Dit zijn rare dagen. Vanochtend werd ik wakker in een bedroefde stemming. Ik had gedroomd dat we Zeeman naar de slacht moesten brengen. 

Tostifabriek – Wim
Vorige week stond er een paginagrote foto van Wim (Tostifabriek) in het Parool. Het was de aankondiging van de slacht. Wim keek je recht aan. Dat beeld krijg ik niet meer uit mijn hoofd. Ik was van plan nog een keer naar de varkentjes toe te gaan, maar kon het niet opbrengen.

Foto
Eén keer heb ik ze maar gezien, helemaal in het begin. Biggen waren het toen nog. Daarna ben ik expres nooit meer gegaan. Maar dat heeft niet geholpen. Door die foto zitten ze in mijn hoofd en gaan er niet meer uit.

Wim - De Tostifabriek

Lieve oogjes
Gisteren stond er nog een ingezonden stukje in de krant. Mijn oog viel er meteen op. Lieve oogjes stond er boven. Een mevrouw schreef over de lieve oogjes van Wim. En of het nu echt niet anders kon.

Vertrouwde omgeving
Toen heb ik de Tostifabriek een mailtje gestuurd met de vraag of ze mee wilden reizen met hun varkens naar het slachthuis, want dan hebben ze je het hardst nodig. Weg uit hun vertrouwde omgeving is niet fijn voor varkens. Gisteren zijn Wim & Max opgehaald en vandaag worden ze geslacht. Ze blijven dus nog een nacht over in het slachthuis. Waarschijnlijk zal de slachter zeggen dat dat is om de stress te verminderen, maar dat geloof ik niet. Het zal wel een logistieke reden hebben, handiger voor het systeem.

Gebruikt stro
Daarom heb ik de mensen van de Tostifabriek gevraagd een vuilniszak met gebruikt stro van Wim & Max mee te nemen en dat in hun nieuwe hok leeg te strooien. Dan hebben ze in ieder geval nog een beetje van hun vertrouwde geur om zich heen hangen. Het is te hopen dat ze daar niet op kaal beton moeten liggen.

Bofkontbus
Ach en het had zo mooi kunnen zijn. Verras vriend en vijand, zei ik die avond hier in mei tegen ze. Laat op het laatste moment niet het veevervoer, maar de Bofkontbus voorrijden. Niet enkele reis slachthuis, maar enkele reis Het Beloofde Varkensland. Het mocht niet zo zijn. Ze willen het proces van graan, big en koe naar tosti inzichtelijk maken. Op zich een leuk plan.

Ware kunstenaars
Maar nog veel leuker door er een onverwachte twist aan te geven. Dan komt de ware kunstenaarsgeest naar boven. Niet destructief maar creatief. Wie herinnert zich niet de totale verwarring van die orgaandonatieshow van BNN? Ook een verschrikking waar iedereen als een huis tegenop zag. Op het laatste moment bleek er een briljante twist in te zitten. Iedereen kon opgelucht ademhalen. Het werd wereldnieuws.

Het Beloofde Varkensland
Ik ben ook nog gebeld door een woedende mevrouw. Of ik wel genoeg geld geboden had, schreeuwde ze door de telefoon. Maar mevrouw, ik heb ze een plek op Het Beloofde Varkensland aangeboden, zei ik. Het gaat ze om het principe, niet om geld.

Geld
Maar bij nader inzien denk ik dat het wel over geld zou kunnen gaan. Want ineens dacht ik van de week dat die hele Tostifabriek er gekomen is door crowdfunding. Verschillende partijen hebben deze fabriek mogelijk gemaakt, waaronder de Rabobank. Aanstaande zondag worden al deze geldschieters ontvangen op de ‘Slachtbraderie’. Dan krijgen ze hun tosti’s waar ze voor betaald hebben. Zou dat niet de belangrijkste reden zijn waarom Wim & Max vandaag toch geslacht worden? Dat de mensen van de Tostifabriek nu coûte que coûte verplicht zijn tot leveren?

PS
Wie zich deze dagen ook machteloos voelt, is aanstaande zondag 18 augustus welkom op Het Beloofde Varkensland vanaf 18.00 uur. Voor een meet & greet met Familie Bofkont. Voor schoonheid & troost. LET OP! Van te voren aanmelden. mail@familiebofkont.nl (vol = vol).

©PiepVandaag.nl Dafne Westerhof, oprichter Het Beloofde Varkensland