Onlangs las ik een stukje in de Volkskrant over het magazine MUG. MUG. Dat is lang geleden! Mijn eerste echt grote interview met Miss Universe als covergirl. ‘Het is hier afgrijselijk paradijselijk’, zei ik tegen de interviewer en die uitspraak haalde de voorpagina. Het magazine lag in alle Amsterdamse openbare ruimtes, in enorme aantallen. Overal dook dat koppie van Miss Universe op.
AFGRIJSELIJK PARADIJSELIJK
Toen was het hier kennelijk al afgrijselijk paradijselijk. Daar bedoelde ik mee het vele werk dat nooit ophoudt als je met beesten leeft. Als ik er nu aan terugdenk: waar ging dat toen over met die twee koetjes, zeven varkens, twee rammen en een gans? Wat een makkie vergeleken met de inmiddels zeer grote Familie Bofkont. Alles heb ik kunnen inleveren bij die Bofkonten: tijd, moeite, inzet, ruimte en geld :-) Afgrijselijk paradijselijk, een betere omschrijving bestaat er niet.
VERANTWOORDELIJKHEID
Maar wat ik toen natuurlijk bedoelde was de verantwoordelijkheid. Want of je nu de zorg over twee varkentjes hebt, of over duizend, de verantwoording is dezelfde. Niet voor eventjes, maar voor hun hele leven lang. Of dat leven nu 6 maanden duurt zoals voor de vleesvarkens uit de varkenshouderij of voor de langlevende Familie Bofkont, verantwoordelijk ben je en blijf je tot hun laatste snik.
KUNSTPROJECT
Dat brengt me op de varkens die nu overal in Nederland gehouden worden als ‘kunstproject’. Stadslandbouw is het toverwoord geworden. Samen met buurtbewoners geef je twee biggen veel te eten tot ze lekker dik zijn, laat ze wat rondscharrelen op een braakliggend terreintje in de stad, vervolgens hou je een slachtfeest, legt ze op de barbecue en smullen maar. En dat noem je kunst.
REDDEN
En dan gaan er stemmen op om die twee varkentjes niet op te eten, maar ze te ‘redden’. Een nobel streven. Vanochtend had ik er nog een mailwisseling over met een Bofkontfan. Zij had al voorzichtig gepolst over een plek bij Familie Bofkont. Had ik ook gedaan als ik haar was. Ik zou ieder varken wel willen redden, maar weet als geen ander welke verantwoordelijkheid dat met zich meebrengt. Mijn verantwoordelijkheid is nu dat Familie Bofkont niet groter meer moet worden. Zie het eerdergenoemde lijstje: tijd, moeite, inzet, ruimte en geld.
VOORLICHTING
Maar mijn verantwoordelijkheid gaat inmiddels nog verder in het belang van alle varkens, die niet tot Familie Bofkont behoren. Door mijn jarenlange ervaring met varkens in alle soorten, maten en rassen, kan ik niet anders dan de goedbedoelende mensen die varkens willen redden eerlijke voorlichting geven.
Ik mailde daarom de Bofkontfan het volgende:
“Wat het belangrijkste is, is dat de ‘redders’ van te voren een plan hebben voor de toekomst. Reken op 15 jaar. Stadslandbouwprojecten op braakliggende terreintjes zijn altijd tijdelijk. De gemeente kan de grond zo weer terugnemen voor iets anders. Om varkens lang te kunnen laten leven, moet je ze veel te bieden hebben. Veel land, denk aan duizenden vierkante meters met voldoende uitdaging zoals bomen, struiken, schuurtjes, verharding, rommelplekjes, schuilplekken etc. Een goede afwatering is van het grootste belang en een permanent droog, tochtvrij en veilig onderkomen ook. En dat 15 jaar lang! Dan de verzorging, eten, drinken en de dierenarts. Plus voortdurend herstellen wat ze slopen :-) Alles bij elkaar kost dat veel geld. Een grote verantwoordelijkheid dus. Als al die voorwaarden niet van te voren gegarandeerd zeker gesteld kunnen worden, moet je er NIET aan beginnen. Te vaak maak ik mee dat mensen gaan scheiden of door welke reden dan ook door omstandigheden moeten verhuizen, en dan heb je de poppen aan het dansen. En dit nog allemaal los van het feit dat het karakter van deze veeleisende lummels mensen meestal tegen gaat vallen. Na 5 jaar weet je met pas echt met wie je te maken hebt, want dan zijn ze volwassen. En dan is er geen weg meer terug. Ik spreek uit ervaring.” :-)
FAMILIE BOFKONT
Terug naar Miss Universe op de cover van MUG. De kleine Missie van weleer zit nu in haar laatste levensfase. Ze is oud en dement geworden. Leeft achter de geraniums in het Bofkont Bejaardenhuisje in gezelschap van Billie Bofkont en Mannetje Bromsnor. Een mooi lang leven in alle vrijhijd achter de rug. Nu beschermd wonen. Het kan allemaal bij Familie Bofkont. Zo moet het. Een enorme verantwoordelijkheid. Soms heb ik gewoon pijn in mijn schouders. Niet zo gek. Daar rust ook een enorme verantwoordelijkheid op. Zoals ik toen al zei en altijd zal blijven zeggen: Familie Bofkont? Afgrijselijk Paradijselijk :-)
©PiepVandaag.nl Dafne Westerhof, oprichter Het Beloofde Varkensland
