Dolfijnenmoeders gebruiken, net als mensen, babytaal met hun jongen. Dit blijkt uit onderzoek waarbij een groep dolfijnen al drie decennia lang wordt gevolgd. Het gebruik van babytaal is zeer ongebruikelijk in het dierenrijk – dit is een van de eerste keren dat het is waargenomen bij een andere diersoort dan de mens.
Rindy Anderson, een gedragsecoloog aan de Florida Atlantic University die niet bij het onderzoek betrokken was, zegt hierover:
“Vocaal leren is eigenlijk heel zeldzaam. Van de miljoenen soorten die geluid gebruiken om te communiceren, zijn er maar een paar groepen die hun vocale communicatiesysteem moeten leren.”
Hoewel bij mensen heel gewoon, is van slechts een handvol andere soorten aangetoond dat ze hun roep veranderen als ze zich tot hun jongen richten, waaronder zebravinken, resusmakaken en doodshoofdaapjes. Volgens gedragsecologen vormen de onderzoeksresultaten daarom een belangrijke ontdekking.
Babytaal helpt jongen
“We veranderen niet de woorden die we gebruiken, maar we veranderen de manier waarop we ze zeggen”, aldus Laela Sayigh, een zeebiologe en onderzoeker, over babytaal. Zinnen worden korter, geluiden worden overdreven en het algemene spraakpatroon wordt zangeriger en muzikaler.
Studies bij menselijke baby’s hebben aangetoond dat babytaal veel beter de aandacht van kinderen trekt en weet vast te houden dan de normale manier van praten van volwassenen. En wanneer ouders gecoacht worden in het gebruik van babytaal, brabbelt hun kind meer en heeft het een grotere woordenschat als peuter.
Bij dieren dient het gebruik van babytaal, zo blijkt, een vergelijkbaar doel. Het helpt de jongen om sneller en beter te leren hoe ze zelf roepen kunnen produceren.
#GNvdD: Franse Raad van State beveelt visverbod ter bescherming van dolfijnen
Belangrijke band moeder en jong
Toen Sayigh eind jaren 1980 begon te werken met een groep wilde tuimelaars in Florida, merkte ze dat deze zeezoogdieren veel kenmerken met mensen deelden. Moeders en hun jongen leven bijvoorbeeld in uitgebreide sociale groepen die bijeengehouden worden door een complexe taal van gezang en gefluit.
Na verloop van tijd begon de biologe zich af te vragen of vrouwtjes moedertaal gebruiken om met hun kalveren te communiceren. Tuimelaarmoeders voeden hun jongen twee jaar lang en de dieren blijven meestal bij haar tot ze tussen de drie en zes jaar oud zijn en leren hoe ze moeten jagen, navigeren en zichzelf veilig houden in de oceaan. Vaders zijn over het algemeen niet betrokken bij de opvoeding van hun jongen.
Unieke geluiden
Dolfijnen communiceren heel anders dan mensen. Het meest voorkomende geluid dat dolfijnen maken is hun typische fluit, een geluid dat uniek is voor elke dolfijn en dat dient als het walvisachtige equivalent van “Hallo, mijn naam is…”.
Dolfijnen gebruiken echter niet het fluitje van een ander dier. In plaats daarvan herhalen ze hun eigen kenmerkende fluitje en luisteren ze of een andere dolfijn met zijn eigen fluitje reageert. Het is vergelijkbaar met je moeder die haar eigen naam roept om haar kinderen te roepen, zegt Kelly Jaakkola, een cognitief psycholoog en zeezoogdierenbioloog bij het non-profit Dolphin Research Center in Grassy Key, Florida.
Uit dit recente onderzoek bleek dat de kenmerkende fluitjes van dolfijnmoeders een groter frequentiebereik hadden – de hoge tonen waren hoger en de lage tonen waren lager – wanneer hun jongen in de buurt waren. De hoge tonen vallen buiten het bereik van het menselijk gehoor.
Bron:
©AnimalsToday.nl Meia van der Zee
