De rapen zijn gaar. De bever was een ‘groot gemis’ voor de natuur in Nederland, maar graaft nu zoveel in dijken dat de Unie van Waterschappen bevers wil afschieten. Diederik van Liere van het Institute for Coexistence with Wildlife geeft zijn visie op de zoveelste buitenproportionele hetze tegen een diersoort.
Tussen 1988 en 1992 werden in totaal 42 bevers in de Biesbosch uitgezet. Ze werden in uit het Elbegebied in Oost-Duitsland gevangen. De vangst, het transport, het gescheiden worden van het moederdier en het hanteren is voor een in het wild levend dier buitengewoon stressvol. En dan volledig gestrest in wildvreemde Biesboschterreinen vrijgelaten worden. Tientallen bevers hebben toen het loodje gelegd.
De dieren die in leven bleven, begonnen zich langzaam te vermeerderen. Dat werd als een succes gezien. Het stresseffect van vangen etc. op het welzijn, ziekteresistentie en overleving van het dier leek niet ter zake te doen. Ook elders werden bevers uitgezet. Bijvoorbeeld jaarlijks in de Gelderse poort van 1994 tot 2000 (pdf). Het ging om in totaal 54 bevers, en opnieuw (zeker in de beginjaren) ging dat met grote verliezen gepaard.
Bevers staan erom bekend dat ze in het water dammen maken met bouwwerken, waar ze in wonen. Die woning levert ook de bescherming tegen roofdieren. Het bouwen van zo’n dam gebeurt vooral in stromend water. Als dat er niet is dan kunnen ze ook holen gaan graven. Ze zijn eigenlijk in dit opzicht vergrote muskusratten; die bouwen ook bouwwerken op het water, of graven holen. Dat graven is echter een probleem bij waterkeringen.
De Unie van Waterschappen vindt het een oplossing om bevers te doden om zo het probleem van graven in waterkeringen tegen te gaan. Ze doden jaarlijks al vele tienduizenden muskusratten en beverratten en nu moet de bever dus ook op het ‘wanted’ lijstje van misdadigers.
Muskusratten ondergaan een minutenlange doodstrijd door verdrinking in een val. Wat voor beeld heeft de Unie van Waterschappen bij de beverdoding? En ook hier weer dweilen met de kraan open en geen relatie tussen de dodingsaantallen en de schade aan dijken. Een andere preventiemethode, namelijk de dijk voorzien van gaaswerk, maakt dat de bever niet de dijk in kan graven. Dat wordt al toegepast en lijkt mij veel dier- en natuurvriendelijker.
Bovendien hebben we nu ook de wolf in Nederland. Die heeft zichzelf de weg gebaand naar Nederland. Het leeuwendeel komt uit Duitsland. Zouden daar geen dieren bij zitten, die daar al geleerd hebben hoe een bever te vangen? Uit verschillende wetenschappelijke artikelen blijkt dat zich heel goed kunnen specialiseren in bevervangst. Een goede vangst ook van ruim 25 kilo per bever. En de impact op de groei van de beverpopulatie kan aanzienlijk zijn. Daar schuilt mogelijk de beste oplossing, als de aanwezigheid van een wolvenroedel bij waterkeringen bevers laat vertrekken. Het vertrek van plantenetende prooidieren is immers de belangrijke natuurwaarde van de wolf.
Hoe de predatie door wolven zich vertaalt naar het gedrag en de verspreiding van de bevers is onduidelijk. Maar de waterschappen zijn overheden en dienen, zeker in de huidige tijd met verlies van biodiversiteit, een dier- en natuurvriendelijke visie te hebben op ruimte voor bevers en de dynamiek van natuurlijke relaties en gebieden. Liefst inclusief een wolf.
Diederik van Liere – Institute for Coexistence with Wildlife
.
- Lees ook op AnimalsToday:
.
©AnimalsToday.nl | House of Animals
