“Ja sorry hoor, maar de baby kruipt over de grond en dan is het gewoon niet hygiënisch dat deze hond hier ook rondloopt. Dat begrijpt u toch wel?”

liefde
Als liefde een last wordt |Foto: ArTeTeTrA/flickr

Wat ík begrijp is dat de combinatie van kind en hond extra hard werken is. Dat het meer energie kost: meer schoonmaakwerk, meer management, meer opvoeding. Maar wat ik niet begrijp is de harteloze toon die wordt aangeslagen. Daarom val ik even stil. De beller vervolgt onverstoorbaar zijn relaas:

“Weet u, ik heb nu tien jaar voor deze hond gezorgd, het is nu wel eens klaar. En hij heeft nog dat huidprobleem ook. Ik heb er gewoon geen zin meer in.”

En als dit nu het enige telefoontje was deze week van iemand die zijn hond graag gisteren weg wil stoppen. Ergens ver weg. Heel ver weg. Probleem uit zicht. Hond uit het hart. Wegstoppen. Nu. En zonder dat het moeite kost. Schijnbaar onaangedaan over het levenslot en de verder levensloop van de hond. Vooral aangedaan over de enorme last die je als enorm zielige eigenaar te torsen hebt.

Nee. Dat begrijp ik niet. Dat dit hondje, overigens een diertje van nog geen tien kilo, steeds lastiger wordt, is niet vreemd. Een huidprobleem? Ik zou er ook jeuk van krijgen als ik alleen maar gefoeter hoor. Een plas in de hoek van de kamer? Dat is geen gevolg van ouderdom. Dat is het gevolg van te weinig uitgelaten worden, te weinig aandacht, te weinig voelen dat je er mag zijn. Te weinig lol, te weinig plezier, te weinig levenslust. Te weinig leven.

Hoe kan het toch zijn dat iemand op een dag, vast een zonnige, tien jaar (oh excuus, tien jaar, vijf maanden, zes dagen en vier uren – vier hele lange uren) vol liefde een pup koopt en er in de loop van de tijd steeds minder lol in heeft voor het dier te zorgen? Hoe kan het toch zijn dat liefde een last wordt? Een last die niet met zorg, weemoed en verbinding wordt gedragen. Maar een last die zo snel mogelijk over een schutting gegooid moet worden. Waarna je zelf opgelucht weg kunt rennen. Richting een nieuwe leuke pup – want die is wél leuk – waar na verloop het nieuwtje van af zal zijn, zodat ook die hond zijn oudere dagen in vergetelheid en liefdeloosheid slijten moet.

En waarom dragen sommigen van ons een last als deze met gemak, lichte armen en een licht hart en anderen slechts met klaagzang?

Als er niet van je gehouden wordt, is er geen ruimte om te zijn. Als liefde een last wordt, is het tijd om afscheid te nemen. Bij de Koninklijke Hondenbescherming ervaren we gelukkig dat er voor honden als deze hond altijd mensen klaar staan om het dier met open armen te ontvangen. Zodat het ook zijn laatste jaren krijgt wat het verdient: leven.

En we hopen dan maar dat de voormalig eigenaar geen nieuwe pup neemt, als ook de liefde voor dat dier tot een last zal worden, over een jaar, over vijf jaar, of over tien jaar, vijf maanden, zes dagen en vier uren – vier hele lange uren…

Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming

©PiepVandaag.nl