Adoptieverhalen: Het Bosnische hondje Sjakie 

Voor de serie adoptieverhalen komen opvallend veel inzendingen binnen over honden die uit het buitenland zijn gehaald. Zo ook het verhaal van Suze en haar Bosnische hondje Sjakie. Aanvankelijk had Suze deze kleine donder onder haar hoede om Sjakie ‘klaar te maken’ voor verdere adoptie. Maar dat pakte anders uit. Geniet van opnieuw een hartverwarmend succesverhaal.

Sjakie (toen nog Sale, spreek uit als Sjaale) kwam in september 2010 in mijn leven. Collega-vrijwilliger Tanja was al in het asiel dat wij als Stichting Dierenopvang Bosnië ondersteunen en zij vond Sjakie ideaal voor mij; een leuk klein opvanghondje met een onderbeet, precies waar ik van hou.

Spurt
Hij was niet lang daarvoor samen met een klein teefje over het hoge hek van het asiel gegooid. Hij zag er verward uit, vrolijk, nieuwsgierig, bang, druk, alles tegelijk. Hij rende over het veld, keek je aan alsof hij samen wilde spelen en knuffelen, maar iedere poging liep uit op een angstige spurt ver weg van mij. Ik besloot hem met rust te laten. Maar ik twijfelde enorm of ik zo’n kleine lastpak wel zag zitten, ik kreeg geen contact met hem. Hoe moest ik dat aanpakken?

De dagen die daarop volgden besloot ik regelmatig bij hem en het teefje in de kennel te gaan zitten. Ik deed verder niets, ik zat er gewoon. Dan kon hij in ieder geval een beetje wennen aan mij in zijn redelijk vertrouwde omgeving. Ik twijfelde nog steeds, maar ik zag iets in zijn ogen waardoor ik besloot ervoor te gaan.

Na een weekje in het asiel reden we terug naar huis. Voor Sjakie was het een lange en pittige reis. Maar zijn reismandje stond open en af en toe legde ik mijn hand er in, waar hij zijn kopje op neerlegde. Ontroerend vond ik dat. Het kwam wel goed.

Vertrouwen
Thuis had hij direct een klik met onze ouwe Poolse teckelmix Tiki. Tiki was stokoud maar leefde helemaal op door Sjakie. Dikke maatjes, ze konden eindeloos met elkaar spelen. Onze toenmalige honden Tiki en Morus waren allebei heel erg stabiel. Daardoor kreeg Sjakie veel meer vertrouwen in zijn eigen vermogen. Langzaam werd zijn wereld wat groter en stond hij open voor nieuwe prikkels.

De eerste paar weken durfde hij niet te wandelen, dus ik nam hem mee in een draagtas als ik ging wandelen met de andere honden. Na twee weken begon hij te wriemelen in de tas. Ik pakte hem er uit en zette hem op de grond, hij liet direct zijn plasje lopen, maar het was weer een stap. De dag daarna stond hij met de andere twee bij de deur, niets tas, hij wilde ook lopen. Kleine kei!

Vanaf dat moment ging het in een sneltreinvaart. Hij ontwikkelde zich tot een trouw en vrolijk hondje, maar erg op zijn hoede voor vreemden.

Balen
Na een paar maanden was hij klaar voor adoptie. Er kwamen ontzettend leuke mensen kijken met een Leonberger, dat was erg grappig, want Sjakie noemden wij altijd onze dwerg Leonberger.

Uiteindelijk brachten wij hem naar zijn nieuwe baasjes, met pijn in mijn buik, maar het waren zulke lieve mensen, dat kwam vast goed. Nou mooi niet. Vier weken lang hebben we van alles geprobeerd, maar hij moest niets van ze weten. Ze vonden het zo erg. Ze gaven geen druk, lieten hem vrij, ze deden ontzettend hun best om hem te laten zijn wie hij was, maar hij lag alleen maar in de hoek van de kamer een potje te balen. Dus we besloten dat het beter was hem terug te halen.

Ik sprak met ze af halverwege en nam hem over. Hij reageerde helemaal niet, hij was compleet gesloten. Hij herkende mij niet eens, een bonk stress. Arm ventje. Onze honden waren ook mee, en ook daar reageerde hij niet op. Pas toen we vlakbij huis de rotonde op reden viel het kwartje. Eenmaal thuis rende hij de auto uit, sprong op de bank in de huiskamer en rolde, jankte, schreeuwde en stuiterde van blijdschap. We wisten genoeg! Hij hoorde bij ons.

Gouden hondje
Sjakie is mijn verkering zeg ik altijd. Met mensen vindt hij het moeilijk, er zijn er maar weinig die hij vertrouwt. Met honden heeft hij nooit conflicten, hij spreekt de taal vloeiend. Het is een kei in het begeleiden van nieuwe honden, hij zorgt dat ze kunnen ontspannen in het huis waar ze nieuw in terecht komen. Sjakie heeft alleen ernstige verlatingsangst, maar dat is niet erg. Ik neem hem overal mee naar toe of hij gaat naar de oppas. Alleen zijn, ook met de andere honden, is gewoon geen optie. We hebben al van alles geprobeerd, maar het zit te diep en het levert hem zoveel stress op. Ik doe het niet meer.

Sjakie is een kleine lastpak, maar ik hou zo verschrikkelijk veel van hem. Ik geniet van hem als ik naar hem kijk en heb geen moment spijt dat ik toch besloten heb hem op te vangen, ondanks de twijfel. Een gouden hondje waar ik nog lang van hoop te genieten.

© PiepVandaag.nl Bart van Riel