Waar de tuimelaars deze maand ontkomen aan massale afslachting zodat de dolfinariums en hun overkoepelende organisatie WAZA kunnen claimen dat, hoewel de dolfijnen uit de drijfjacht in Taiji worden verkregen, ze niet direct aan de slachting gelieerd zijn, geldt de septembergratie niet voor de grienden.
Nadat in de eerste week na de seizoensstart op 1 september, van twee groepen tuimelaars in totaal 29 individuen werden veroordeeld tot levenslange slavernij, begon de tweede week met drie ‘blauwe’ dagen. ‘Blauw’ als de term voor een goede dag voor de dolfijnen en de activisten; een dag zonder een slachting die de baai van Taiji op slechte dagen ‘rood’ kleurt.
Ondanks de ver van ideale weersomstandigheden wisten de jagers op 11 september een groep van 30 tot 35 grienden te vinden en de ‘Cove’ in te jagen. Net als de tuimelaars werden de grienden een nacht achter netten gevangen gehouden. De dieren ‘kropen’ dicht op elkaar in het midden van de baai en brachten zo hun laatste uren samen door.
Wat bij de dageraad volgde was een voorbeeld van kille, economische berekening. De moordenaars hebben dit jaar een quota van ‘slechts’ 137 grienden, daarom werden de 18 grootste, volwassen dieren geselecteerd, het kiezelstrand opgedreven en afgeslacht.
Een griend wist te ontsnappen over drie netten heen, maar liep vast op het publieke strand van de baai en werd door jagers in wetsuits terug geleid naar de ‘killing-cove’.
De jongere dieren waren niet alleen gedwongen om getuige te zijn van het vermoorden van hun ouders, maar moesten ook nog uren in het bloed van hun familieleden rondzwemmen. Uiteindelijk werden deze dieren teruggejaagd naar zee, te licht bevonden om deel uit te maken van het quota. Zonder de volwassenen en leiders van de groep en getraumatiseerd door de ervaringen van deze twee dagen, zijn hun overlevingskansen waarschijnlijk gering.
17 en 18 september waren bijna een exacte kopie van het hierboven beschrevene: 25 tot 30 grienden werden de Cove ingedreven en brachten daar hun laatste nacht als complete familiegroep door. Bij het eerste licht waren de moordenaars aanwezig om de 12 lucratiefste dieren af te maken.
De slachtprocedure door middel van een metalen pen in de nek is niet gekozen voor een snelle, humane dood, maar om de hoeveelheid bloed in het water te minimaliseren.
Bij deze tot 6.5 meter lange, 4 ton zware dieren, na de orka de grootste leden van de Delphinidae familie, blijkt deze methode weinig effectief. Veel van de grienden waren nog bij kennis toen ze van de Cove naar het slachthuis werden gesleept.
Opnieuw werden de jongere dieren, die niet genoeg kilo’s in vlees en spek, en dus Yen opbrengen, om zo vroeg in het seizoen al onderdeel uit te maken van een quota, dat nog zeker vijf maanden de tijd heeft om gevuld te worden, op zee gedumpt.
Onder hen waren vier, nu moederloze, baby’s, die een zeer onzekere toekomst tegemoet gaan.
Hoe onzeker bleek de ochtend van de 20e toen een jonge griend strandde in de baai van Taiji.
Van de al even bloeddorstige Faeröer eilanden is, door middel van zenders geplaatst op vrijgelaten dieren, bekend dat grienden dagen tot weken vergeefs in de omgeving blijven wachten op afgeslachte familieleden.
Een andere mogelijkheid is dat het dier door stress of jonge leeftijd gewoon te zwak of onervaren is om voor zich zelf te zorgen.
Dolfijnentrainers hijsen de eenzame griend in een grijze draagbaar die normaal word gebruikt om voor gevangenschap geselecteerde dieren langszij de motorboten te transporteren van de Cove naar de havenkooien of dolfinariums. Zo dumpen ze het dier op nieuw buiten de haven op zee, gewond, bloedend, gestrest en alleen…
Wil je ook iets doen voor deze dolfijnen, kijk dan op: http://www.seashepherd.org/cove-guardians/what-you-can-do.html.
Erwin Vermeulen is hoofdwerktuigkundige op een schip, fotograaf, vrijwilliger bij Sea Shepherd en woont samen met zijn vriendin Susan, een dove kat, een eenogige kat, een kat met één nier en een dove en blinde hond.
©PiepVandaag.nl
