Pero, een vierjarige bordercollie, zal voor altijd bekend staan om zijn doorzettingsvermogen. In zijn eentje wandelde hij meer dan 350 kilometer terug naar zijn baasje. En Pero is zeker niet het enige hondje dat in z’n uppie de weg naar huis vond. Iedereen kent wel een soortgelijk verhaal. Maar hoe vinden dieren nu eigenlijk hun weg op deze aardbol?
Van postduiven die zonder probleem tientallen kilometers afleggen terug naar huis, tot walvissen die enorme afstanden zwemmen om zich voort te planten, er zijn op deze aardbol vele diersoorten in staat om met gemak over lange afstanden te navigeren. Voor wetenschappers is het lange tijd een mysterie geweest hoe deze dieren zonder GPS-systeem, waar de mens toch behoorlijk van afhankelijk is, kilometers kunnen afleggen naar een specifieke plek.
Geuren
Inmiddels is de wetenschap een stuk verder en zijn er belangrijke ontdekkingen gedaan die verklaren hoe dieren hun weg vinden. Zo zijn er diersoorten die afhankelijk zijn van geur. Een voorbeeld hiervan zijn de woestijnmieren. Doordat de wind vele geurmoleculen verspreidt, zijn zij in staat om voedsel te vinden en de weg terug naar hun nest.
Herinneren van routes
Bijen hebben een andere manier om voedselbronnen te vinden. Zij kunnen zich namelijk routes herinneren naar voederplaatsen, wanneer ze worden blootgesteld aan de geur van die locatie.
Sonar
De meest bekende manier waarop dieren hun locatie kunnen identificeren is sonar. Onder andere vleermuizen, vogels en zeezoogdieren gebruiken sonar om zich te oriënteren en hun weg te vinden. Onderzoek heeft uitgewezen dat onder andere walvissen en dolfijnen ernstig te lijden hebben door het toenemende geluid onder water door boten en olieplatforms. Deze geluidoverlast zorgt ervoor dat zij zich niet meer goed kunnen oriënteren, waardoor onder andere de voortplanting van deze diersoorten wordt verstoord. Eerder schreef PiepVandaag hier een artikel over.
Honden
Een belangrijke vraag blijft natuurlijk: hoe vond Pero zijn weg terug naar huis? Behalve dat het uitzonderlijke reukvermogen en het feit dat honden erg beloninggedreven zijn, wat een positieve invloed heeft op het terugkeren van Pero, heeft recent onderzoek uitgewezen dat honden een molecuul bezitten dat wordt geassocieerd met de mogelijkheid om magnetische velden te detecteren. Dit molecuul, de cryptochrome 1, regelt het biologische ritme van een organisme. Dit ritme wordt via de biologische klok gestuurd en functioneert onafhankelijk van omgevingsfactoren als licht en temperatuur. Het molecuul is ook aanwezig in andere diersoorten, zoals beren, vossen, wolven en zelfs de orang-oetan. De aanwezigheid van dit molecuul in honden suggereert dat honden de magnetische velden op aarde aanvoelen en hierdoor wellicht in staat zijn om magnetische velden te gebruiken om te migreren of te oriënteren in de richting van specifieke locaties. Wetenschappers hebben echter de reden voor de aanwezigheid van dit molecuul in honden nog niet aan kunnen tonen. Hierdoor blijft de manier waarop Pero zijn weg terug naar huis vond nog steeds een gok.
Bron ©PiepVandaag.nl Nadine van Wissen
