Na het uitstellen van onze reis omdat de situatie te onzeker was, besluiten we begin september eindelijk om te gaan. We gaan dieren helpen in Oekraïne. Mijn koffer pak ik in met andere spullen dan ik normaal gewend ben. Veel harde schijven en extra batterijen om telefoons en laptop op te laden.
We hebben ons zo goed mogelijk voorbereid, maar ik realiseer mij heel goed dat we naar een land in oorlog gaan. Voor mij dan ook een vreemde gewaarwording dat ik me verheug. Ik wil zo graag de mensen van UPAW ontmoeten met wie we al sinds het begin van de oorlog zo’n intensief contact hebben. En Alexandra van Sirius. De grootste shelter van Oekraïne waar onze inzamelingsactie mee is begonnen. Hoe bijzonder om haar straks weer te zien. En hoe we kunnen nog meer hulp bieden?
Heel eerlijk vind ik het ook spannend. Veel tijd om daar verder over na te denken heb ik niet. Ik werk de avond voor ons vertrek door tot diep in de nacht, om lopende zaken van onder andere House of Animals Investigations af te werken, wat overigens niet lukt. Gelukkig gaat de laptop mee.
Dieren helpen in Oekraïne
De eerste stop is ’s avonds laat in Polen, aan de grens. We hebben afgesproken met onze collega’s van UPAW, bij een van de pakhuizen waar ze gebruik van maken. Hier komen vrachtwagens met spullen, die worden uitgeladen tot ze mee kunnen op transport naar Oekraïne. In het begin van de oorlog hebben wij onze vrachtwagens ook naar een dergelijk pakhuis gestuurd, maar al spoedig bleek dat we de logistiek dusdanig onder controle hadden dat we onze vrachtwagens door konden sturen naar het pakhuis in Lviv.
Best heel trots dat we in samenwerking met Help Ukrainian Pets inmiddels 21 vrachtwagens met noodhulp hebben kunnen sturen en dat we inmiddels ook voor een Finse dierenhulporganisatie het transport regelen.
We rijden rijen vrachtwagens voorbij. We horen dat al deze vrachtwagens hier dagen wachten, tot ze de volgende rij in kunnen om de grens over te kunnen rijden. Ongelofelijk te bedenken hoe vaak onze chauffeur hiertussen heeft gestaan.
Het pakhuis ligt op een vrij afgelegen bedrijventerrein. Misschien is het hier overdag bedrijvig, maar nu is het donker en een beetje schimmig. We wachten op het parkeerterrein op onze collega’s van UPAW, die uit Oekraïne komen om ons hier op te halen. Idee is dat we onze auto hier achterlaten. Via berichtjes worden we op de hoogte gehouden, want even de grens over doe je hier niet, ook niet met een personenauto.
Uiteindelijk hoeven we niet lang te wachten. Maanden geleden, aan het begin van de oorlog, ontmoetten we elkaar in een pakhuis in Polen. Nu maanden later weer, maar nu om samen de rondreis in Oekraïne te gaan maken. De ontvangst kan niet warmer. We zijn allemaal zo ontzettend blij elkaar te zien. Ondanks de droevige omstandigheden, want wie had toen gedacht dat de oorlog zo lang zou voortduren zonder zicht op een einde.
Ze willen ons graag het pakhuis laten zien. Pallets vol met diervoer, klaar om geladen te worden en richting Oekraïne te gaan. Achter de pallets staan tentjes. Zouden hier serieus mensen wonen? Ja dus. Omdat ze 24 uur spullen in ontvangst willen kunnen nemen, hebben mensen hier hun intrek genomen. Een beetje afzien soms maar het is niet anders, vertellen de vrijwilligers.
We willen graag nog even verder kletsen met de mensen hier, maar we hebben nog een lange reis voor de boeg. Qua afstand is het niet ver naar Lviv in Oekraïne, maar we hebben geen idee hoe lang we er over gaan doen om de grens over te komen. En dus nemen we afscheid. Uiteindelijk hebben we geluk. Ruim 2 uur later staan we in Oekraïne. We zijn allemaal opgelucht dat dit eerste stuk van onze reis zo voorspoedig is gegaan.
De reis naar Lviv duurt daarentegen langer dan ik had gedacht. Voor het eerst komen we namelijk zogenaamde roadblocks tegen. Wegversperringen gemaakt van alles wat je maar kan bedenken, om de vijand indien nodig te kunnen stoppen. Militairen met indrukwekkende wapens vragen je te stoppen. Soms moet iedereen zijn paspoort laten zien en soms mogen we gewoon doorrijden. Wat overal hetzelfde is, is de vriendelijkheid van de militairen. Ik zou mij de frustratie na zoveel maanden oorlog kunnen voorstellen, maar als die er al zou zijn hebben wij er niets van gemerkt.
Als we uiteindelijk in het hotel aankomen ben ik opgelucht en moe. Het eerste deel van de reis zit erop en nu kunnen we echt beginnen met waar we voor gekomen zijn. De projecten die we steunen bezoeken en vooral ook bekijken wat en hoe we nog meer kunnen doen voor de dieren en de mensen die voor ze zorgen.
Op weg naar mijn kamer word ik door de portier gewezen op onderstaand bordje. De schuilkelder is hier. Oké, we zijn in Oekraïne.
Wordt vervolgd.
.
- Help dieren in Oekraïne en klik hier
- Herbeleef de reis van House of Animals in Oekraïne via Facebook en Instagram
- Lees ook:
.
©AnimalsToday.nl Karen Soeters | House of Animals
