Elk persoonlijk verhaal begint en eindigt bij jezelf. Tussenin gaat het hopelijk over veel anderen, en dat hoeven heus niet altijd mensen te zijn. Mijn verhaal begint haast 29 jaar geleden in België en stroomt met mijn wilde passies sinds kort door Nederland.
Rinascimento
Na de Tweede Wereldoorlog emigreerden de ouders van mijn moeder van een klein dorpje op het eiland Sardinië, Italië, naar België. Telkens wanneer we er in mijn jeugd op vakantie gingen, leek het een compleet andere wereld. Het dorp was amper verwesterd en kende nagenoeg geen toerisme. De tijd leek er stil te staan. Veel mensen houden (en slachten) er hun eigen dieren en gaven blijk van een soort respect voor de natuur dat ik in de verstedelijkte buurt waar ik ben opgegroeid nooit heb gekend. Integendeel zelfs. Mijn kamer was een varkensstal -is dat soms nog- maar met mijn grote broer en kleine zus hebben we als jonge snotneuzen besloten om het heft in eigen handen te nemen en met een rol vuilniszakken alle blikjes, verpakkingen en sigarettenpeuken uit de struiken in de buurt te vissen. Dat laatste overigens tot grote ontsteltenis van mijn moeder. De teleurstelling was groot toen ik besefte dat we omringd werden door een afvalberg en enkel wij naïeve kinderen zich daarom bekommerden, maar de activist in mij was geboren.
Uomo universale
Bevangen door het ideaal van de uomo universale probeerde ik mijzelf op zo veel mogelijk vlakken te ontwikkelen. Tijdens mijn opleiding wijsbegeerte ontwikkelde ik mijn geest en om mijn lichaam te bevrijden, zette ik het op een loopje. En dat loopje werd al snel een marathonloopje, en daarna regelmatig een utraloopje in de mooie Ardennen. Op die tochten liep ik vaak alleen in een bos wanneer iedereen nog sliep en kruisten verschillende konijnen, herten, everzwijnen en ander moois mijn pad.
Zo leerde ik over wonderbaarlijke hardlopers als Yiannis Kouros, Scott Jurek en Michael Arnstein. Scott en Michael zijn wereldtoppers in de 100 miles (160km) hardloopraces, en Yiannis rende in 1984 in minder dan 21 uur de 245km lange Spartathlon, een mythische race van Athene naar Sparta. Deze mannen lopen als gekken, maar bovendien eet Yiannis haast niks dierlijks en zijn Scott en Michael helemaal veganist. Dit zette me aan het denken.
Wilde gedachten
Ik wist dat de dieren die in België op ons bord belanden nooit zo’n goed leven hebben gehad als hun soortgenoten bij mijn familie op Sardinië, en dat is waarschijnlijk licht uitgedrukt. Thuis groeiden we op met kippen in de tuin en katten en honden in huis. Maar waarom aaide ik de honden en katten en at ik varkens en koeien? Waarom zou ik zelfs de vrolijke kippen van mijn familie niet laten rondscharrelen als ik iets anders kan eten? En toen mijn gedachten hierover eenmaal op gang kwamen, groeide het besef dat ik me meer en meer wilde inzetten voor dieren; wezens die we enerzijds liefhebben als onderdeel van ons gezin en anderzijds uitbuiten en opeten.
HieperdePiep
Op zoek naar manieren waarbij ik mijn passies kon aanwenden, heb ik mij aangemeld bij verschillende dierenorganisaties en via een vriendin in Nederland kwam ik uit bij PiepVandaag. Als Belg was ik daar nog niet echt mee bekend, maar het was fijn om te zien dat mensen die inzitten met dier en natuur de handen in elkaar slaan voor een nieuwsplatform. En wat bleek? Ze zochten een eindredacteur! Na een kennismaking met Karen Soeters bleek het wederzijds te klikken en ben ik met enthousiasme aan het werk gegaan.
Het is soms moeilijk om licht aan het einde van de tunnel te zien als je vaak wordt geconfronteerd met vele wantoestanden. Zo zien we vaak berichten over de desastreuze gevolgen van klimaatverandering, stalbranden en onlangs heb ik geschreven over de tol van ons veetransport. Je kunt dan kiezen om de ogen te sluiten en je vingers in je oren te stoppen, maar de realiteit dringt zich vroeg of laat op. Ik ben blij dat PiepVandaag zo veel mensen bereikt die niet hun ogen sluiten en beseffen dat het zo niet verder kan.
Nieuwe horizons
De nationale wapenspreuk van België luidt “Eendracht maakt macht”, maar daar zie ik in België nog weinig van. Misschien zijn historische landsgrenzen vandaag de dag niet meer zo relevant om je achter te scharen en moeten we onze krachten verenigen voor grotere doelen. De dieren en de natuur houden zich immers ook niet aan de door mensen getrokken landsgrenzen. Met iedereen die zich voor Piep inzet, hebben we al heel wat voor elkaar gekregen. Dankzij hen krijgen we dagelijks nieuws over dieren en natuur uit het buitenland in onze mooie, vertrouwde taal en worden deze kwesties in het binnenland uit de donkere schuren en de krappe transportwagens voor het publiek onder de loep gelegd.
De wereldwijde publieke verontwaardiging na Blackfish en The Cove hebben voor enorme vooruitgang gezorgd voor de dolfijnen en walvissen in gevangenschap. Meat the Truth heeft veel mensen in Nederland en het buitenland wakker geschud en de ogen geopend voor de impact van de veeteelt. Door belangrijke spelers als Ric O’Barry te gast te vragen, leggen wij het vuur aan de schenen van onrechtvaardige praktijken zoals het dolfinarium Harderwijk. En dat kan enkel met de hulp van ons publiek.
Telkens wanneer jullie onze artikelen delen en hierop reageren, wordt de stem voor de dieren en hun leefomgeving in onze maatschappij groter. Wij moeten het voor hen opnemen en dankzij jullie donaties kan PiepVandaag meer middelen aanwenden om onderzoek uit te voeren en eigen projecten te maken. Zo gaat maandag 7 november onze documentaire ‘Broken Spirit – The Galgo’s Last Run’, over de het lot van de galgo’s in Spanje, in première. Houdt je buurman van honden? Vertelt je tante altijd over haar harige schat? Neem ze mee en bestel je tickets hier.
Vinden jullie goed wat wij doen en willen jullie meer projecten en onderzoek zien? Overweeg ons dan te steunen. Wil je deel uitmaken van het team? Mail ons dan op info@piepvandaag.nl.
©PiepVandaag.nl Bram Vogels
