Toen de vrijwilligers van een Spaans reservaat een noodoproep kregen over een aan z’n lot overgelaten varken dat dringend medische hulp nodig had, kwamen ze snel in actie. Het varken was er slecht aan toe. Door een grote wond aan zijn achterpoot was hij zo kreupel dat hij niet meer kon lopen. En hierdoor, en misschien ook door andere oorzaken, was hij bijna verhongerd. De wond deed vermoeden dat het verlaten varken in gevecht geraakt was met een wild zwijn.
Omdat de conditie van het varken zo slecht was, kon hij niet gelijk vervoerd worden naar het reservaat. Eerst moest de wond behandeld worden, en moest hij aansterken om de lange rit aan te kunnen. Maar door de goede zorgen van het team was hij na een week zover dat hij op reis kon.
Het was nog geen kleinigheid om een driehonderd kilo zwaar varken, dat nauwelijks kon lopen, te verplaatsten. Maar gewapend met een boel dekens, nog meer vastberadenheid en de hulp van alle extra handen die ze konden vinden, lukte het de mensen van het reservaat het varken, dat intussen Harrison was genoemd, in een busje te krijgen.
Na een lange reis dwars door Spanje kwam Harrison dan eindelijk in z’n nieuwe ‘woonplaats’ aan. Met appels en peren werd hij naar zijn hok gelokt, waar een warm nest van diep stro wachtte.
De volgende morgen maakte hij kennis met zijn nieuwe woonomgeving: een bos, een modderpoel, bomen om zijn rug te schuren, én soortgenoten. De soortgenoten keken wel verbaasd naar Harrisons enorme afmetingen, hij was het eerste traditionele boerderijvarken dat ze zagen. Maar dit weerhield hen er niet van om te proberen zijn eten te pikken en een beetje in z’n poten te bijten. Na al deze nieuwe indrukken was het tijd voor siësta. Maar niet voordat zijn buik gewreven was door de vrijwilligers. Dit was natuurlijk een nieuwe ervaring voor Harrison. Hij aarzelde eerst een beetje over dit ‘buikwrijfgedoe’, maar kwam al snel tot de conclusie dat hij het wel kon waarderen en ging er eens goed voor liggen.
Hoewel niemand met zekerheid kan zeggen wat er met Harrison gebeurd is voordat hij werd gevonden, wijst het feit dat hij al tien jaar oud én ongecastreerd was erop dat hij als fokzwijn gebruikt is. Toen hij niet meer nuttig was voor zijn eigenaar, is hij waarschijnlijk ergens achtergelaten. Het achterlaten van dieren die niet meer bruikbaar zijn komt veel meer voor dan wordt aangenomen. De helft van de dieren in dit reservaat in Spanje is op een bepaald moment aan hun lot overgelaten. Soms omdat ze niet nuttig meer waren, soms om financiële redenen, misschien ook soms om persoonlijke redenen van ziekte of tegenslag van de eigenaar.
Gelukkig hoeft Harrison zich daar nooit meer zorgen om te maken. De vrijwilligers van het reservaat zijn blij dan ze hem de kans kunnen geven om vrij en gelukkig te zijn voor de rest van z’n leven.
Bekijk hieronder een video van varken Harrison:
Bron: Care2 ©PiepVandaag.nl Liesbeth de Vogel
1 Comment
Comments are closed.
Ontroerend. Wat doen mensen dieren toch allemaal aan. Wat een arrogante en misselijk makende houding om te denken dat dieren gebruiksvoorwerpen zijn om eerst veel geld aan te verdienen en vervolgens respectloos te dumpen en aan hun lot over te laten. Gelukkig is het uiteindelijk voor Harrison nog goed afgelopen en hopelijk zal, hij nog een lang en goed leven hebben. Hij heeft het meer dan verdiend.