Erwin Vermeulen: Taiji IX 

Zowel de 5e als de 9^e als de 15^e december werd een familie van 35 tot 40 gestreepte dolfijnen van hun thuis, de open zee, naar hun ondergang gejaagd door de gewetenloze visserlui van Taiji.

Deze kleinere dolfijnen reageren meestal als een op hol geslagen kudde op de muur van lawaai die om hen heen wordt opgetrokken en racen, zichzelf uit het water lancerend, voor de schepen uit in de enige opengehouden richting: de haven van Taiji en de er naast gelegen Cove. De eerste twee  dagen splitste de groep dolfijnen zich in tweeën, maar alleen de 9^e wist een klein aantal te ontkomen. Eenmaal opgesloten mixt de uitputting, onzekerheid en angst zich tot paniek. Dolfijnen raken verstrikt in netten en de moordenaars gebruiken scherpe haken om hen daar weer uit te trekken.

Het is niet alleen werk, de moordenaars genieten van wat ze doen. Eén van die dagen hielden twee van hen lachend en schreeuwend een gestreepte dolfijn vast aan zijn of haar rugvin en lieten het dier zo hun skiff voorttrekken. Taiji-humor…

Ondanks de verandering in de methode om dolfijnen te doden, kleurde al die dagen de slachtbaai rood. In de in 2007 gefilmde documentaire “The Cove”, die in 2010 een Oscar won, was te zien hoe handharpoenen vanuit een skiff lukraak in de dolfijnenlichamen werden geworpen. In de jaren 80 op Iki Island en in Futo nam men vaak niet eens de moeite om de dolfijnen te doden. Men takelde ze aan hun staarten uit het water en wierp ze levend op de kade en in de laadruimtes van vrachtwagens om ze spartelend naar het slachthuis te vervoeren.

In het eerste jaar dat de Cove Guardians zich in Taiji bevonden, 2010, maakte men gebruik van de ‘gutting barge’, een platte schuit waar de dolfijnen in werden getrokken om ze te doden. Met een dekzijlgordijn rondom probeerden de moordenaars hun misdaden uit het zicht van de camera’s te houden.

De veranderingen in Taiji hebben niets van doen met humaniteit of dierenwelzijn. De aanpassingen zijn gericht op het buiten beeld houden van de gruwelijkheden en de gevolgen, zoals bloed in het water. De meest actuele methode is om een metalen pen met herhaling net achter het ademgat in de nekwervel te steken. Dit wordt ‘pithing’ of ‘spinal cord transection’ genoemd.

Japanse ‘wetenschappers’ Toshihide Iwasaki van de Fisheries Research Agency en Yoshifumi Kai van de Taiji Fisheries Association noemden in een 2010 rapport als belangrijkst reden om deze methode over te nemen van de Faeröer eilanden, een kortere ‘oogsttijd’ en een veiligere werkplek voor de moordenaars. De nieuwe methode werd getest van december 2000 tot februari 2001 op 9 grampers, 4 gestreepte dolfijnen, 1 griend en 2 slanke dolfijnen, maar pas in 2008 toegepast voor het afmaken van groepen gestreepte dolfijnen. Sinds december 2009 word een houten plug gebruikt om het bloeden tegen te gaan. Om hun prioriteiten nog maar eens te benadrukken, noteerden Iwasaki en Kai dat dit de kwaliteit van het vlees niet beïnvloedde.

Op basis van dit minimale onderzoek concludeerden zij verder dat deze methode meer humaan was. Volgens hun rapport daalde de tijd benodigd voor het intreden van de dood van 300 seconden naar 5 seconden, gebaseerd op de afwezigheid van beweging en ademhaling. Voor zeezoogdieren die hun adem langer dan 15 minuten in kunnen houden is dit een absurde indicator. Het waren ook gestreepte dolfijnen die in januari 2011 undercover onder de dekzeilen werden gefilmd door de Duitse organisatie AtlanticBlue. De beelden werden door Britse en Amerikaanse onderzoekers bestudeerd en zij betwisten de Japanse aannames. In de conclusie zegt professor Andrew Butterworth van de dierengeneeskundige faculteit van de Universiteit van Bristol en hoofdauteur van het wetenschappelijk rapport, dat de gebruikte methode leidt tot beschadiging van bloedvaten in de nek en ernstige bloedingen, maar niet tot een snelle dood. De techniek leidt tot verlamming en uiteindelijk de dood door trauma en bloedverlies.

Let op: schokkende beelden

“Onze analyse toont aan dat deze methode niet voldoet aan de internationaal erkende eisen voor ‘onmiddellijk bewustzijnsverlies’. Het zou in geen enkel gereglementeerd slachthuisproces in de ontwikkelde wereld worden getolereerd of toegestaan.”

In de beelden is te zien hoe één gestreepte dolfijn 254 folterende seconden lang in leven blijft en doorgaat met bewegen na met de metalen pen doorboord te zijn. Coauteur Diana Reiss zegt:

“Vanuit een wetenschappelijk, humaan en ethisch oogpunt is de behandeling van de dolfijnen in de drijfjacht in felle tegenspraak met huidige dierenwelzijnstandaards in de moderne, technologisch vooruitstrevende maatschappijen.”

Natuurlijk claimen de moordenaars in Taiji dat dit slechts uitzonderingen zijn, maar de altijd waakzame blikken van de Cove Guardians zien bijna iedere slachtdag dolfijnen die nog in leven zijn terwijl ze aan hun staart naar het slachthuis worden gesleept.

In grote dieren zoals dolfijnen is het moeilijk om een pen zodanig in de nek, door de huid, blubber, pezen en spierweefsels heen en vervolgens precies tussen twee nekwervels in, te steken dat de zenuwbaan wordt doorboord en afgesneden. Zeker in een tegenstribbelend dier dat met herhaling moet worden gestoken. Het Brits/Amerikaanse rapport concludeert dat deze methode stressvol, traumatisch en pijnlijk is en onnodig lijden veroorzaakt, omdat de methode voor deze dieren ongeschikt is.

Snel leegbloeden is vaak een vereiste in humane slachtmethodes. De dolfijnen zouden een langzame dood kunnen sterven door bloedverlies ware het niet dat het ontstane gat wordt afgedicht met een houten prop. Iwasaki en Kai noteerden in hun rapport dat hen was verteld vanuit de Faeröer dat het afpluggen van het gat de doodsstrijd zou verlengen. Volgens de Japanse onderzoekers is het afpluggen van de wond noodzakelijk om commercieel gebruik van het dolfijnenbloed mogelijk te maken, naast voorkomen dat de baai rood kleurt. Het lijden van de dolfijnen was nooit een van hun consideraties.

De uiteindelijke conclusie moet natuurlijk zijn dat er geen humane manier is om deze intelligente, sociale dieren te doden; dat niemand een reden heeft om deze dieren te doden; dat niemand het recht zou mogen hebben om deze dieren te doden en dat dus dolfijnen basisrechten zouden moeten worden toegekend, waaronder vrijheid van vervolging en uitbuiting.

Behalve gestreepte dolfijnen werden er de afgelopen week 22 grampers afgemaakt op de 13^e. Op de 14^e kostte het de jagers drie uur om een kleine familie van drie tuimelaars de Cove in te drijven. Eén individu verdween in gevangenschap, de overige twee werden vermoord. Een tweede groep dolfijnen wist vlak voor de baai aan de moordenaars te ontkomen.

Erwin Vermeulen is hoofdwerktuigkundige op een schip, fotograaf, vrijwilliger bij Sea Shepherd en woont samen met zijn vriendin Susan, een dove kat, een eenogige kat, een kat met één nier en een dove en blinde hond.

©PiepVandaag.nl