Verhalen over dieren die op het nippertje gered worden en, tegen alle verwachtingen in, een volledige metamorfose ondergaan: wij krijgen er nooit genoeg van. Straathondje Hercules uit Argentinië is zo’n wonder. Het dier was bedekt met schurft en liep angstig rond in de stad Pilar. Hij had duidelijk erge last van zijn aandoening. De buurtbewoners hadden geprobeerd hem te vangen, maar dat was nog niet gelukt. Tot Pia Lozano over hem hoorde. Dankzij haar is het zwerfhondje, dat een jaar geleden nog broodmager en doodziek was, nu een vrolijke, gezonde huishond.
Pia, die zich inzet voor Bicho Feliz, een organisatie die straatdieren redt, rehabiliteert en ter adoptie aanbiedt, kon het dier niet aan zijn lot overlaten, toen een vriendin over hem vertelde. Ze ging op zoek en trof hem al snel moederziel alleen naast een huis aan. Hij lag stil op de grond en alle glans was uit zijn ogen verdwenen. Hij had het duidelijk opgegeven. Pia kon hem makkelijk vangen en nam hem mee naar huis. Hij was er zo slecht aan toe, dat ze bang was dat hij de nacht niet zou halen.
Zo snel ze kon heeft ze het hondje naar de dierenarts gebracht. Die gaf haar niet veel hoop. Het dier was ernstig ondervoed, uitgedroogd en had overal schurft en ontstekingen. De dierenarts diende wat medicijnen toe en zei tegen Pia dat een liefdevolle verzorging de rest moest doen: als het hondje het weekend zou overleven, dan maakte hij nog een kans.
Pia deed dat weekend alles om maar te zorgen dat het diertje zou opknappen. Maar dat was niet makkelijk: hij wilde niet eten en verloor nog eens een kilo aan gewicht. Maar toch gaf Pia niet op, want ze zag dat hij zich ondanks alles vastklampte aan het leven. Ze zorgde dat hij voldoende vocht binnenkreeg en bleef proberen hem aan het eten te krijgen. Twee keer dacht ze dat ze hem voorgoed zou kwijtraken, maar hij vocht toch nog door. Pia gaf hem daarom de naam Hercules, naar de god die bekendstaat om zijn enorme kracht.
Wonder boven wonder overleefde Hercules het weekend en de vervolgbehandeling werd gestart. Dag en nacht zorgde Pia voor hem. Ze gaf hem om de paar uur water en wat vlees om aan te sterken. Hij was zo mager, dat hij door zijn afgenomen spiermassa niet meer kon lopen. Pia ondersteunde hem met lopen om zijn kracht weer op te bouwen. Langzaamaan voelde hij zich steeds beter.
Dat hij uiteindelijk in januari uit zichzelf zijn eerste stapjes zette, was voor Pia een moment om nooit te vergeten. Vanaf toen ging het bergopwaarts: hij werd vrolijker, rende rond, at goed en zijn vacht begon gestaag terug te groeien.
In februari had hij zijn eigen vacht weer helemaal terug: de metamorfose was compleet.
Foto vóór:
Foto na:
Pia:
“Ik ben heel trots, dat hij aan mij liet zien dat hij wilde léven. Het was frustrerend, want het leek alsof hij niet beter werd, maar hij bleef toch eten en naar me staren. Toen hij opknapte, begonnen zijn ogen weer te glanzen. Dan keek hij naar me alsof hij me wilde bedanken. Hercules is echt een wondertje; mijn mooiste kerstcadeau.”
Hercules is veranderd van een broodmager straathondje vol schurft in een gezonde en knuffelige hond.
Ondertussen werd de band met Pia steeds sterker. Hij was helemaal in het gezin opgenomen en ging ook goed om met de pleegkatten die Pia verzorgde. Maar toen Hercules klaar was om geadopteerd te worden, sloeg bij Pia de twijfel toe. Ze was bang dat niemand van hem kon houden zoals ze graag wilde. Daarnaast zei iedereen in haar omgeving dat Hercules zijn bestemming al had gevonden: bij háár. Ze besloot om Hercules voor altijd bij zich te houden.
“Ik denk dat we eigenlijk vanaf de eerste dag wel wisten dat we voor altijd samen zouden blijven.”
Hoe het verder gaat met Pia en Hercules, kun je volgen op Instagram.
Bronnen: The Dodo, La Nacion @Animals Today Liesbeth Riekwel
Strijd mee tegen dierenleed!
Related posts
1 Comment
Comments are closed.
Ja, prachtig en ontroerend.
Een dier adopteren is vaak al iets speciaals.
Maar hem als ziek hoopje van de straat redden, met veel geduld, verzorging en liefde de problemen laten overwinnen en hem weer een mooi en leuk leven laten krijgen is wel heel bijzonder.
Inderdaad kunnen we geen genoeg krijgen van dit soort verhalen.