Langs de fameuze route 66, net buiten het Texaanse stadje Wildorado, bevindt zich de CAFO (concentrated animal feeding operation) genaamd Quality Beef Producers met ‘ruimte’ voor 50,000 koeien. De aanblik van deze koeienconcentratiekampen is voor veel voorbijgangers schokkend om te zien.
Al in de late jaren ‘20 en gedurende de jaren 1930 werd Wildorado geteisterd door zandstormen en droogtes en die klimaatfenomenen zijn sindsdien regelmatig teruggekeerd. Slechts drie maanden na de grote overstromingen in Houston veroorzaakt door orkaan Harvey, leed een groot gedeelte van de staat al weer onder watertekorten.
Een vijfde van het Amerikaanse vee bevindt zich op plekken die ernstige droogte kennen; de vlees- en melkindustrie leveren een belangrijke bijdrage aan die watertekorten.
Schokkend
Overbevolking en stank zijn de belangrijkste kenmerken van CAFOs zoals Quality Beef Producers. Als je de commentaren op Facebook of Yelp opzoekt, wordt het duidelijk hoe geschokt passanten op de huidige Interstate 40 zijn bij de aanblik van de tienduizenden op elkaar gepakte dieren langs de weg. Vergeet daarbij niet dat de meeste van hen geen veganistische dierenrechtenactivisten zijn, maar ‘gewone’ consumenten die misschien voor het eerst geconfronteerd worden met hoe hun in cellofaanverpakte supermarktbiefstuk of hamburger ‘happy meal’ wordt geproduceerd. Veel mensen vragen zich af hoe het mogelijk is dat deze omstandigheden legaal zijn.
Bij een nauwkeuriger blik valt het misschien op hoe er zich onder de ‘vleeskoeien’, die hier in vier tot zes maanden tijd op een onnatuurlijk dieet dat tot een derde uit granen bestaat, worden vetgemest, zoveel zwart-witte Holstein ‘melkkoeien’ bevinden. Dit ras is groter en het duurt dus langer om ze vet te mesten voor de slacht.
Groeihormonen
Waar het in het verleden wel vijf jaar duurde voor een koe slachtrijp was, speelt de moderne Amerikaanse vleesindustrie dat klaar in minder dan 18 maanden, onder andere door het toepassen van, in de EU verboden, groeihormonen gedurende de laatste 21 dagen voor de slacht en een flinke dosis antibiotica tijdens de maanden die de dieren doorbrengen in de ‘feedlot’.
Restproduct van melkindustrie
Het vetmesten van deze grotere melkkoeien voor de slacht lijkt dus economisch een slechte zet, maar door de hierboven vermelde, wijdverspreide droogte, echter, is de vleesmarkt krap en valt er ook aan deze ‘karkassen’ te verdienen. Daarnaast zijn de kalveren relatief goedkoop in de aanschaf, omdat Holstein-stiertjes in principe een afvalproduct zijn van de melkindustrie.
Registratie
Een ander voordeel van melkkoeien is de traceerbaarheid. De melkindustrie registreert ieder kalf bij de geboorte en dat komt van pas in de export naar Japan waar de autoriteiten eisen dat koeien aantoonbaar niet ouder waren dan 21 maanden op het moment van slachten.
Gemarmerd vlees is gewild
Daarnaast ‘produceren’ Holsteins, vooral op een dieet rijk aan maïs, een gewild, gemarmerd aanzien – ook wel ‘doorregen’ genoemd; de witte vetstreepjes in de rode spiermassa leveren een hoge kwaliteitsspecificatie op en dus meer geld.
Intellect
Een nadeel van Holsteins voor de vleesindustrie is dat in veel Amerikaanse slachthuizen de haken te laag hangen voor deze grote koeien; daarnaast zijn Holsteins zo intelligent dat ze de CAFO infrastructuur testen op ontsnappingswegen en kuilen graven op zoek naar water. Intelligente is echter geen gewilde kwalificatie voor dieren in de vleesindustrie …
Deze hele handel, van de kalverenproducerende melkindustrie, tot de vetmesterijen en uiteindelijk de vleesetende consumenten, vertegenwoordigen een houding ten opzichte van leven en dood waarmee de globale cultuur is doordrenkt. Een onnodige horror die de gemiddelde mens beschouwt als een acceptabel stukje cultuur om de egoïstische smaakpapillen te bevredigen. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die met open ogen door het leven gaan, zij sluiten de ogen niet voor het leed dat in onze naam de ‘anderen’ wordt aangedaan. De dag dat je deze nachtmerrie ziet voor wat hij is en je mededogen uitstrekt voorbij de soort-grens, is de dag dat je werk begint om een einde te maken aan deze waanzin.
Erwin Vermeulen is fotograaf, hoofd werktuigkundige bij Sea Shepherd en vrijwilliger bij opvangcentrum Wildlife Waystation. Hij woont samen met zijn vriendin Susan, een dove kat, een éénogige kat, een kat met één nier, en twee dove en blinde honden. Hij schrijft regelmatig over de griendenslachting op de Faeröer Eilanden en de dolfijnenslachting bij Taiji.
©AnimalsToday.nl
5 Comments
Comments are closed.
STOP. STOP. STOP. STOP STOP
STOP. STOP. STOP. STOP. STOP. STOP
STOP. STOP. STOP. STOP. STOP. STOP. STOP
Idd niet mijn manier van veehouden,
Maar geen onwaarheden vertellen Erwin, dit zijn geen melkkoeien, je haalt melkkoeien en stiertjes door elkaar( bewust op emotie spelen?)
Maakt dat wat uit of het melkkoeien of stiertjes zijn. Ieder individu heeft recht op leven en dit heeft niets met op de emotie spelen te maken, want dan had hij ook kunnen vermelden dat stiertjes het afvalproduct is van de melkveehouderij, net als bokjes in de geitenhouderij.
In het hele artikel wordt ‘koe’ als onzijdig gebruikt, melkkoe tegenover vleeskoe geplaatst als verschillende ‘rassen’ en er wordt duidelijk vermeld dat het om stiertjes gaat: “… omdat Holstein-stiertjes in principe een afvalproduct zijn van de melkindustrie.” Net als in je commentaar op een eerder artikel over de Amerikaanse feedlots concentreer je je op een detail dat je opzettelijk verkeerd interpreteert en negeert het grote kwaad van deze concentratie kampen. Als je dat inzag zou je begrijpen dat ‘op emotie spelen’ volstrekt overbodig is.
Je zou maar vlees eter zijn.
Hoe ga je dit dan nog goed praten.
Waar haal je het recht vandaan om zo met andere dieren om te gaan.
Een kleine verandering in je DNA en je was misschien zelf een koe of varken of zelfs een kip.
Waarom hebben dieren met net een iets andere DNA geen rechten en wij wel.
We voelen allemaal hetzelfde, maar de ene heeft bestaansrecht en de andere heeft niets.