Sinds twee maanden woon ik permanent op Bali om aan een project te werken tegen de uitbuiting van dolfijnen hier. Bali wordt het eiland van de goden genoemd, en het paradijs voor honden. De Bali-hond wordt omschreven als ‘s werelds oudste hond met een sterke genetische variatie, maar vandaag de dag worden de honden aan alle kanten bedreigd.
Hondenrassen zoals Huskies, die totaal niet in de tropen horen te leven, worden steeds populairder. Omdat de eigenaren vaak geen kant met ze op kunnen uit onervarenheid, kwijnen de Huskies weg in kooien en aan kettingen. Waarom de Internationale Huskie-vereniging geen actie neemt tegen het houden van dit ras in de tropen blijft voor mij een raadsel.
Andere rashondjes stijgen ook enorm in populariteit onder de rijkere mensen. De rashondjes worden vaak gestolen door georganiseerde bendes die de hondjes voor een som losgeld weer terug verkopen aan de eigenaren. In Bali lopen de honden op deze ‘exclusieve’ rashonden na eigenlijk overal los. Wanneer je de honden ziet, lijken ze een prachtig leven te hebben. Maar omdat rabiës nog altijd een enorm probleem is in Bali, organiseert de overheid jaarlijks ‘opruimacties’. Honden op straat worden gevangen en vergiftigd, om de straatpopulatie terug te dringen. Behalve de Bali honden zijn ook ongewenste pitbulls nu een groot probleem op het eiland. Pitbulls die gedumpt worden als zij in gevechten falen, bijvoorbeeld.
Steriliseren is nog steeds voor veel mensen een vaag begrip of wordt te duur gevonden om bij een locale dierenarts te doen. Mensen gooien puppies vaak letterlijk weg. Om die reden heb ik al vijf hondjes binnen korte tijd letterlijk uit de afvalbak gered, De dierenorganisaties werkzaam op Bali zitten overvol met ‘Bali-hondjes’. De organisatie Bali Pet Crusaders verricht gratis sterilisaties over het hele eiland, een zeer belangrijk initiatief.
En al snel kwam ik erachter dat er in Bali nòg ergere bedreigingen te loer liggen voor de honden: ‘s nachts gaan er hondenvangers op pad. Honden worden gepikt van het erf, uit de tuin, van de straten, op brute wijze achter motoren aangetrokken, geknuppeld, in zakken gesmeten om te eindigen in de soep. Hondenvlees is nu op veel plekken op Bali te koop. Balinezen eten binnen hun cultuur geen hondenvlees, maar migranten uit het oosten van Indonesië wel en de Balinese regering heeft nooit ingegrepen.
Terwijl ik onderzoek deed naar verkooppunten van hondenvlees, zag ik een hond vastgebonden met een aantal mensen eromheen. Met mijn hart bonsde in mijn keel. Bang om iets verschrikkelijks aan te treffen, reed ik op de situatie af. Ik had al honden in zakken vervoerd zien worden, hun pootjes en snuit vastgebonden met plastic draad.
Het was een Pitbull! Zo mager als een lat! De vrouw die bij de pitbull stond zei dat de man van de hondenvlees ‘warung’ al een tijd ziek was en niet ter plekke. De pitbull stond in de regen vastgebonden aan een ketting. De vrouw keek hoe ik de ketting verwijderde en knikte toen ik met het slecht ruikende scharminkel op mijn schoot met de motor weg reed.
We noemden hem ‘starving Marvin’. Marvin woog slechts 9 kilo en was nog erg jong maar duidelijk misbruikt in hondengevechten. Marvin reageerde op elke andere hond alsof zijn eigen leven er vanaf hing en het was een grote uitdaging voor hem te zorgen toen hij sterker werd. Toch is hij nu beste vriendjes met de andere honden.
De hondenvlees verkooppunten staan nu op de prioriteits-agenda van JAAN. Dit leed moet gestopt worden. Marvin is het er helemaal mee eens.
Femke den Haas is doktersassistente en medeoprichtster van stichting Jakarta Animal Aid Network (JAAN). JAAN heeft verschillende doorlopende projecten zoals het roofvogel-rehabilitatiecentrum, de opvang van ex-dansaapjes, verzorging van werkpaarden, een campagne voor de vrijheid van dolfijnen in samenwerking met Ric ‘O Barry en een plastic-recycle project.
©PiepVandaag.nl
1 Comment
Comments are closed.
Beste Femke, beste Piep,
ik ben erg blij om te horen dat er weer iemand voor de honden op Bali optreedt. Zelf heb ik ook op Bali gewoond en de ellende betreffende de honden, katten en dieren in het algemeen gezien en gevoelt. Tijdens een van mijn tochten over het eiland kwam ik langs een bord waarop stond: “ Saté Kong “ . Ik vroeg aan de chauffeur wat dat precies was. Hij begon schuchter te lachen, zoals elke Balinees dat doet als je een pijnlijke vraag stelt. Omdat ik de vraag bleef herhalen moest hij mij wel vertellen dat het om Saté van hondenvlees ging. Ik schrok omdat ik dacht dat landen zoals Vietnam, China en Korea honden eten, maar toch niet Paradise Island Bali? Al snel werd duidelijk dat honden niet belangrijk zijn, integendeel….volgens Balinees geloof kom je terug als hond als je in je vorige leven en slecht mens geweest bent. Bovendien sterven er veel mensen aan rabiës (hondsdolheid) Veel honden lijden aan schurft en sterven een pijnlijke langzame dood. Castratie/sterilisatie is te duur en bovendien tegen het geloof. Het duurde niet lang tot er bij ons huis 2 magere honden kwamen. Wij kochten brokken die wij met rijst mengden. Binnen 3 dagen waren het 12 honden. Wormmiddel door het eten, extra vitamines, een bezoek aan de lokale dierenarts in Lovina. Jawel hoor, wij kregen korting voor het steriliseren/castreren van Bali-dogs. Ik ben dagen onderweg geweest om met de hulp van Gede hondeneigenaren over te halen om hun hond te laten ‘helpen’, uiteraard op mijn kosten. Vervolgens afspraak gemaakt met de dierenarts, hij was er klaar voor. Dinsdag zou het gebeuren, ik stond om 8 uur bij de praktijk. Niemand kwam opdagen. Ik weer langs de adressen van de hondeneigenaren. Bleek dat zij helemaal niet van plan waren om te komen, maar dat wilden ze niet zeggen. Puppies verkopen levert meer op. Men had snel door dat wij van dieren hielden, dat wij “gek” waren.
Dat resulteerde erin dat men zieke honden en puppies bij ons over het hek gooide. Puppies van 2 dagen oud, ogen nog dicht. Elke twee uur de fles, ontwormt en verzorgd. De Bali-dog is een enorm sterk ras, wat waren ze mooi en lief. Gelukkig hebben wij goede huizen voor ze gevonden. Bij Australiërs die trouwens veel voor de zwerfhonden doen. Zelf hadden wij een bijna blinde Bali-dog met haar pup. Ingeënt, gesteriliseerd, rood halsband om. Daaraan herkent de politie dat de hond ingeënt is en niet doodgeschoten moet worden. Jaarlijks worden er op Bali duizenden honden afgeschoten en vergiftigt. Het vergif werkt volgens horen en zeggen langzaam, kan 5 dagen duren eer de hond eraan overlijd.
Onze honden waren gezond en rond, geen gevaar voor anderen. Altijd dicht aan huis, dagelijks een rondje over het strand en naar het dorp. Men wist dat de honden van ons waren. Opeens waren ze weg…zoeken…zoeken, posters ophangen…beloning. Door iedereen voor gek verklaart, maakt niet uit. Onze honden zijn geslacht omdat ze lekker rond en gezond waren. Een traumatische vreselijke ervaring die ik nooit zal vergeten. Ik pakte mijn bissen en vertrok richting vliegveld. Er was een opstopping op de weg (zoals zo vak op Bali) politie, scooters, veel kabaal. De reden was walgelijk, de wettelijk verboden hanengevechten vonden plaats en wie verkocht de tickets….de politie.
Uit angst voor de goden moet men offeren. Offeren om gezond te blijven, offeren om te overleven lijkt het wel.Touristen vinden de bloemenoffers voor de winkels en in de vele tempels aandoenlijk en mooi. Wat men als toerist niet ziet zijn bijvoorbeeld de offers aan de zee goden. Het hele dorp spaart voor een prachtige koe, varkens en ganzen. Tijdens het offerfeest worden de poten van deze dieren samengebonden, de dieren worden op een boot gehesen en vervolgens met de zegen van een priester over boord gegooid. In paniek en zonder enige mogelijkheid tot redding verdrinken deze dieren voor de ogen van duizenden lachende Balinezen. Weer een jaar zonder dat de zee hun zal straffen, de offers waren immers prachtig. Het is vreselijk triest hoe er op zo een prachtig eiland met dier, natuur en uiteindelijk ook met de mens omgegaan wordt.
Helemaal in het begin van mijn verblijf viel mij op dat er zo weinig gehandicapte mensen waren. Toen ik ernaar vroeg hoe dat kon vertelde men mij dat er geen gehandicapte zijn omdat men genoeg offert. De rest mogen jullie zelf invullen.
Ik wens jullie heel veel succes op Bali, elk dier dat je kunt redden is er weer een op weg naar een beter toekomst.