Hoeveelheid plastic in oceanen onderschat 

De hoeveelheid plastic afval dat in de oceanen drijft wordt flink onderschat. Tot die conclusie zijn Amerikaanse wetenschappers gekomen, nadat zij geofysische modellen hebben losgelaten op het probleem. 

Kapitein Charles Moore is de man aan wie de ontdekking van de Great Pacific Garbage Patch wordt toegedicht. Een enorm gebied waarin afval van afgestoten visnetten tot tandenborstels rondzweeft tot het einde der tijden. Circulerende stromingen in de oceanen zorgen dat dit afval ophoopt, maar er niet meer weg komt.

Moore:

“The base component of the marine food chain is being displaced by a non-digestible, non-nutritive component which is actually out-weighing and out-numbering the natural food.”

Het laatst gepubliceerde rapport van oceanograaf Giorka Proskurowski en Tobias Kukulka stelt dat het probleem nog erger is dan wat Charles Moore destijds zag.

Volgens Proskurowski duwt de wind een groot deel van het plastic onder water, waardoor waarnemingen onderschat worden. Waarschijnlijk zit er 2,5 keer meer plastic in de oceanen dan wat tot nu toe uit oppervlakteonderzoek is gebleken. Bij sterke wind kan dit zelfs 27 keer hoger liggen. Het fenomeen kwam bij hem aan het licht tijdens een expeditie in 2010 naar plastic afval in de Atlantische Oceaan. Terwijl hij bij kalm weer overal plastic deeltjes zag ronddrijven in de Sargasso Zee, verdwenen ze zodra de wind opstak.

Tijdens deze expeditie in een gebied dat ongeveer 4500 kilometer van het vasteland ligt, nam het team monsters uit de bovenlaag van van de oceaan met af en toe tot een diepte van 30 meter.

“Almost every tow we did contained plastic regardless of the depth,” zegt Proskurowski in e-Science News.

In het paper dat deze week gepubliceerd is in Geophysical Research Letters pleit Proskurowski voor een nieuwe geofysische interpretatie van de data, waarin onder andere deze windfactor wordt meegerekend in de metingen.

Omdat plastic niet afbreekt, komt het vroeg of laat in een van deze grote afvaleilanden terecht als het niet op een andere manier wordt vernietigd of gerecycled.

“The ocean is the final resting place of all our waste”, zegt Charles Moore in een video op de website van zijn stichting. Hij benadrukt dat het niet alleen gaat om afval van kustgebieden, maar ook afval van diep landinwaarts komt hier terecht.

Door uv-licht van de zon en slijtage breken de stukken in kleinere snippers die de oceanen vervuilen. Een deel ervan wordt onderdeel van de voedselketen omdat ze wordt ingenomen door vogels en vissen. Dit geeft directe problemen door verwonding van dieren, maar ook kunnen de gevolgen langduriger zijn doordat de plastics gifstoffen afgeven die opgeslagen worden in het lichaam van de dieren. Niet alleen vormt het zo een bedreiging voor de dieren zelf, maar kunnen de gifstoffen ook weer een weg terug vinden naar ons bord.

“But what we don’t know is what happens when they degrade. Do plankton eat them? Do they accumulate up the food chain? We don’t have answers to that, and that’s even scarier than knowing what we do know”.

Aldus Proskurowski eerder in een interview aan Boston.com over de expeditie naar de Sargassozee.

*Aan de Noordzeekust is de Noordse stormvogel een belangrijke graadmeter voor de aanwezigheid van afval. Het is een veel voorkomende zeevogel, er leven er miljoenen van op de hele wereld. De volledige populatie zou in totaal 45 ton plastic via de maag meedragen, schatte bioloog Jan Andries van Franeker van Imares (Institute for Marine Resources & Ecosystem Studies) in Wageningen vorig jaar. De laatste dertig jaar heeft Van Franeker plastic aangetroffen in de maag van ruim 95 procent van de onderzochte stormvogels uit de Noordzee.

In België heeft het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek deze week alarm geslagen over de grote hoeveelheid plastic afval in de Noordzee.

*Tekst afkomstig uit artikel Trouw.

Plastic soup is everywhere – Imares
Bron ©PiepVandaag.nl Barry Wijnandts