Erwin Vermeulen: Een orkaverhaal – Lummi 

In de zomer van 2008 keerde K7, oftewel Lummi, niet met de K groep die ze al die jaren leidde als matriarch terug naar de Salish Sea. Geboren rond 1910 was ze met een geschatte leeftijd van 98 jaar de oudste van alle orka’s in de wateren van de Noordoost Pacific.

Ze heeft uit haar uitgebreide familie alle orka’s die leefden toen ze werd geboren, zien sterven en alle orka’s die leefden toen ze stierf geboren zien worden.

Lummi liet dochter K11 na, geboren in 1933 en verdwenen in 2010; kleindochter K13, geboren in 1972, dochter van K11; achterkleinkinderen K20 (1986), K25 (1991), K27 (1994) en K34 (2001) en achterachterkleinkinderen K38 (2004), zoon van K20, en K44 (2011), zoon van K27. Lummi’s zoon Taku (K1) geboren in 1955, verdween in 1998. Haar andere zoon K2 geboren in 1953, verdween in 1974.

De data zijn niet zo belangrijk. Het punt is dat orka’s intelligente, sociale dieren zijn met sterke familiebanden. Sterker dan in de meeste menselijke families en culturen. Een situatie die niet na te bootsen is in de gechlorineerde zwembaden van de bekende pretparken.

Net als iedereen op hoge leeftijd heeft Lummi in haar leven vele veranderingen voorbij zien komen. Toen ze geboren werd was er amper iets over orka’s bekend. Ze werden gevreesd als gevaarlijke rovers en gezien als concurrenten door de visserij. Veel orka’s dragen ook nu nog de littekens van schotwonden toegebracht door vissers, zeelui en overheidsdienaren.

In Lummi’s jeugd stortte de zalmpopulaties in. Het gevolg van jarenlange overbevissing, maar ook door het bouwen van dammen in zalmrivieren, de vernietiging van paaigronden, de introductie van vreemde vissoorten en de vervuiling van de rivieren.

DDT (in 1939 als insecticide geïntroduceerd en in 1972 in de VS verboden), PCBs (wereldwijd verboden sinds 2001), dioxine, vlamvertragers en vele andere producten van de petrochemische industrie raakten tijdens haar leven in gebruik. Sommige middelen werden tijdens haar leven ook weer verboden vanwege de desastreuze effecten voor de natuur.

Ze leven echter voort in het vet van zeezoogdieren zoals orka’s en omdat Lummi’s lichaam niet geborgen is, zullen alle chemicaliën die zich over de afgelopen bijna honderd jaar in haar lichaam hebben opgehoopt, opnieuw vrijkomen in de voedselketen.

Toen Lummi 45 was werd de eerste orka opgesloten in een veredelde badkuip en tentoongesteld. Men kwam tot de ontdekking dat deze dieren allesbehalve wreed en gewelddadig zijn en vele andere aquaria wilden ook een orka in hun collectie. Tien jaar lang waren Lummi en haar familieleden niet veilig voor de criminele huurlingen van SeaWorld & Co, die orka’s bijeen dreven in een stijl die vergelijkingen met Taiji oproept.

Toen Lummi 70 was begon de toeristische sector met ‘whalewatching’  en sindsdien zijn er zorgen over de invloed van het onderwatergeluid van motoren op het welzijn en functioneren van orka’s. Ook het scheepvaartverkeer is met de jaren toegenomen. Net als seismisch onderzoek voor de olie-industrie en het militaire gebruik van steeds krachtigere sonar.

Lummi was een van de orka’s die al die veranderingen overleefde.  De hierboven genoemde gevaren worden door de aquaria-industrie regelmatig aangevoerd als een reden om orka’s en andere dolfijnen in gevangenschap te houden. Als zouden deze geldmachines de dieren beschermen tegen de grote, boze buitenwereld.

Orka’s in gevangenschap leven over het algemeen niet lang. Lummi werd bijna 100 zonder 24/7 medisch toezicht terwijl ze haar eigen voedsel moest vangen, ondertussen een familie leidde en opvoedde en aan al deze gevaren en omstandigheden het hoofd bood. Ik zie geen beter argument om deze dieren in het wild te laten.

Erwin Vermeulen is hoofdwerktuigkundige op een schip, fotograaf, vrijwilliger bij Sea Shepherd en woont samen met zijn vriendin Susan, een dove kat, een eenogige kat, een kat met één nier en een dove en blinde hond.

©PiepVandaag.nl