De laatste dag van ons vierde werkbezoek aan Oekraïne is aangebroken. We gaan naar Tanya van Myav-Gav (miauw-woef) in Dnipro. Ik verheug mij erop haar weer te zien. Tanya is een ontzettend hartelijke en lieve vrouw, die een enorme kracht uitstraalt. Ze was voor de oorlog psychiater van beroep, opgeleid om mensen te helpen. Maar na de dood van haar man besloot Tanya haar leven te richten op het redden van dieren.
Haar huis in een woonwijk in Dnipro is veranderd in katten- en hondenopvang Myav-Gav. Het is de derde keer dat we hier zijn en iedere keer is er een extra stukje tuin bebouwd met units waar dieren opgevangen worden. Buiten wijst Tanya naar een paar overgebleven prachtige rozenstruiken. Ik begrijp dat ze zegt dat ze heerlijk ruiken en dat is ook zo. Ooit moet deze tuin een oase van bloemen zijn geweest. Nu vragen vooral de katten- en hondenverblijven om onze aandacht.
.
Adopteer een dier in Oekraïne: Gewonde dieren herstellen bij Myav-Gav
Myav-Gav
De enorme mastiff die mij komt begroeten is net zo gevaarlijk als de vorige keer. Zodra ik hem een aai over zijn flinke kop geef, wordt hij zo enthousiast dat je serieus moet opletten niet omvergegooid te worden. Hij blijft ons overal volgen en wil maar één ding: geknuffeld worden. Daar moet alles letterlijk voor wijken. Wanneer ik dan na stevig aandringen de tijd neem en naast hem zit, probeert hij met zijn enorme lijf op schoot te kruipen. Deze hond heeft misschien het uiterlijk van een waakhond, maar het karakter van een schoothondje.
‘Onze’ Phil
In wat voorheen de garage moet zijn geweest, is nu een opslagruimte voor voer. Ook hier worden katten opgevangen, vooral dieren die net binnenkomen en katten die intensieve zorg nodig hebben. Zo’n kat is ‘onze’ Phil. Ik noem hem ‘onze’, omdat hij een van onze adoptiedieren is bij Myav-Gav. Ik wil heel graag aan zijn adoptieouders laten zien hoe het met Phil gaat. Maar hij is boos en bang. Daar kan ik mij eerlijk gezegd alles bij voorstellen. Hij is vorig jaar door militairen naar Tanya gebracht, met een gebroken kaak, ingeslagen oog en tot overmaat van ramp was hij ook nog verzwakt door leukemie. Tanya vertelt dat ze denkt dat hij ooit een geliefde huiskat is geweest. Wat hij heeft mee gemaakt weet niemand, maar het moet verschrikkelijk zijn geweest. Vertrouwen in mensen heeft hij niet meer.
Psychiater Tanya
Phil heeft in zijn verblijf een bench waarin hij zich verschuilt. Zijn felle ogen zie ik door een opening. We houden afstand, want we willen geen onnodige stress veroorzaken. Tegenover de kattenverblijven staat een schommelstoel, met daarin een zacht kleedje. Tanya zit hier iedere avond en probeert heel voorzichtig meer contact met Phil te krijgen. Dat lukt, maar het gaat heel langzaam. Fysiek gaat het gelukkig wél boven verwachting goed met hem, maar voordat hij weer een beetje vertrouwen in mensen terugkrijgt is er een lange weg te gaan. Iedere keer als Phil bombardementen hoort, heeft hij letterlijk een terugslag.
Peach spint hard
We lopen door naar onze adoptiekater Peach. Met hem gaat het in alle opzichten wonderbaarlijk goed. Omdat ik nog heel goed weet hoe hij eraan toe was afgelopen december, houd ik afstand. Tanya mag bij hem in de buurt komen, maar verder niemand. Hij blijkt het heerlijk te vinden om geborsteld te worden, gebaart Tanya. Dat wil ik dan toch maar proberen. Heel voorzichtig aai ik met het borsteltje aan de zijkant van zijn lijfje. Tot mijn grote verbazing vindt Phil het heerlijk. Hij draait zich in alle richtingen om vooral maar overal en lang geborsteld te worden. Ondertussen spint hij hard. Als hij dan ook nog eens kopjes tegen mijn hand gaat geven, twijfel ik bijna of dit wel dezelfde rode kater is die ik in december heb gezien. Maar hij is het echt. Dit is wat goede zorg en veel liefde met oorlogsdieren kan doen.
De littekens waar een stuk scherf van een raket zijn hoofd raakte zijn nog zichtbaar. Peach was ontzettend mager en verzwakt toen hij door militairen werd binnengebracht. Wie had kunnen denken dat hij in zo’n relatief korte tijd zo zou opknappen? Stel je toch voor dat de soldaten hem niet onder het puin hadden horen piepen…
Volgend jaar Myav-Gav?
Als we een tas iets te hard neerzetten schrikt Peach ontzettend. Ik realiseer mij dat je de dieren uit de oorlog kunt halen, maar dat het heel lang duurt eer de oorlog uit de dieren is. En ondertussen is er weer een nieuwe poes binnengebracht. Ze is blind en heel aanhankelijk. Zo gaat het hier dus de hele dag door. En dat al meer dan twee lange jaren. Ik vraag me af of er volgend jaar rond deze tijd bij Tanya nog rozen in de tuin staan. En of wij haar dan ook weer kunnen bezoeken.
Vrijheid, veiligheid
We zijn inmiddels een maand verder en ik ben weer in het veilige Nederland. Als je in een oorlogsgebied bent geweest, voel je des te meer dat vrijheid en je veilig voelen geen vanzelfsprekendheden zijn. De allesoverheersende spanning die zich opbouwt door voortdurend in angst te leven, is zo afschuwelijk. Voor mensen evenveel als voor dieren, zoals hondje Mouse, katers Peach en Phil, paard Kamila en al die andere dieren die bij harde geluiden ineenkrimpen van ellende, door trauma en intense angst. Dat raakt je hart en neem je mee terug.
Vladislav en Bobba
Wat diepe indruk maakte deze reis naar Oekraïne was de ontmoeting met soldaat Vladislav, die hond Bobba heeft meegenomen uit de loopgraven. Voor allebei geldt dat de oorlog tot het diepste van hun wezen is doorgedrongen. Ze hebben elkaar nodig gehad in de loopgraven om te overleven. Het is niet alleen Bobba die zich letterlijk vastklampt aan Vladislav; ook voor de soldaat is Bobba een houvast in stikdonkere tijden. Dat hij speciaal naar Pegasus is gekomen om samen met Bobba en mij Noodhospitaal ‘Lucy’ voor dieren te openen vind ik echt heel bijzonder.
.
Samen dieren redden
Dieren helpen doen we met en dankzij heel veel andere mensen. Dat levert warme en hechte vriendschappen op, zoals we nu ook weer ondervonden bij Tanya van Myav-Gav. Dankzij het harde werken van dierenbeschermers in Oekraïne worden heel veel dieren gered en verzorgd. Zij kunnen dat niet zonder de donaties van dierenbeschermers in Nederland en België (en daarbuiten), waardoor onder meer noodhospitaal Lucy van de grond is gekomen.
Dankzij onze gezamenlijke steun kunnen mensen in Oekraïne dieren redden. House of Animals helpt daarmee sinds het begin van de inval, inmiddels alweer ruim twee jaar geleden. Ik voel vooral grote dankbaarheid dat we elkaar gevonden hebben in de strijd en zorg voor die angstige en gewonde oorlogsdieren. En ik hoop met heel mijn hart dat het einde van deze afschuwelijke oorlog voor mens en dier spoedig in zicht komt.
Adopteer op afstand en help direct mee
Mocht je willen helpen, overweeg dan om adoptieouder op afstand te worden. Hiermee verzeker je dat de dierenvrienden in Oekraïne oorlogsdieren kunnen blijven redden en verzorgen. Je kunt ze ook helpen met een gift.
.
- Adopteer een oorlogsdier in Oekraïne
- Doneer voor dieren in Oekraïne
- Volg het werk van House of Animals in Oekraïne via AnimalsToday, Facebook en Instagram
- Lees ook op AnimalsToday:
.
.
- Deze reisblogs gingen vooraf aan dit slotblog:
.
©AnimalsToday.nl Karen Soeters | House of Animals
