Voor Valentijnsdag heeft dierenredster Norma Miedema een prachtige column geschreven over een dierenvriendschap die ons zeer ontroert. Afgelopen week plaatste PiepVandaag aandoenlijke verhalen over vriendschappen tussen diverse huisdieren en een kat en zijn baasjes. Het laatste Valentijnsverhaal gaat over Varkie en Asimi, een varken en een hond. Extra uitzonderlijk, omdat, hoewel er van beide diersoorten vele zijn in Nederland, ze elkaar niet vaak treffen. Norma laat zien hoe ze in wezen weinig van elkaar verschillen. Hoe vreemd is het, dat het ene dier gewoonlijk beschouwd wordt als maatje, en het andere als voedsel.

varkie
Varkie en Asimi | © Norma Miedema

Ik trek de buitendeur open en tref een chaos aan. De buitenkussens van de honden zijn verscheurd en het erf lijkt op een surrealistisch landschap. Witte bolletjes overal. Ergens in de stuivende chaos van kunstsneeuw zie ik twee slapende hoofdjes, alleen de neusjes zijn zichtbaar, de rest is  verdwenen onder witte bergen van bolletjes. Zuchtend van ellende loop ik naar de slapende daders toe. De bolletjes die hardnekkig magnetisch zijn zitten inmiddels overal. De paarden, de koe iedereen is bedekt met bolletjes. De daders slapen de slaap der onschuldigen, rekken zich nog eens lekker uit en kruipen dicht tegen elkaar aan, kreunend van ellende begin ik op te ruimen.

Vechten tegen het onrecht wat de mens dieren aandoet in de wereld lijkt een onmogelijke strijd. Dagelijks worden er miljoenen dieren geslacht, verwaarloosd, mishandeld en vermoord. Wat kun je doen? Niets lijkt het soms en je voelt je zo verschrikkelijk machteloos.

Varkie
Ik bestelde een speenvarken bij een biggenfokker, dit is een soort fabriek waar de zeugen in ijzeren stangen vast liggen. Ze worden geïnsemineerd, ze baren en weer opnieuw… Ik bestelde een biggetje, gewoon eentje die de dans ontspringt, eentje die wel een leven krijgt en niet eindigt in een pakje cellofaan in de schappen van de winkels.

Asimi
Een puppy, in beslag genomen en die door hetzelfde onrecht jegens dieren weer terug moest naar zijn verwaarlozers, naar zijn harteloze eigenaren die de moederteef, dan wel niet tussen ijzeren stangen, maar toch feitelijk onder vergelijkbare omstandigheden lieten baren. Gedekt worden en baren keer op keer, een geldmachine.

Toen ik beide baby’s in mijn armen kreeg was ik ontroerd van liefde, maar ook boos. Hoe kun je zoiets kleins en vertederends pijn doen, ik begrijp het niet.

Het duurde een tijdje voor de kleintjes gewend waren en zo kwamen ze elkaar tegen op het erf! De magische vonk van vriendschap sprong over. Even oud… een zelfde begin van hun leventje. En allebei dringend op zoek naar kattenkwaad en een partner in crime. Dat lukte, een band werd gesmeed, het erf op zijn kop gezet, alles was speelgoed in hun nieuwe wereld. Wat wisten zij nou over verschillen in ras of soort. Ze vonden elkaar lief en waren vrienden. Even groot, even oud.

Varkie bleek een melanoom op haar flank te hebben, een agressief kwaadaardige vorm van kanker, ik had me ermee verzoend dat de dagen geteld waren voor haar. En vastbesloten die dagen zo mooi, lief warm mogelijk in te vullen.Er was geen medicijn, geen operatie mogelijk. Samen spelend, slapend en ravottend stopte Asimi steeds en likte aan het melanoom, elke dag zeker een keer of wat. Varkie onderging het, al moet het toch best pijn hebben gedaan, ze liet het toe, ging er zelfs bij liggen. Asimi scheen de andere honden uit te nodigen het zelfde te doen en Varkie liet alles toe. Ik verbond het maar ze rukten alles wat ik op de wond deed eraf en likten fanatiek verder. En na een dag ravotten en spelen vielen ze samen in slaap in de grote mand onder de keukentafel.

Varkie groeide maar door, werd groter en zwaarder, dikker en ronder. Asimi werd iets groter, ranker en slanker, wendbaar en elastisch. Met een verschil van meer dan 100 kilo in lichaamsgewicht veranderde toch de vriendschap niet.

Wat wel veranderde was het melanoom, het werd kleiner en kleiner. Tot het verdween, een wonder? Wie weet.

Spelen heeft een geheel nieuwe dimensie gekregen hier, een varken van 140 kilo met een hond van 18 kilo. Samen slapen is een uitdaging, er is geen mand meer groot genoeg.

De varkies in de wereld worden opgegeten nog voordat ze überhaupt een leven hebben gehad. Varkens, zulke intelligente dieren, worden gehouden in betonnen schuren tussen stalen stangen. Geen ruimte om te spelen, geen ruimte om te leven en nooit de zon op hun bijna menselijke huid.

Varkie en Asimi vertederen samen, laten zien dat liefde in alle soorten en maten bestaat. Dat er geen regels en voorwaarden zijn aan vriendschap. Dat ze geluk, pijn en verdriet kunnen ervaren, dat ze willen leven met de zon op hun huid. Dat ze gelijk zijn juist door hun verschillen, maar vooral dat ze allebei niet opgegeten willen worden. En dat wij mensen daar maar eens over na moesten gaan denken.

Als ze ’s avonds na een dag spelen eindelijk in slaap vallen tegen elkaar aan zie je geen verschillen, allebei zuchten ze zacht, draaien een beetje, rekken zich tevreden uit en schurken nog dichter tegen elkaar aan. Vriendschap.

Liefs, Norma

©PiepVandaag.nl