Dolfijnen vormen, buiten de mens, de grootste ‘multi-level coöperatieve netwerken’ van het dierenrijk. Dit heeft een internationaal team geleid door onderzoekers van de Universiteit van Bristol aangetoond. De coalities helpen mannelijke tuimelaars om toegang te krijgen tot een schaarse hulpbron: vrouwelijke tuimelaars.
De wetenschappers analyseerden het gedrag van 121 volwassen mannelijke tuimelaars in Shark Bay in West-Australië, om structuur van hun samenwerkingsverbanden te achterhalen. De dieren bleken in staat om groepen te vormen die op meerdere niveaus met elkaar samenwerken.
‘Eerste orde-allianties’ bestaan uit twee tot drie mannetjes, die direct samenwerkten bij het nastreven van vrouwtjes. Tweede orde-allianties van tussen de vier en veertien niet-verwante mannetjes concurreren met andere allianties over toegang tot vrouwelijke dolfijnen. Derde orde-allianties komen voor tussen samenwerkende tweede-orde allianties.
Succesvolle coalities
De studie heeft bovendien aangetoond dat deze samenwerking voor de dolfijnen zeer succesvol is. Het stelt de mannetjes in staat om meer tijd met vrouwtjes door te brengen, waardoor hun voortplantingssucces toeneemt. Dr. Simon Allen, Senior Lecturer aan Bristol’s School of Biological Sciences, die bijdroeg aan de studie:
“Wij hebben aangetoond dat de duur waarmee deze groepen mannelijke dolfijnen met vrouwtjes samenleven afhankelijk is van het goed verbonden zijn met derde orde bondgenoten, dat wil zeggen, sociale banden tussen coalities leidt tot lange termijn voordelen voor deze mannetjes.”
.
Mens niet langer uniek
Er werd eerder gedacht dat samenwerking tussen groepen uniek was voor de mens. Co-lead auteur Dr. Stephanie King legt uit:
“Samenwerking tussen bondgenoten is wijdverspreid in menselijke samenlevingen en een van de kenmerken van ons succes. Ons vermogen om strategische relaties op te bouwen op meerdere sociale niveaus, zoals handel of militaire allianties, zowel nationaal als internationaal, werd ooit beschouwd als uniek voor onze soort.”
Het idee was dat deze vorm van samenwerken afhankelijk was van twee andere kenmerken die mensen verder onderscheiden van onze dierlijke voorouders, namelijk het vormen van paren en ouderlijke zorg door mannetjes. Deze resultaten tonen echter aan dat samenwerking tussen groepen echter ook zonder deze elementen kunnen ontstaan. De studie geeft kortom belangrijke inzichten over de evolutie van eigenschappen waarvan men vroeger dacht dat ze alleen bij mensen voorkwamen. Dr. King concludeert:
“Ons werk benadrukt dat dolfijnensamenlevingen, evenals die van niet-menselijke primaten, waardevolle modelsystemen zijn voor het begrijpen van de menselijke sociale en cognitieve evolutie.”
Bron:
©AnimalsToday.nl Meia van der Zee
