Als een hoopje ellende zat de vuile en schurftige kater Valentino in een asielkennel in Californië. Niemand raakte hem aan, hij was zelfs al opgegeven. Tot Elaine Seamans hem een warme omhelzing gaf, en zijn leven veranderde.
Valentino heeft een ruig verleden. Niemand kent precies zijn verhaal, maar het is duidelijk dat zijn leven niet makkelijk is geweest. Elaine Seamans bracht een bezoek aan Baldwin Park Animal Care Center, waar ze schrok van de conditie waarin Valentino verkeerde. Hij was bedekt met vuil en leed aan een zeer besmettelijke schurft. Zijn ogen waren zo geïnfecteerd dat ze vast zaten en hij ze ook niet meer open kreeg. Elaine:
“Het brak mijn hart om hem te zien en ik kon bijna voelen hoe verslagen hij zich gevoeld moest hebben. Ik opende het deurtje van zijn kooi. Hij stond op, viel bijna maar herstelde zichzelf en kwam naar me toe.”
Elaine was niet bang voor zijn ziekte en gaf hem een warme omhelzing, waar hij zo lang naar had verlangd.
In het asiel dacht men dat de kat op sterven lag, maar op de een of andere manier bracht die warme knuffel leven terug in zijn tengere lichaam. Hij legde zijn koppie op Elaines schouder en stak zijn poot naar haar uit, hunkerend naar liefde. Toen liet hij een hele zachte ‘miauw’ horen; een schreeuw om hulp.
“Dit is één van de liefste katten die ik ooit ontmoet heb. Toen ik hem zag, heeft hij meteen mijn hart gestolen.”
Ze nam contact op met Toby Wisneski, oprichter van Leave No Paws Behind. Hij vertelt:
“Via de telefoon hoorde ik de zachte kreten om hulp van Valentino en toen was mijn beslissing genomen. We konden hem niet laten sterven.”
Toby ging op weg naar het asiel om de lieve Valentino op te halen. Die dag werd zijn leven gered en vond hij eindelijk genegenheid.
Door zijn dichte ogen kon Valentino de medewerkers en de artsen die hem hielpen niet zien, maar hij voelde dat hij in goede handen was. Op de eerste dag in het ziekenhuis kreeg hij pijnstillers en begon hij zelfs te spinnen van genot. Toby:
“Ondanks al zijn ongemakken is Valentino zo lief. Hij heeft de harten gestolen van alle medewerkers. Hij heeft nog een lange weg te gaan, maar iedere dag is er weer een kleine verbetering. Het enige wat hij wil, en hard nodig heeft, is liefde.”
Valentino doet het nu geweldig. Zijn reis naar volledig herstel gaat nog wel even duren, maar hij weet nu in ieder geval dat hij veilig en geliefd is. En het allerbelangrijkste: hij weet dat zijn leven telt!
Bron ©PiepVandaag.nl Sophie Janssen
4 Comments
Comments are closed.
:-)
Wat voor mensen werken er daar bij dat asiel eigenlijk !!!
Zij hadden ook deze lieve sukkelaar een beetje liefde kunnen geven en het is niet omdat zij dachten dat hij op sterven lag, dat hij geen knuffeltjes niet meer moest hebben.
En of hij nu schurft had of niet, oppakken en hem of haar je blijk van liefde geven doet wonderen.
Ik zou ze daar allemaal ontslagen wegens niet bekwaam !!!
Precies wat ik dacht, er zijn genoeg voorzorgmaatregelen ter voorkoming van besmetting.
Gewoon een aanraking kan al zo’n verschil maken voor zulke dieren.
Aandoenlijk. Wat mooi dat Valentino op deze manier toch nog een beetje waardig leven krijgt en plezier kan beleven in veiligheid, warmte en liefde.