’s Werelds grootste uil kan niet zonder grote bomen. Dat is de conclusie van een onderzoek naar de Blakistons visuil uitgevoerd door een groep biologen van het Wildlife Conservation Society (WCS). Tevens laat het onderzoek zien hoe belangrijk het beschermen van de laatste grote oerwouden in het oosten van Rusland is.
Natuurlijke omgeving
Er is weinig bekend over hoe dit dier zich gedraagt in zijn natuurlijke omgeving, onder andere omdat zijn leefgebied zeer onherbergzaam is. Biologen van het WCS hebben uiteindelijk een gebied van zo’n 20.200 vierkante kilometer in het Russische Primorye uitgelicht en daar geanalyseerd hoe de uil leeft. De focus lag hierbij op foerageergedrag en voortplanting.
Hoofdonderzoeker Jonathan Slaght zegt:
“Het eigenlijke veldwerk nam maar een jaar in beslag, maar het lokaliseren van nesten en foerageerplekken was lastig en duurde jaren. Eén van de redenen waarom het zo moeilijk was om de bomen met nesten van de vogels te vinden, is omdat de dieren ontzettend schuw zijn. Als ze je bemerken – en dat doen ze, het zijn immers uilen – gaan ze er vandoor. Je ziet daardoor bijna nooit een uil op een specifieke foerageerplek of in de buurt van het nest.”
De beste periode om de dieren te bestuderen bleek midden in de winter, bij temperaturen die kunnen dalen tot min 30 graden Celsius.
“Sneeuw werkte in ons voordeel om uit te vinden waar de uilen foerageren. De dieren lopen tijdens het vangen van vis langs de rivier en laten in de sneeuw sporen achter. De uilen zelf zagen we dan misschien niet, de achtergelaten sporen lieten ons wel zien waar ze hun voedsel verzamelen.”
Grote bomen
De Blakistons visuil voedt zich voornamelijk met zalm. De belangrijkste bevinding van de wetenschappers is dat zowel de zalm als de uil voor hun voortbestaan zeer afhankelijk is van de aanwezigheid van grote bomen. Deze bomen zorgen namelijk voor holtes en openingen die groot genoeg zijn om als broedplaats te fungeren voor de vogels. En tegelijkertijd zorgen deze wanneer ze omvallen of omwaaien en in het water terechtkomen, voor verstoringen in het water, waardoor allerlei geulen en watertjes met verschillende stroomsnelheden ontstaan, die zeer belangrijk zijn in de verschillende levensfasen van zalm.
Slaght zegt:
“De Blakiston visuilen zijn een duidelijke indicatie voor de gezondheid van de oerwouden, de rivieren en de zalmpopulaties.”
De afgelopen tientallen jaren hebben houtkap en andere menselijke activiteiten zich uitgebreid ten koste van het leefgebied van de Blakistons visuil. De bevindingen van dit onderzoek laten zien dat wanneer we dit dier in zijn voortbestaan willen beschermen, we zijn leefgebied moeten beschermen. De eeuwenoude oerwouden met haar grote bomen zijn essentieel en niet alleen voor de Blakistons visuil, maar ook voor acht verschillende zalm- en forelsoorten die leven in de rivieren van Primorye. En voor andere zeer bedreigde diersoorten die er leven zoals de Siberische tijger en de Aziatisch zwarte beer.
“Bomen en grote stukken ervan die belanden in de riveren, resulteren in complexiteit van het systeem, wat zorgt voor een gezonde zalmstand, wat op haar beurt weer zorgt voor het voortbestaan van de Blakistons visuilen.”
Het onderzoek van Slaght en zijn team zal in oktober worden gepubliceerd in het International Journal of Conservation Oryx.
Bron ©PiepVandaag.nl
