Februari nadert: heeft een podencoleven geen waarde in Spanje? – deel 2 

Het is bijna februari, een zware maand voor de podenco in Spanje. Dan begint de massale dump van deze honden na het jachtseizoen. Soms worden deze honden op gruwelijke wijze gedood.

Spanje heeft zijn naam te danken aan het konijn. Toen de Phoeniciërs rond de 11e eeuw v. Chr. het Iberisch Schiereiland bereikten, troffen ze daar veel konijnen aan. Omdat zij de dieren erg vonden lijken op de voor hen beter bekende klipdassen, gaven ze de streek de naam ‘i-saphan-im’, het land der klipdassen. Deze naam is later door de Romeinen verbasterd tot ‘Hispania’. Oorspronkelijk komt het konijn enkel voor op het Iberisch Schiereiland. Als Spanje al door de Romeinen Hispania werd genoemd, wat land van konijnen betekende, dan kan het niet anders dat in dit Hispania als meest relevante hondenras de Podenco verscheen, een specialist in de konijnenjacht. Sindsdien is de Podenco de meest voorkomende en gebruikte jachthond in Spanje, om deze reden zouden we Spanje net zo goed kunnen hernoemen tot Podenco land.

Meest gebruikte jachthond
Redenen waarom de Podenco het meest gebruikt wordt, zijn onder andere het feit dat de Podenco ingezet kan worden op alle soorten terreinen, zelfs in de meest ruige gebieden, terwijl de Galgo met name ingezet wordt op het vlakke platteland. Waar de Galgo jaagt op zicht, jaagt de Podenco op zicht, gehoor en geur. De Galgo is gespecialiseerd in de hazenjacht, de Podenco een specialist in de konijnenjacht. Een andere reden voor het grote aantal Podenco’s, is de vele variaties aan types Podenco die in Spanje gebruikt worden voor de jacht: de Podenco Andaluz, Podenco Campanero, Podenco Maneto, Podenco Canario, Podenco Enano, Podenco Ibicenco, Podenco Orito, Podenco Paternino, Xarnego Valenciano, Podenco Gallego, Podenco Malagueño en Podengo PortuguêsPas in de jaren tachtig en negentig van de 20e eeuw keurde de RSCE (de Spaanse Kennel Club) de Podenco Ibicenco, Podenco Canario en Podenco Andaluz als rassen goed. Tot die tijd waren er geen schriftelijke standaarden over hoe een Podenco eruit zou moeten zien.

Desondanks wisten de jagers allemaal hoe een podenco gebouwd moest zijn voor de beste prestaties tijdens de jacht. Grote opstaande oren waren belangrijk en ze zijn het kenmerk van deze rassen tot op de dag van vandaag, maar ook een slank gespierd lichaam met lange benen, al zijn er uitzonderingen op deze regel, zoals de Maneto. Als deze kenmerken niet aanwezig waren, werd de hond niet aangemerkt als podenco. Kleuren en vachten waren minder belangrijk, er werden rode, zwarte en chocolade bruine Podenco’s gefokt, maar ondanks dat werden ze allemaal als podenco’s beschouwd. Heden ten dage worden podenco’s die voor de jacht worden gebruikt en die niet volledig aan de rasstandaard voldoen nog altijd door de Spaanse jagers als podenco’s aangemerkt. In de jachtcontext bestaat een grotere tolerantie van hoe een Podenco eruit zou moeten zien. Als ze voorzien zijn van alle uiterlijke kenmerken, het temperament en jachtinstinct, worden ze door de jagers podenco’s genoemd. Dit zijn dus de jachtpodenco’s.

Het is bijna februari en spaanse asielen zitten overvol met podenco’s, er zijn honderden oproepen om hulp vanuit heel Spanje voor podenco’s die in de meest erbarmelijke omstandigheden zijn gevonden. Een zwaar leven is de dagelijkse realiteit voor de podenco’s in Spanje, maar in de schemerwereld van de jacht moet alles verborgen blijven en wordt alles ontkend. Ondertussen worden tienduizenden podenco’s per jaar geslachtofferd en krijgen zij vrijwel geen aandacht. Heeft een podencoleven geen waarde?

Edwin Verhaegen, Oprichter en Penningmeester van Stichting Podencoworld
Voorvechter van de rechten van podenco’s sinds 2005.

Persbericht Podencoworld