In de eerste negen dagen na de kerst- en nieuwjaarsvakantie van de moordenaars in Taiji, werden ongeveer 176 dolfijnen afgemaakt voor lokale menselijke consumptie. Het grote geld werd binnengegraaid met de 24 individuen die uit het wild werden gekidnapt voor een leven van slavernij in een maritiem circus.
Met slechts een dag respijt na drie opeenvolgende dagen van gramperslachtingen, vond op 9 januari opnieuw een drijfjacht plaats. Ten zuiden van Taiji werd vroeg in de ochtend een groep van 60 à 70 tuimelaars gevonden. De groep splitste zich in tweeën en even leek het erop dat een gedeelte zou ontsnappen. Maar toen tegen tienen de eerste tuimelaars in de Cove achter netten waren opgesloten, dreven negen scheepjes het restant van de groep richting de haveningang van Taiji.
Na 21 uur lang zonder voedsel te zijn opgesloten voor de nacht, werd de volgende ochtend de groep door middel van netten verder opgedeeld. Één voor één werden de dieren door de eendrachtig in duikpakken samenwerkende trainers en moordenaars geselecteerd voor gevangenschap of slacht.
Uren later waren 13 tuimelaars gekozen voor een leven van slavernij. Één van de geselecteerden, die op een draagbaar naast een skiff naar een van de dolfinaria- of ‘opslag’-kooien werd gesleept, bewoog niet meer. Het levenloze lichaam werd door de skiff teruggebracht onder de dekzijlen voor de slacht.
Een 24-tal tuimelaars werd, voorzien van touwen om de staart, nog tijdens de selectie afgemaakt en overgebracht naar het slachthuis. De 25 tot 30 dieren die daarna nog over waren werden in de namiddag terug naar zee gejaagd.
Als altijd werd er in de dagen daarna flink heen en weer geschoven met de nieuwe ‘buit’. Twee tuimelaars verdwenen naar het Taiji Whale Museum en zes naar het Dolphin Resort Hotel. Al deze instanties in Taiji, Dolphin Base is de derde, dienen als een Harderwijk-stijl toeristenattractie en als dolfijnenopslagplaats annex groothandel voor geïnteresseerde kopers.
Al deze activiteiten verhinderden niet dat de twaalfde januari een familie van 40 tot 45 gestreepte dolfijnen de Cove werd ingejaagd en tot het laatste dier afgeslacht. De volgende dag overkwam een familie van 15 grampers het zelfde lot. In twee gedeeltes werd de groep de Cove in gedreven en geen enkel leven werden gespaard.
Weer een dag later waren de eerste slanke dolfijnen van dit seizoen het slachtoffer. Na grienden, grampers, tuimelaars, gestreepte- en witgestreepte dolfijnen is dit de zesde soort waarvoor de jagers een quotum hebben: 400 individuen. Deze dieren werden in de jaren tachtig in grote aantallen gevangen, maar nu nog slechts zelden. Een duidelijk teken dat hun populatie sterk in aantal is afgenomen.
Op 14 januari waren het 60 tot 65 dieren die de Cove werden ingedreven, waaronder baby’s. De tien die werden geselecteerd voor de slavenhandel werden allemaal samen in één kooi van 3-bij-3-meter in de haven gedumpt. De rest werd afgeslacht, ook de baby’s. Een duidelijk signaal dat de slachters van Taiji niet verwachten dat ze hun quotum voor slanke dolfijnen ooit zullen vullen dit seizoen.
De slachtingen kunnen op deze barbaarse, inhumane wijze doorgaan omdat er geen enkele bescherming voor dolfijnen en walvisachtige is binnen Japan en op internationaal gebied de Japanse overheid beschermingsmaatregelen negeert, saboteert of omzeilt.
Binnen Japan zijn er richtlijnen om pijn en lijden voor gedomesticeerde dieren te minimaliseren. Zoals paarden, koeien, schapen, varkens, honden en andere dieren die via de Welzijn en Management Act (2007) van het Japanse Ministerie van Milieuzaken onder menselijke toezich staan. De slachtrichtlijnen hierin schrijven voor dat bewustzijnsverlies moet intreden door middel van een methode die wetenschappelijk aantoonbaar het lijden voor het dier minimaliseert.
Dit ministerie ziet ook toe op de naleving van de Natuurbescherming- en Jachtwet van 2011, die regels verbindt aan de omgang (management, jacht, gevangenschap, bescherming) met wilde dieren.
Dolfijnen en walvissen echter genieten geen enkele bescherming onder deze regels. Dolfijnen en walvissen vallen onder het Ministerie van Visserij, dat weer valt onder het departement Agricultuur. Net als bij ons in de duistere middeleeuwen worden dolfijnen en walvissen als vis gezien en hun welzijn of lijden is irrelevant voor de Japanse overheid en de ‘visserij’ industrie.
Veel landen hebben hun eigen strikte beschermingsmaatregelen ingesteld. Zo hebben de Verenigde Staten de Marine Mammals Protection Act, Australië de Environmental Protection and Biodiversity Conservation Act, Nieuw Zeeland de New Zealand Marine Mammals Protection Act en de EU een hele reeks van maatregelen onder namen en afkortingen als: Bern Convention, EU Habitats and Species Directive, OSPAR, ASCOBANS, ACCOBAMS, etc. Deze laatste twee vloeien voort uit de Bonn Convention, een internationale overeenkomst die bescherming biedt aan migrerende soorten die zich niets aantrekken van landsgrenzen zoals bijvoorbeeld trekvogels en walvisachtigen.
Japan weigert echter deze overeenkomst te ondertekenen. Japan is ook een van de landen die er op hamert dat de Internationale Walvisvaart Commissie (IWC), die in zijn begindagen machteloos toezag hoe de walvissen naar de afgrond van uitsterven werden gedreven, maar ook in de jaren tachtig het internationaal moratorium op walvisjacht instelde en in de jaren negentig het walvisreservaat in de Zuidelijke Oceaan, geen zeggenschap heeft over kleine walvisachtigen.
Politieke wilskracht in de meer beschaafde wereld en daarmee gepaard gaande politieke én economische druk op Japan, moeten uiteindelijk het lot van de dolfijnen in Japanse wateren verbeteren. Tot die tijd zijn het de Cove Guardians en hun volgers die ervoor zorgen dat de wereld niet kan vergeten wat er dagelijks gebeurt in de hel van Taiji.
Erwin Vermeulen is hoofdwerktuigkundige op een schip, fotograaf, vrijwilliger bij Sea Shepherd en woont samen met zijn vriendin Susan, een dove kat, een eenogige kat, een kat met één nier en een dove en blinde hond.
©PiepVandaag.nl
2 Comments
Comments are closed.
De dialoog met de lokale bevolking moet worden aangegaan. Er wordt in die omgeving niet meer aan walvisjacht gedaan. Er is zelfs een walvismuseum en een wandelroute langs de kust met bordjes waarop uitgelegd wordt welke walvissen er vanaf de kust te zien zijn. Er wordt veel aan natuurbehoud gedaan, er zijn op meerdere plekken natuur-reservaten ontstaan. Bovendien wordt er in de hele streek hard gewerkt om toerisme te stimuleren. De belangen van een kleine groep vissers en de vraag die er is naar dolfijnen voor shows, botst met de plannen van verschillende lokale organisaties. Het geld dat er verdiend wordt met de vangst komt de lokale bevolking nauwelijks ten goede – terwijl het beeld dat er zo ontstaat van deze nog heel traditionele streek een nadelig invloed heeft op het beleid ten aanzien van natuurbehoud en toerisme. Voldoende invalshoeken voor de dialoog lijkt me… ofschoon er nog meer manieren te overwegen zijn om de dialoog op gang te brengen.
Is er geen technisch hulpmiddel dat ingezet kan worden om dolfijnen te verjagen, een soort waarschuwingspiep dat er voor kan zorgen dat ze niet in de buurt van Taiji komen? geluid opnames van dieren die geslacht worden oid, iets om iig ervoor te zorgen dat ze geen dolfijnen meer kunnen vangen? Er moet toch een manier zijn om de dieren te waarschuwen? Japan doet toch wat hij wil, nu in het openbaar en anders wel stiekum.