Karen’s blog: Contrasten in Spanje; dierenleed 

Afgelopen maandag vertelde ik over Sanctuario Wings of Heart in Spanje, waaraan ik vorige week een bezoek bracht. Deze dierenopvang staat in scherp contrast tot het wrede evenement Toro de la Vega, waar ik een dag later getuige van was om undercover videobeelden te maken. 

Aangekomen in Tordesillas is het eigenlijk nog heel erg rustig. Het voelt als stilte voor de storm. We besluiten het terrein te bekijken, zodat we een plan de campagne kunnen maken voor de beste plek om te filmen. De plek waar de stier uiteindelijk doodgestoken gaat worden blijkt een grote zanderige vlakte. De eerste stukken zijn al afgezet met houten hekken. Terwijl we rondkijken komen vanuit verschillende hoeken mensen onze kant op lopen om te kijken wat we aan het doen zijn. Het voelt slecht en we besluiten te stoppen met filmen en het dorp, evenals de plek waar de stier wordt losgelaten, te bekijken. Terwijl we het terrein verlaten zie ik vanuit mijn ooghoek een politieauto onze kant op komen en boven ons cirkelt inmiddels een politiehelikopter.

Voorbereiden
Ook in het dorp komen mensen argwanend kijken wat we aan het doen zijn. Ik zie kinderen op een kleine plastic tractor met een soort zelfgemaakte speren achter elkaar aan rennen. Het vergt niet heel veel fantasie om hun spel te begrijpen. We vertrekken naar het hotel en gaan daar met de informatie die we nu hebben een plan maken hoe we dit het beste kunnen aanpakken.

En dan breekt de dag des onheils aan. Ik probeer niet aan Rompesuelas te denken. Vannacht is hij overgebracht naar een andere locatie in het dorp, zo hebben we kunnen lezen op een aanplakbiljet.

Als ik denk aan de beelden van de tentoonstelling in de arena vorige week dan breekt mijn hart. Een angstig dier dat geen idee heeft wat hem overkomt,met joelende mensen op de tribune die uitkijken naar zijn marteling. Kun je je dat voorstellen? Maar goed, dit soort emoties mag ik niet voelen. Rompesuelas redden gaat niet lukken, dus we moeten zorgen dat we zo goed mogelijk laten zien wat mensen onder het mom van een traditie een dier aan durven doen. De knop gaat om en ik zet mijn gevoel uit.

Net voor Tordesillas wemelt het van de politie. Steekproefsgewijs worden auto’s aangehouden. Wij lachen, doen alsof we naar iets leuks onderweg zijn en kunnen doorrijden.

Veel belangstelling
Ik ben geschokt door de ongelofelijke hoeveelheid mensen die hier naar toe zijn gekomen om de marteling van Rompesuelas te aanschouwen. We zijn er ruim anderhalf uur voor aanvang en nu al staan er tienduizenden mensen langs de route die het arme dier straks moet afleggen. Er zijn gelukkig ook veel dierenbeschermers die heel rustig blijven terwijl de voorstanders van Toro de la Vega ze zeer agressief benaderen. Er is ook veel pers aanwezig. Ik heb later gehoord dat er ook dit jaar weer meerdere journalisten in elkaar zijn geslagen. De kabels van de camera zijn doorgesneden en ook waar mensen proberen te filmen met hun mobiele telefoon springen mensen ervoor en wordt alles in zijn werk gesteld om het de tegenstanders te verhinderen beelden te maken van het hele gebeuren.

In het dorp splitsen we op en ga ik samen met Estefanía Pampín van het CAS (Comité Anti Stierenvechten) naar het veld waar het gaat gebeuren. Op het veld staat een vlag en als de stier deze vlag voorbij is mogen de “stoere” mannen beginnen met steken. Hier zijn geen journalisten meer en eigenlijk ook geen vrouwen. Midden op het veld hebben inmiddels zeker 200 mannen op paarden zich in een linie opgesteld. We vallen ontzettend op, maar omdat we nog steeds doen alsof we het allemaal maar interessant vinden worden we toch opgenomen in een groepje toeschouwers.

Ik bewonder en aai de paarden en probeer niet te denken aan hoe groot het gevaar voor deze dieren is hier aan mee te moeten doen. Sommige paarden hebben littekens van verwondingen die ze misschien wel bij een eerder soortgelijk evenement hebben opgelopen. Ik krijg zelfs stickers uitgedeeld waarop staat dat ik voor Toro de la Vega ben en voor stierenvechten. Ik glimlach, bedank en neem de stickers in ontvangst…..

De doodsstrijd van Rompesuelas
Dan klinkt er vuurwerk. De lijdensweg van Rompesuelas is begonnen. Ik film staand op een hek als hij voorbij komt rennen. Eigenlijk rent hij niet eens. Het is een enorm imposant dier, maar zijn hele lichaamstaal straalt kwetsbaarheid uit. En verbazing en angst. Hij nadert de linie paarden en deinst terug. De hordes mannen met speren die achter hem aan jagen deinzen ook terug en rennen richting het hek waar ik op sta. Om niet omver geduwd te worden moet ik eraf klimmen en stoppen met filmen.

Heel kort daarna is Rompesuelas weer de andere kant op gevlucht, dus de horde rent het veld weer op. Ook wij gaan het veld op. Dan klinkt weer een schot. Volgens de mensen om ons heen is Rompesuelas dood. Hij blijkt het veld afgerend en daarmee heeft hij eigenlijk “gewonnen”. Volgens de zogenaamde spelregels zou het dier zijn vrijheid moeten krijgen nu. Maar dat is klaarblijkelijk niet gebeurd. Rompesuelas is dood. Ik volg het spoor bloed door de straat op het industrieterrein achter het veld. Het begint met een paar druppels, maar het worden al snel een soort plassen. We worden gewaarschuwd niet te filmen hier. In een geparkeerde auto langs de weg zit een enorme deuk.

Het regent inmiddels en zowel de mannen met speren als de ruiters komen terug naar het veld. We lopen door, want ik wil Rompesuelas zien. Tot mijn grote verbazing is het lichaam van het dier al weggehaald. In voorgaande jaren werden triomfantelijk foto’s gemaakt bij de dode stier. Blijkbaar wil de organisatie niet dat mensen zien hoe het toegetakelde dode dier eruit ziet. Terwijl we nog op het industrieterrein staan krijgen we te horen dat het de Spaanse Partij voor de Dieren, PACMA, gelukt is beeld te maken van de dood van Rompesuelas. We krijgen het niet veel later toegestuurd. Als dierenbeschermer heb ik al heel wat ellende voorbij zien komen, maar bij de aanblik hiervan krijg ik toch echt tranen in mijn ogen.

Lees deel 3 morgen op PiepVandaag.nl