Zes jaar geleden schreef ik een column over mijn kater Flavio, de kleine blonde prins die op vijfjarige leeftijd tijdens het spelen door een hartaanval uit mijn leven gerukt werd.

leven
Yara, de Cornish Rex | Foto Felicita Vos

‘Als auteurs/columnisten over hun dieren gaan schrijven, dan is het gebeurd met ze,’ beweerde een collega. Ik vraag me af of dat zo is. Een columnist schrijft immers over de dingen des levens die hem of haar aan het hart gaan. Ja, we leveren vaak stevige kritiek op actuele zaken, met argumenten en redenen omkleed en de nodige ironie, maar mag je niet schrijven over datgene wat je hart beroert, over het verlies van een dierbare waardoor je leven ineens op zijn kop staat en niets meer is wat het was en ooit zal worden? Leven en dood zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Waar andere culturen ruimte geven aan de dood als onderdeel van het leven, wordt deze in onze maatschappij weggemoffeld. En als je er dan niet onderuit komt, dan worden er van allerlei argumenten bedacht waarom het beter is dat het leven geëindigd is en je vooral niet te lang bij het verlies stil moet blijven staan. ‘Het is beter zo,’ is een veel gehoord argument.

Band
Ik leefde tot voor kort met drie katten en twee windhonden samen. Voor mij zijn het familieleden met wie ik een intense band heb. Vorig jaar september overleed Yara, mijn Cornisch Rex, een maand later werd Hazel, één van mijn windhonden door een adder gebeten. De dierenarts die haar behandelde heeft haar verkeerde medicatie toegediend waardoor het gif zich als een razende door haar lijf verspreidde. Ik zal u de details besparen. Het is genoeg te weten dat ze vijf dagen op de intensive care gelegen heeft in een gespecialiseerde dierenkliniek in Amsterdam en door het oog van de naald gekropen is. En ja, ook toen hoorde ik dat ik haar beter kon laten inslapen want de kosten waren gigantisch en wogen volgens sommigen niet op tegen het gevecht voor haar leven. ‘Dan neem je toch gewoon een andere hond. Dat is een stuk goedkoper.’ We zijn bijna een jaar verder, mijn Hazel leeft, is vrolijk en bijna vrij van medicatie. Een groter geschenk kan ik me niet voorstellen.

‘Het is maar een kat’
Een paar dagen geleden besloot mijn oudste kat Lola dat de tijd aangebroken was om te verhuizen naar een land waar verhalen over verteld worden. Ze was bijna twintig. Een hoogbejaarde dame. Ouderdom maakt deel uit van het leven. Het mag er zijn. Juist als een mens of dier ouder is, hebben ze onze zorg en steun zo hard nodig. ‘Ach, je vader of moeder was bijna tachtig, mooie leeftijd.’ Met andere woorden: ‘Maak je niet druk.’ En in het geval van Lola: ‘Het is maar een kat, je kunt toch gewoon een nieuwe nemen,’ dat soort opmerkingen maken me ziek en eerlijk gezegd wil ik met mensen die zo in het leven staan en respectloos omgaan met de gevoelens van anderen niets te doen hebben.

Herinneringen
Wij dierenliefhebbers weten dat afscheid nemen een onderdeel is van de cirkel die je samen rond mag maken. Pijn en verdriet om het verlies horen daarbij. Wat blijft zijn de mooie herinneringen aan een leven samen dat zoveel rijker is geweest door de aanwezigheid van het dier dat je gekozen heeft om zijn of haar leven met je te delen. Het gaat om wezenlijke dingen die ons allen in welke vorm dan ook op een dag overkomen en waar je naar mijn idee ook als auteur/columnist niet aan voorbij mag gaan.

Felicita Vos

Felicita Vos is auteur/columnist en heeft een eigen weblog