Ineke van Herwijnen: Hoe hoort het eigenlijk? 

Ooit kocht ik een boek met deze titel over etiquette. Hartstikke handig als je naar een formelere gelegenheid moet en wilt weten welk gedrag wordt gewaardeerd door de aanwezigen.

Zo’n ‘hoe hoort het eigenlijk’-boek lijkt soms voor de meest simpele dingen noodzakelijk. Voor mountainbikers die in een losloopgebied over honden heen fietsen bijvoorbeeld. En voor automobilisten die hun afval op de parkeerplaats van datzelfde bos uit de auto kiepen. Afval waarin ’s nachts dieren verst(r)ikt raken en een pijnlijke dood sterven. Of voor hondenbezitters die niet beseffen dat niet alleen de omgeving hinder ondervindt van onverantwoordelijk gedrag, maar ook andere hondenbezitters én de hond. Vaak zijn het slechts enkele hondenbezitters die zorgen voor de afsluiting van (weer) een heel gebied voor álle honden. Hoe dat werkt? Een voorbeeld.

Een glooiend weidegebied, mooi groot en heerlijk groen gras om over te rennen. De hond mag er los, mits het vee (schapen) op stal staan of in een kleiner afgerasterd gebied. Als de schapen op de wei grazen, mag je er ook met de hond doorheen, maar dan aangelijnd. Aardig toch, dat iemand bezoekers toestaat de hond los mee te nemen over zijn terrein, als de schapen er niet zijn? En zelfs doorgang toestaat met de schapen erop. Maar dan even aanlijnen, tot je aan de overkant bent. Hoe moeilijk kan het zijn als gast op het terrein van een ander dat even te doen? Een beetje zoals je op bezoek in Zweden je schoenen uitdoet. Gewoon, omdat de gastheer of-vrouw dat waardeert. Even je schoenen uit. Even de hond aan de lijn. Hoeveel moeite kost dat nu eigenlijk?

Maar op deze ochtend is het een ouder echtpaar duidelijk te veel moeite om rekening te houden met anderen. De schapen liggen in de weide. Lekker te rusten, vol in beeld. Het echtpaar loopt met hun jonge Boxerkruising door het klaphek de weide op. Onaangelijnd. Ik denk nog naïef: dan zullen ze de hond wel goed onder controle hebben. Niets blijkt minder waar. De hond rent direct naar de verste hoek van de weide om daar een vogel op te jagen, overbrugt daarbij in enkele seconden een paar honderd meter. De schapen, en hun lammeren, hebben de Boxer gespot. Vanuit hun rustende positie komen ze zenuwachtig in de benen. Gelukkig is de schaapherder met zijn hond ter plaatse. Hij roept naar het echtpaar dat ze hun hond moeten aanlijnen. Zij beginnen te fluiten naar de hond die even omkijkt, maar fluiten eerder herkent als ‘er is iets te doen’, dan als het signaal voor ‘hierkomen’. De schaapherder heeft vaker met dit bijltje gehakt. Zij twijfelt geen seconde en geeft haar hond een commando. De herdershond zet zijn sprint in en remt de Boxer op het moment dat hij de aanval inzet. De schaapherder is er als de kippen bij en grijpt de Boxer behendig bij zijn halsband. Het echtpaar komt zijn hond nu op het gemakje ophalen en verontschuldigd zich nauwelijks. Hun hond is namelijk zo’n schat… die had de schapen vast nooit iets gedaan.
En zo lopen door naïviteit van hondenbezitters schapen, hond en het openstellen van een terrein gevaar. Doordat het echtpaar geen idee heeft hoe het eigenlijk hoort.

Ken jij ook iemand die nog niet zo goed weet hoe het hoort?
Deel dan de materialen van Steinfort en de Jongh: http://hondenetiquette.nl/
Of ga naar: https://hondenbescherming.nl/ik-heb-een-hond/hondenomgangsvormen/

In haar vorige columnbijdrage schreef Ineke van Herwijnen over dierenmishandeling en huiselijk geweld.

Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming

©PiepVandaag.nl