Ik ren de dierenwinkel in. Snel nog even iets te knagen halen voor de hond… Na wat dubben besluit ik toch voor de zak met knaagjes van twaalf euro te gaan. Duur, maar ja, het gaat wel om mijn hond…
Oogjes van tien euro
Ik draai richting de kassa, waardoor mijn oog valt op een ander prijskaartje. Tien euro. Achter het prijsjaartje kijken twee kleine oogjes me aan. Alsof het diertje dat erbij hoort me iets te zeggen heeft… Dan klinkt het achter me “Kan ik u helpen?”
Even ben ik stil. “Op zoek naar een cavia?”, vervolgt de verkoper op zijn eerste vraag. Ik kijk naar de zak met knaagjes in mijn hand en weer naar de cavia. Er komt maar één vraag in me op… Hoe kan die zak knaagjes voor mijn hond duurder zijn dan een levend wezen, dat voor zijn welzijn afhankelijk is van degene die hem gaat kopen?
De cavia kijkt me nog steeds smekend aan met zijn kraaloogjes. Het lijkt me een levendig diertje. Hij zit alleen in een hokje van dertig bij dertig centimeter. Wachtend op een leven in een iets groter hok, maar zonder al die ruimte die mijn hond geniet als ze door het bos en over de hei rent. Zonder de geestelijke uitdaging die het leven zo ‘fun’ maakt en vermoedelijk ook zonder een maatje dat het leven rijk maakt.
Hoeveel is een leven waard
Ik weet als geen ander dat het leven van veel honden niet over rozen gaat. Toch raakt het me op dit moment dat je als cavia in ons land misschien nog wel meer pech hebt. Als je leven begint met een aankoop die minder kost dan een zak hondensnacks, hoe goed gaat je nieuwe eigenaar dan voor je zorgen? Misschien wel heel goed, omdat prijs niet alles zegt. Als je veel geluk hebt, ben jij net die ene cavia die belandt bij een kind dat niet alleen vandaag héél graag een cavia wil, maar over een week, een jaar, twee jaar ook nog. Een kind dat je ruimte geeft, een maatje, aandacht. En een leven dat het waard is geleefd te worden.
Geluk is veel waard
Er is de laatste jaren iets aan het veranderen. Niet alleen op het gebied van wetgeving, waarbij het dier steeds vaker benoemd wordt als ‘wezen met gevoel’ en waarbij ‘intrinsieke waarde’ zijn weg vindt, maar ook in het land. Niet enkel honden, maar ook katten, konijnen en knaagdieren als de cavia lijken meer waarde te krijgen. Als iemand er aan begint, wordt er vaker doordacht gestart. Vaker beseft dat een dier kopen een verantwoordelijkheid met zich mee brengt voor een leven. Vaker, maar nog niet vaak genoeg. Gelukkig zijn er mensen als Bernice Muntz die zorgen dat we stappen maken naar ‘vaak genoeg’. Eerder bracht zij de huisdierwereld in beweging met haar boeken over konijnen en nu is er ook een boek van haar hand over (en voor!) de cavia. Voorlopig is het boek nog duurder dan de cavia in de dierenwinkel… Maar elke euro waard en een must voor iedereen wiens kind vandaag héél graag een cavia wil, maar die over een jaar, twee jaar en langer ook nog verantwoordelijk is voor het levend wezen dat dan misschien minder kost dan een zak snacks, maar veel meer waard is en recht heeft op een gelukkig leven.
Bernice Muntz – De gelukkige cavia
Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming ©PiepVandaag.nl
6 Comments
Comments are closed.
Ik ben tegen de verkoop van dieren in een dierenwinkel. Vaak worden deze diertjes gekocht als cadeautje voor een kind of als impulsaankoop, omdat ze zo leuk en lief zijn en zo zielig in dat kooitje zitten. Maar het zijn geen producten wat je koopt, maar levende wezentjes met gevoel! En als je er een koopt, om hem/haar te verlossen uit zijn/haar treurige hokje, zit er de volgende dag weer een nieuw diertje, die net zo zielig is. En zo gaat het maar door. Diep triest. Dus gewoon verbod op verkoop!
Ben tegen het verkopen van dieren in een dierenwinkel, misschien voor vissen een uitzondering, dus geen cavia’s, konijnen
, hoop dat het zover komt.
Dank voor je reactie Josephine!
“Ben tegen het verkopen van dieren in een dierenwinkel,”
Tegen dierenwinkels dus …
Hoi Ineke,
Ik woon al weer heel wat jaren in Zwitserland. Dat is een duur land. Alles kost het drievoudige. Hier kost een cavia in een dierenwinkel80 frank rond 60/70 euro. Konijnen idem. Je mag ze niet alleen kopen. Het moet een koppel zijn. Hier is een wetgeving over. Ook over het vierkante meter oppervlak per dier. In het begin viel ik flauw toen ik een konijntje wilde kopen. Wilde hem zelfs 800 km af laten leggen om er 1 van 10 euro te importeren. Dat heb ik niet gedaan. Ik heb nu twee keer 60 euro betaald en nog eens hetzelfde geld voor een castratie. Maar ik sta er achter dat dieren geen impulsaankoop mogen zijn. En ben voor een gelukkig leven. Nederland zou een voorbeeld moeten nemen aan de Zwitserse wetgeving wat dieren betreft. Dan zouden er heel wat minder eenzame opgesloten knaagdieren wegrotten in hun mini kooi. Binnen het onderwerp de wet is het hier bijvoorbeeld ook verplicht als honden eigenaar een gedragscursus van 10 lessen te volgen. Niet de puppie cursus maar een echte cursus. In dit land merk ik nooit conflicten met honden. Nederland heeft nog veel te leren.
Leuk dat je jouw ervaring in Zwitserland post Meike! Inderdaad, qua wetgeving is Zwitserland ons veel stappen vooruit! Nu maar hopen dat goed voorbeeld, goed doet volgen…!