‘Maar het wérkt toch!’, de man laat vermoeid zijn schouders zakken. Waarom zou hij het anders aanpakken met zijn hond? Hij is heel tevreden met het resultaat van wat hij doet. Als hij de hond een ferme tik op zijn neus geeft, deinst deze direct terug bij de koffietafel. Precies wat hij wil. Zijn vrouw, zij is het probleem: zij verwent de hond te veel. En daarmee is hij uitgepraat. En de gedragsdeskundige ook.
Bij gedragsverandering is het als bij een tube tandpasta. Zo lang de tandpasta uit de tube komt, kun je gewoon in het midden knijpen. Dat de helft van de pasta daarbij de verkeerde kant op schuift, maakt niet uit. Je doel, tandpasta op de tandenborstel, bereik je toch wel. Pas als de tube bijna leeg is, of – als het om een hond gaat – de maat vol, moet je naar alternatieven zoeken.
Nu zijn er mensen die het altíjd optimaal aanpakken. Ongeacht de situatie of noodzaak. Zij knijpen altijd netjes onder in de tube. De meesten van ons werken helaas anders. Die gaan pas op zoek naar andere tactieken, als het nódig is. Weer anderen gaan niet eens op zoek naar andere tactieken als nood aan de man komt. De tube gaat simpelweg de prullenbak in, als in het midden knijpen niet meer werkt. Of harder knijpen niet meer werkt. En de hond, die gaat naar het asiel of een kennis, als hij ‘niet doet’ wat men wil. Weer anderen zijn fan van hulpmiddelen. Die kopen een plastic schuif of roller voor op de tube, die zorgt dat de tandpasta toch doet wat we willen. Zeker als een bepaald type hulpmiddel in zwang is, lopen deze mensen er als eerste voor naar de winkel.
Hoe vaak knijpen we onze honden leeg als een tube tandpasta omdat we ons gedrag niet willen (of niet makkelijk kunnen) veranderen? Of voeren we hoog oplopende discussies met andere hondenliefhebbers omdat we zo gehecht zijn aan onze (ochtend-)rituelen dat we niet goed luisteren naar wat de ander eigenlijk heeft te zeggen? Om ons na zo’n emotioneel betoog zelf ook lichtelijk uitgeknepen te voelen?
Hoogste tijd om van uitgeknepen en uitgepraat even terug te gaan naar het uiteindelijk doel…schone tanden…En in het geval van de hond, tanden die nergens worden ingezet en wel het hondse equivalent van een grote glimlach opleveren. Hoe? Door goed te beseffen dat jij en jouw rituelen, gewoontes, natuurlijke insteek en ideeën over de wereld anders zijn dan die van een ander. Anders, maar net zo min als die van de ander ‘perfect’. Door aan dat besef toe te voegen, dat er meer wordt bereikt door ideeën samen te voegen, een beetje te mengen, te husselen en dingen eens van een andere kant bekijken. Zodat voor iedereen het beste resultaat wordt bereikt. Knip die tube tandpasta eens open in plaats van er in te blijven knijpen. En breek de discussie open door het eens van een andere kant te bekijken… wie weet dat er een stralende glimlach verschijnt bij die ander, maar ook bij jezelf…
Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming ©PiepVandaag.nl
2 Comments
Comments are closed.
Een dier word nog te vaak gezien als een product dat moet werken zoals jij het wilt en functioneerd het niet zoals jij wilt, dan is het natuurlijk de schuld van het product en dus weg ermee of grof geweld toepassen.
Als vaste kijker van Cesar Milan, zie je vaak bij wie de “problemen ” vandaan komen………..de eigenaren !