Zes jaar geleden schreef ik een column over mijn kater Flavio, de kleine blonde prins die op vijfjarige leeftijd tijdens het spelen door een hartaanval uit mijn leven gerukt werd.
‘Als auteurs/columnisten over hun dieren gaan schrijven, dan is het gebeurd met ze,’ beweerde een collega. Ik vraag me af of dat zo is. Een columnist schrijft immers over de dingen des levens die hem of haar aan het hart gaan. Ja, we leveren vaak stevige kritiek op actuele zaken, met argumenten en redenen omkleed en de nodige ironie, maar mag je niet schrijven over datgene wat je hart beroert, over het verlies van een dierbare waardoor je leven ineens op zijn kop staat en niets meer is wat het was en ooit zal worden? Leven en dood zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Waar andere culturen ruimte geven aan de dood als onderdeel van het leven, wordt deze in onze maatschappij weggemoffeld. En als je er dan niet onderuit komt, dan worden er van allerlei argumenten bedacht waarom het beter is dat het leven geëindigd is en je vooral niet te lang bij het verlies stil moet blijven staan. ‘Het is beter zo,’ is een veel gehoord argument.
Band
Ik leefde tot voor kort met drie katten en twee windhonden samen. Voor mij zijn het familieleden met wie ik een intense band heb. Vorig jaar september overleed Yara, mijn Cornisch Rex, een maand later werd Hazel, één van mijn windhonden door een adder gebeten. De dierenarts die haar behandelde heeft haar verkeerde medicatie toegediend waardoor het gif zich als een razende door haar lijf verspreidde. Ik zal u de details besparen. Het is genoeg te weten dat ze vijf dagen op de intensive care gelegen heeft in een gespecialiseerde dierenkliniek in Amsterdam en door het oog van de naald gekropen is. En ja, ook toen hoorde ik dat ik haar beter kon laten inslapen want de kosten waren gigantisch en wogen volgens sommigen niet op tegen het gevecht voor haar leven. ‘Dan neem je toch gewoon een andere hond. Dat is een stuk goedkoper.’ We zijn bijna een jaar verder, mijn Hazel leeft, is vrolijk en bijna vrij van medicatie. Een groter geschenk kan ik me niet voorstellen.
‘Het is maar een kat’
Een paar dagen geleden besloot mijn oudste kat Lola dat de tijd aangebroken was om te verhuizen naar een land waar verhalen over verteld worden. Ze was bijna twintig. Een hoogbejaarde dame. Ouderdom maakt deel uit van het leven. Het mag er zijn. Juist als een mens of dier ouder is, hebben ze onze zorg en steun zo hard nodig. ‘Ach, je vader of moeder was bijna tachtig, mooie leeftijd.’ Met andere woorden: ‘Maak je niet druk.’ En in het geval van Lola: ‘Het is maar een kat, je kunt toch gewoon een nieuwe nemen,’ dat soort opmerkingen maken me ziek en eerlijk gezegd wil ik met mensen die zo in het leven staan en respectloos omgaan met de gevoelens van anderen niets te doen hebben.
Herinneringen
Wij dierenliefhebbers weten dat afscheid nemen een onderdeel is van de cirkel die je samen rond mag maken. Pijn en verdriet om het verlies horen daarbij. Wat blijft zijn de mooie herinneringen aan een leven samen dat zoveel rijker is geweest door de aanwezigheid van het dier dat je gekozen heeft om zijn of haar leven met je te delen. Het gaat om wezenlijke dingen die ons allen in welke vorm dan ook op een dag overkomen en waar je naar mijn idee ook als auteur/columnist niet aan voorbij mag gaan.
Felicita Vos
Felicita Vos is auteur/columnist en heeft een eigen weblog
Strijd mee tegen dierenleed!
Related posts
2 Comments
Comments are closed.
Blog Karen Soeters
Strijd mee tegen dierenleed!
Door (maandelijkse) donateur te worden, bied je een constante stroom van hulp die essentieel is voor redding en verzorging van oorlogsdieren in Oekraïne. Elke bijdrage, groot of klein, eenmalig of periodiek, maakt een verschil. Help je ook mee?
Ik vind het (hoe dubbel dit klinkt) heel fijn om te lezen..de verhalen van mensen die hun liefste ‘dierenkind’ hebben verloren of hoe ze hebben gestreden tegen ieders ‘advies’ in en nu hun dier nog bij hun hebben(…)
Dit helpt heel goed je eigen verdriet te verwerken wanneer je je dier bent verloren of wanneer je voor zijn of haar leven strijd.
Mensen die dit verdriet niet serieus nemen hebben wat mij betreft weinig inlevingsvermogen.
Ik ben een paar jaar terug eén van mijn poezemannen verloren aan nierfalen en kan nu nog steeds geen foto van hem neer zetten. Gelukkig is zijn broer nog bij me, die is inmiddels 16 jaar en ik zie hem ouder worden met wat kwaaltjes en hou mn hart vast.
Ik heb (en had) ze al van een paar weken oud en is echt mijn maatje door dik en dun. Onvoorwaardelijke liefde is dat en ik durf me niet in te denken wat ik (over hopelijk pas 10 jaar ofzo) zonder hem zal moeten.
Ik heb zelfs een spaarrekening voor hem zolang hij bij me is omdat ik verantwoordelijk ben voor zijn welzijn en wil dat ik alles voor hem kan doen wat ik kan wanneer dat nodig is.
Eigenlijk maakt het me ook niet uit wat andere mensen er allemaal van vinden. Het is een liefde die alleen iemand begrijpt die dezelfde liefde ervaart met zijn of haar huisdier.
Dus mensen, vooral doorgaan met open hierover zijn en schrijvers en bloggers, vooral doorgaan.
De lezers waarvoor het bedoelt is lezen dit graag en de anderen…lekker boeiend!
Groetjes jacqueline
Precies Felicita, mensen zien een dier nog te vaak als product.
Wij zijn afgelopen jaar onze beide Bordercollies verloren, 2 honden met een totaal ander karakter en de omgeving vind het heel raar dat wij nog steeds geen nieuwe” honden hebben.
Jullie waren toch gek op die honden, dan neem je gelijk een andere, nee, want je kan van een ander hond niet verlangen dat hij je troost voor het verlies en je kunt ook niet verlangen dat de nieuwe hond hetzelfde gedrag vertoond.