Erwin Vermeulen: Taiji VIII 

Terwijl er in de hele maand oktober slechts één drijfjacht plaatsvond, is het een zeer bloederige novembermaand geweest. De 5^e, 8^e, 9^e, 11^e, 16^e, 18^e, 20^e, 23^e, 24^e, 27^e, 28^e en 29^e kleurde de Cove rood. Meer dan 160 dolfijnen verloren hun leven, 38 kregen levenslang en 22 werden er terug naar zee gejaagd, beroofd van hun leiders, getraumatiseerd door de ervaring, een onzeker lot tegemoet.

De 27^e vonden de jagers een groep van 11 tuimelaars. De dolfijnen zwommen voor hun leven voor de muur van lawaai uit. Na insluiting in de Cove werden drie dolfijnen naar de drijvende kooien van Dolphin Base overgebracht waar overwegend Japanse toeristen zwemmen met de dieren en lokale rondvaartboten aanleggen voor een dolfijnenshow met hoelahoeps, plastic ballen en hoge sprongen.

Vier andere dieren verdwenen in de kooien in de haven van Taiji. De overige vier werden afgeslacht en de lijken geveild. Hun vlees werd tot filets gesneden op verwerkingstafels in schuurtjes in het dorp en hun blubber verdween in de kookpotten van de lokale verwerkingsfabriekjes. Na een slachting in de ochtend ruikt Taiji de rest van de dag naar gefrituurd dolfijnenvet. Ik stel me voor dat op bepaalde momenten in de geschiedenis een vergelijkbare geur hing over Dresden, Auschwitz en Hiroshima.

Sinds dolfijnen in Taiji opgejaagd worden voor de amusementindustrie bestaat driekwart van de gevangenen uit tuimelaars. Dit is geen eeuwenoude traditie, dit begon pas in 1970. De eerste tien jaar werden de dieren alleen gevangen voor dolfinaria. Pas in 1980 besloten de visserlui het restant, de dieren ongeschikt voor slavernij, te slachten voor de vleesindustrie en dus extra geld. Terwijl het aantal dolfijnen dat wordt gedood langzaam daalt, is het aantal dat levend wordt gevangen explosief gestegen. In de laatste 25 jaar zijn meer dan 1500 dolfijnen de slavernij in verdwenen.

Tussen 2002 en 2012 brachten deze dieren tussen de $8400 en $99000 per stuk op. Ter vergelijking: een dode tuimelaar is $500 waard. Een groot aantal gaat natuurlijk naar aquaria binnen Japan, maar de internationale export bracht over die jaren meer dan $15 miljoen op, met 389 dolfijnen geëxporteerd naar 15 verschillende landen. 248 dolfijnen, oftewel 64%, gingen naar grootafnemer China. Van 98 faciliteiten in 18 landen is het met zekerheid bekend dat er dolfijnen zijn geïmporteerd en/of worden tentoongesteld afkomstig uit de drijfjachten. Deze landen zijn: China (26), Egypte (1), Georgië (1), Iran (1), Japan (54), Zuid Korea (2), Mexico (1), Palau (1), Filippijnen (1), Rusland (1), Saoedi-Arabië (1), Taiwan (1), Thailand (1), Tunesië (1), Turkije (1), Oekraïne (1), Verenigde Arabische Emiraten (1), Verenigde Staten (1) and Vietnam (1).

De 28^e vonden de moordenaars binnen een uur na uitvaren een kleine familiegroep van vijf grampers. Ze vochten hard, maar waren geen partij voor de schepen. Eén individu werd op een vrachtwagen naar het Dolphin Resort Hotel gebracht. De andere vier werden afgemaakt.

De 29^e was de groep grampers groter, zo’n 25. De moordenaars selecteerden 17 volwassen dolfijnen voor het slachthuis. De lijken werden langs de jongeren van deze familie gesleept, die in de periferie op hun lot moesten wachten. Uiteindelijk werden zij terug naar zee gejaagd.

December begon relatief vreugdevol. Na een urenlange strijd was het zo’n zeldzame dag waarop het pleit in het voordeel van de dolfijnen werd beslecht en de bloedlust van de jagers niet werd bevredigd.

We zullen nooit weten of het diezelfde uitgeputte groep was die de volgende dag alsnog de Cove werd ingejaagd of dat de 75 tot 80 tuimelaars nieuwe slachtoffers waren. Feit is dat op 2 december de Cove opnieuw gevuld werd met angst en lijden. De populariteit van de ‘Flipper’ dolfijn deed vermoeden dat er opnieuw een flink aantal zou worden opgesloten voor de verkoop. De dieren werden voor een nacht achter netten gevangen gehouden, terwijl de jagers en trainers eerder gevangen dolfijnen heen en weer ‘schoven’ in het gevangeniscomplex van drijvende kooien in de baaien en haven van Taiji, om plaats te maken voor de nieuwe buit.

De volgende ochtend bij dageraad voeren vijf scheepjes uit in hun onverzadigbare hebzucht naar meer, terwijl de trainers en de achtergebleven moordenaars zich opmaakten voor de selectie. Tegen negenen waren vier tuimelaars overgebracht naar de haven kooien. Zes om half 10. Tien tegen 11 uur.

Trainers en jagers in duikpakken worstelden ieder individu apart richting het strand waar de keuring plaatsvond en plaatsten de geselecteerden in draagbaarconstructies. Deze worden vervolgens voorzien van hun levende inhoud met één uiteinde aan een balk over de boeg van een skiff opgehangen. Het andere uiteinde sleept door het water, terwijl de dolfijnen naar hun bestemming worden vervoerd.

De overige familieleden werden veroordeeld tot nog een nacht van angst en onzekerheid, zonder voedsel, gescheiden in twee groepen door netten. Nu met niet alleen de herinnering aan de drijfjacht, maar ook met de ervaring van de selectie en de wetenschap dat 10 leden uit hun midden weggerukt waren.

De volgende dag bracht geen genade. Opnieuw voeren vijf schepen uit, gretig naar nieuwe slachtoffers, maar opnieuw zonder succes. De selectie voor gevangenschap was voorbij. Het ging nu niet meer om schoonheid, geslacht en leeftijd, maar enkel nog om kilo’s.

Uiteindelijk werden op 4 december 35 tuimelaars geslacht voor hun vlees.

Taiji lijkt om de zoveel dagen een nieuwe standaard voor brutaliteit te willen zetten. Een individu werd aan zijn staart voortgetrokken door een skiff voor transport naar het slachthuis. De moordenaars verkeerden in de veronderstelling dat deze dolfijn gedood was door de metalen pen in de nek, maar het dier vocht voor zijn of haar leven met wanhopige sprongen uit het water en gespartel tegen de touwen in. De paniekerige tuimelaar werd terug de Cove in gesleept en alsnog afgemaakt. Een andere tuimelaar werd gezien zonder rugvin, maar in leven. Mogelijk een slachtoffer van een skiff propeller.

Het slachtproces duurde meer dan 4 uur. Na afloop werden ongeveer 30 jongeren door een muur van geluid weer terug naar zee gedreven.

Erwin Vermeulen is hoofdwerktuigkundige op een schip, fotograaf, vrijwilliger bij Sea Shepherd en woont samen met zijn vriendin Susan, een dove kat, een eenogige kat, een kat met één nier en een dove en blinde hond.

©PiepVandaag.nl