op een eerlijk proces….gebeten is veroordeeld! Een hond is niet onschuldig tot het tegendeel bewezen is, gebeten is veroordeeld! Gebeten betekent in beslagname waarna een levend wezen gereduceerd wordt tot een object. Wat onteigend wordt, ingeslapen wordt, of elders geplaatst wordt. Voorbij gegaan aan alle gevoelens van de hond zelf en de mens aan de andere kant van de riem. Een hond is per definitie slachtoffer van de mens, door het genetisch geknoei, door slechte of geen opvoeding en is het geval van Vounoh en vele honden met hem door het vooroordeel.
Een dier is geen ding. Hoog-risico rassen bestaan niet, hooguit hoog-risico hondeneigenaren. Hoog-risico fokkers en hoog risico klootzakken.
Groetjes en een liefdevol hapje van Vounoh…….en alle andere Vounoh’s.
Norma Miedema runt Norma’s universum – een opvang voor afgedankte dieren – schrijft en is kunstenaar. Norma’s motivatie is even simpel als hartverwarmend: ze helpt dieren die door mensen aan hun lot overgelaten zijn. Eerst gedomesticeerd en aangepast aan menselijke wensen en vervolgens verwaarloosd of achtergelaten.
©PiepVandaag.nl
7 Comments
Comments are closed.
Helaas heeft onze overbuurman ook een anatolische herder een erfbewaker dus en die komt op onze border collier af, niet om te snuffelen maar hij bijt zich gelijk vast in de nek van onze hond, dacht echt dit wordt onze hond zijn dood. De eigenaar had hem aan een 5 meter lange lijn en wordt alle dagen over de straat getrokken door de goed afgerichte hond, niet dus. Aanklacht ingediend bij politie en gemeente maar die doen helemaal niets. Deze hond moet herplaatst worden naar mensen die wel met dit soort honden kan omgaan.
Norma,je hebt veel kennis over hondengedrag maar als ik dit artikel lees niet over het groepsgedrag van mensen. Natuurlijk stort iedereen zich op de grootste hond omdat die als hij zich bedreigt voelt veel gevaarlijker is dan zo’n klein angstkeffertje. Ook jij maakt helaas een denkfout die veel mensen met een grote hond maken, jij weet dat hij niets doet maar hoe moet je als eigenaar van een kleine hond dat weten? Die kent jouw hond toch niet. Als eigenaar van een kleine hond haat ik al die hondenbezitters die al van verre roepen als er zo’n kalf komt aangelopen: hij doet niets hoor! Jij leeft met al je dieren in een afgesloten universum , jij laat een hond die nieuw bij jou komt toch ook niet zomaar los in de roedel? Ik ben het met Bart Derks eens dat je hetzelf hebt uitgelokt.
Dat het zo gelopen is is heel jammer voor beide honden, maar naar mijn idee je eigen schuld. Jij hebt een grote hond genomen en zou dus moeten/kunnen weten dat veel mensen daar (helaas…) bang voor zijn. Jij hebt je hond verbaal niet genoeg onder controle om hem direct te stoppen, houdt hem met je verkeerde arm vast en laat je nota bene op een terras…. een stuk door je hond verslepen. Ik snap best dat je hond een lief enthousiast beestje is, zelf heb ik ook zo’n schat van 70 kilo gehad, een situatie als deze had je echter al van mijlen ver aan kunnen zien komen. Dat er direct een gekke meute op je hond duikt is het allerlaatste wat ik goed wil praten, maar ook dat kon je haast op je vingers uit tellen. Naast hondenkennis is mensenkennis met de juiste maten/soorten honden niet verkeerd. Sorry dat ik wellicht nogal hard uit de hoek mag lijken te komen, laat het aub aub een goede les voor de volgende keer wezen.
Helaas zijn er ook risico-lieden die hun niet-risico-honden los laten lopen en rennen. “Hij doet niets hoor, hahahaha!” als ik verstijfd van schrik niet weet waar t veilig heenkomen is. En dat omdat ik als kleuter ben aangevallen door een hond van dit soort risico-mensen.
Wees toch alstublieft voorzichtig met uw medemens die een diepgewortelde angst heeft voor honden. Ook als het goede honden blijken te zijn. Niets tegen honden hoor, zolang ze op veilige afstand blijven.
En: alle dieren zijn ‘dingen’, ook achtergebleven dus weesgeraakte katten. Waar ik me dan weer voor opwerp.
sterkte, met je lieve hondenkind, en met jullie ook natuurlijk, wat een schrik
There there, wat heb je dat weer goed gezegd Norma!, wij hebben een Bull-terrier teefje in ons gezin en begrijpen het hele gedoe dus maar al te goed, ons Wiskie’tje is 1 van de liefste, aanhankelijkste, grappigste maar ook eentje van de meest gevoelige honden die ik ooit heb gekend, helaas reikt sommige mensen hun neus niet zover….
tja, reactie’s van publiek inschatten bij vermeend agressief gedrag is bijna voorspelbaar, je kunt preventief handelen door drukbezochte terrasje te mijden, je hond kalmerend toespreken alvorens in anderen hun personal space te betreden enz. er zijn vele mogelijkheden, maar inderdaad zolang de perceptie blijft dat alle grote of bepaalde honden gevaarlijk zijn zal de menselijke meute haar oordeel al klaar hebben