Al sinds 2001 ben ik in de ban van windhonden. Eerlijk gezegd is de windhond qua uiterlijk niet mijn eerste liefde, maar nadat ik een documentaire had gezien over het windhondenleed te Spanje, had ik mezelf voorgenomen om zo’n hond een kans te geven.
En zo werd vanaf 2001 mijn huis gevuld met windhonden. Eerst één, maar al snel werd het een roedeltje van drie. En door de jaren heen, heb ik altijd drie honden gehad. Zes jaar geleden was een van mijn honden overleden en daardoor was er ruimte voor een nieuw roedellid. Terwijl ik mijn blik over de vele foto’s op de site liet gaan, werd ik getroffen de blik van een zwart witte hond. ‘Engelse greyhound’ stond erbij.
Avontuur
Ik wist wel dat er Engelse en Ierse greyhounds vanuit Engeland en Ierland werden (worden) verscheept naar Spanje om na een ‘carrière’ op de renbaan nog wat jaren te presteren als fok- of jachthond, maar had er nog nooit één in de asiels gezien. Wat een prachthond! Wat was het dat mij trof in zijn blik? Triest, afwachtend, beetje verloren. Ik besloot om deze hond in huis te nemen, benoemde hem tot ‘Sjaak’ en dat was het begin van een avontuur…
Extreem bang
Als je een hond rechtstreeks uit Spanje opneemt, weet je nooit 100 procent de geschiedenis. Sjaak was duidelijk niet gesocialiseerd. Had nooit in een huis geleefd, zat onder de ontstoken plekken van het liggen op beton, was niet bekend met verkeer, fietsers en drukte, was niet bekend met hondenspel, had angst voor onbekende mannen en andere honden, was extreem bang, lag buiten vooral plat op de grond en wilde niet lopen, trok extreem aan de riem en wilde alleen maar wegvluchten. Kon af en toe gillen als een speenvarken en hapte naar fietsers en voorbijgangers. Sjaak moest altijd aan één kant gedekt zijn door een muur of hek, was anders in blinde paniek.
Ik moet eerlijk zeggen dat de moed mij ook wel eens in de schoenen is gezonken. Toen besloot ik om terug te gaan naar 0 en helemaal opnieuw te beginnen. Deze hond had een hele andere aanpak nodig. Ik begon hem te ‘lezen’. Waarom reageerde hij zo? Wanneer reageerde hij zo? En zo leerde ik zijn lichaamstaal te snappen. Het zijn kleine signalen, maar aan de stand van de oren, ogen, mondhoeken, de spanning van de spieren, het ‘verstillen’ kan je heel veel opmaken.
Neus stimuleren
Deze hond was het meeste gebaat bij rust en duidelijkheid, en zo min mogelijk druk van bovenaf. Als Sjaak voorheen wel eens kon uitvallen of gillen, dan werd ik zenuwachtig of schaamde ik mij voor voorbijgangers. Dat moest ik loslaten. Prima voornemen! Beetje bij beetje veranderde Sjaak en werd rustiger. Buiten gebruikt hij zijn neus helemaal niet, keek alleen maar. Dus binnen begonnen we met zoek spelletjes om zijn neus te stimuleren. En dat vond hij leuk: iets doen en dan beloond worden.
En nu zijn we zes jaar verder en nog steeds merk ik verandering. Thuis is hij helemaal in zijn element en is het eigenlijk een clown. Soms een beetje lomp en onbehouwen, maar hij doet zo z’n best. Vraagt sinds kort om meer knuffels als je stopt met aaien. Hij is blij met zijn eigen kleine roedeltje, bestaande uit Loes (kruising Saluki, voormalig kettinghond uit Griekenland, 11 jaar) en Lena (kleine podenco, 4 jaar, afkomstig uit een dodingstation te Murcia). Samen zijn wij cum laude geslaagd voor het ontwijken van mensen en honden, en zoeken tijdens de wandeling vooral de rust op. Bezoek weet ondertussen dat ze Sjaak moeten negeren en dan blijft hij ook rustig in zijn mand liggen.
Heel af en toe kan mij ineens de gedachte bekruipen hoe het komt dat Sjaak zo is geworden, daar moet je eigenlijk niet te lang stil bij staan. In ieder geval niet van een incidentele klap… Sjaak is nu ongeveer tien jaar en we hopen dat we nog zo lang mogelijk van hem mogen genieten. Hij is het dubbel en dwars waard!
Jetteke
Sjaak is geadopteerd via Greyhounds In Nood Nederland
Teken de petitie!
50.000 Spaanse galgo’s (windhonden) worden jaarlijks gedood dan wel in de steek gelaten. Podenco’s wacht vaak hetzelfde lot. De massale dump vindt jaarlijks plaats in februari. Spanje is het enige land in Europa waar de jacht met honden toegestaan is, waarbij de hond zelf de prooi opjaagt en doodt. Veel honden worden geadopteerd in Europese landen, maar dit is uiteindelijk geen oplossing voor het probleem. De jacht zelf moet verboden worden. Februari nadert: teken daarom nu de petitie om de Spaanse overheid op te roepen de jacht met galgo’s (en podenco’s) te verbieden!
Klik hier om de petitie te tekenen.
Broken Spirit
Karen Soeters maakte samen met Monique van Dijk Armor en Estefanía Pampín Zuidmeer de documentaire ‘Broken Spirit – The Galgo’s Last Run’, over het lot van de Spaanse galgo. Bekijk de documentaire hieronder:
©PiepVandaag.nl
