#GNvdD: Oude jachthond Kees is koning van de vuilnisbelt 

Regelmatig organiseert Stichting Dierenopvang Bosnië sterilisatieprojecten in het Balkanland. Tijdens zo’n project in Sanski Most, een middelgrote stad in Bosnië, wordt een oude jachthond gevonden op een vuilnisberg. Het dier ziet er treurig uit en is vel over been. Of hij het gaat redden en de ingreep aan kan, is nog maar de vraag. De vrijwilligers geven hem extra aandacht en lappen hem op, waarna de metamorfose van Kees iedereen versteld doet staan.

Suze Steenbergen:

Bij de intake van nieuwe reizigers voor onze projecten, wordt er altijd een belangrijk advies meegegeven: Geef de honden geen naam! Waarom niet? Omdat je je dan automatisch meer gaat hechten. En aan het eind van het project gaan alle honden weer terug naar hun locatie en dat kan moeilijk zijn.

Een flink aantal zwerfhonden is gevangen op de afvalberg. Vooral grote honden. Ze zitten in benches bij de ingang van de tijdelijke kliniek. De benches staan op elkaar en naast elkaar, het oogt wat troosteloos, maar het feit dat de honden voor hun geboortebeperkende ingreep komen geeft een goed gevoel.

Tussen de honden zit een aantal zielenpieten. Gebroken poten, oude stramme lijven, ontstoken ogen, van alles moet behandeld worden om ze weer gezond terug te kunnen plaatsen.

Een lieve oude jachthond zit samen met een andere hond in een bench. Hij kijkt vermoeid, is broodmager en zit overduidelijk niet lekker in zijn velletje. We noemen hem (tegen ons eigen advies in) Kees en het is een originele pasavski gonic. Dit is een type veelvuldig gedumpte hond na gedane service. Zoals Spanje de galgo’s en podenco’s heeft, zo heeft Bosnië de vele type brakken die na de jacht ver weg uit de auto worden gezet of gewoon bruut om het leven worden gebracht. Kees heeft het geluk te zijn gedumpt op de vuilnisbelt.

Hij is mager en heel moe. We vragen ons af of hij het wel gaat redden. Voordat hij de castratie kan ondergaan moet hij wel een beetje sterker worden. We besluiten hem 3 dagen in de kliniek op te nemen, als zijn toestand verslechtert moeten we hem in laten slapen, maar we willen hem de kans geven aan te sterken.

Iedere dag krijgt hij gekookte eitjes, brood met leverpastei, puppyvoer en een enorme berg aandacht. Hij knapt zienderogen op, sterker nog, hij krijgt praatjes. Zodra wij ’s morgens de kliniek binnenwandelen begint hij te blaffen, hij wil ontbijt en wandelen, dus dat gebeurt dan ook!

Kees steelt alle harten, wat een geweldig dier. Hij wordt gecastreerd en zodra we vinden dat het verantwoord is, brengen wij hem terug naar zijn vaste locatie aan de zijkant van de belt.

Met pijn in ons buik halen we hem uit de bus en zetten we hem met zijn beide pootjes op de grond. Hij geeft ons een dikke knuffel en gaat scharrelen in zijn vertrouwde omgeving. We rijden terug naar de kliniek en vinden het moeilijk, heel moeilijk.

Het einde van de week nadert. Een succesvol project dat we met een goed gevoel kunnen afsluiten. Vele honderden honden zijn geholpen, honden met en zonder eigenaar. We bouwen alles af, ronden de laatste zaken af en brengen de resterende honden terug naar de vuilnisbelt. Het afsluiten van zo’n intensieve week is altijd emotioneel. De vermoeidheid slaat toe en je wil eigenlijk langer blijven om de honden nog even wat extra te kunnen verzorgen. De laatste honden worden uit de bus gehaald, ze krijgen een extra stevige knuffel, de tranen raken hun vacht. Met lood in de schoenen klimmen we in de bus, in de achteruitkijkspiegel zien we de honden staan, we rijden weg.

Links op de berg, een grote groene weide. We kijken nog een keer, geloven onze ogen niet. Maar het is hem echt. Kees rent de berg op, met een paar jonge honden in zijn kielzog. Hij rent, met zijn oren wapperend en flapperend. Hij heeft het naar zijn zin!

Een betere afsluiting is niet mogelijk. Het beeld van een vrolijk rennende Kees blijft voor altijd op ons netvlies staan.

Suze Steenbergen, Stichting Dierenopvang Bosnië ©PiepVandaag.nl